Yale, een droom of een illusie?

Ralien Bekkers wil naar Yale en dat zal velen niet ontgaan zijn. Ze is een crowdfunding project gestart om een twee jarige master Duurzaamheid aan Yale te bekostigen. In totaal kost dit 100.000 dollar en ze mist nog 40.000 dollar. Ze wil zich inzetten voor een duurzame wereld. Uit de steunbetuigingen blijkt dat niet alleen tantes maar ook prominenten als Herman Wijffels haar deze kans gunnen. Begrijpelijke steunbetuigingen voor een meid die haar dromen najaagt. De kanttekening die ik bij dit verhaal wil plaatsen gaat niet mee in die aanstekelijkheid en is misschien iets minder populair.

Dat Raliens’ verhaal overeenkomsten toont met de illusie van de Amerikaanse droom is op zichzelf geen aanleiding tot ongemak. Als ze enkel iemand zou zijn die haar dromen najaagt en daar hard voor werkt, dan is het een mooi verhaal dat als voorbeeld dient en mensen kan inspireren. Maar met het feit dat deze droom een studie aan Yale betreft, krijgt de droom niet alleen letterlijk vaste voet op Amerikaanse bodem, maar wordt het ook een onderdeel van de illusie van de Amerikaanse droom. Ralien zal Yale waarschijnlijk wel halen. Waar het om gaat is dat er voor elk succesverhaal een veelvoud aan jongeren is die de sociaal economische barrière niet weten te slechten. Dit is de onprettige realiteit van het Amerikaanse onderwijssysteem – dat nog het meest op een klassensysteem lijkt – waarvoor we de ogen niet moeten sluiten.

Voor jou zelf – Ralien – wil ik met deze achtergrond niet je ambitie temperen. Wellicht kan het wel voorkomen dat jij onbedoeld symbool komt te staan voor de Amerikaanse droom, waardoor mensen blind blijven voor de grote ongelijkheid. Ook denk ik dat hier vragen zijn die je niet zoals op je website af kunt doen met “het onderwijssysteem in de VS werkt heel anders” of “ studenten uit arme gezinnen hoeven geen collegegeld te betalen “. Als toekomstige duurzame leider zul je ook sociale vraagstukken serieus moeten nemen. Onder het concept duurzaamheid betrekt men steeds vaker sociale factoren zoals inkomensongelijkheid. Dit brede concept van duurzaamheid en instituties zoals Yale die inkomensongelijkheid in stand houden lijken haaks op elkaar te staan. Is Yale een onderdeel van de oplossing of het het probleem? Ook als we enkel klimaatbeleid nemen spelen er relevante sociale vragen zoals de correlatie tussen het opleidingsniveau, de bevolkingsgroei en het klimaat. Interessante vragen voor tijdens een opleiding aan Yale. Tot slot ben ik benieuwd of Yale echt kwalitatief de beste Universiteit is. Veel geld betaal je voor de beste en productieve professors, maar hebben deze ook daadwerkelijk tijd voor begeleiding? Veel Yale alumni krijgen een goede baan, maar is dat vanwege de opleiding of omdat ze betalen voor toegang tot het beste netwerk ? Als je inderdaad aan Yale gaat studeren, kun jij dit zelf het beste beoordelen en vergelijken met je ervaring aan de Universiteit van Amsterdam. In dat geval ben ik benieuwd naar je bevindingen en de antwoorden op al deze vragen.