Woke wakkert de weerstand aan

We kunnen toch ook gewoon accepteren dat we niet allemaal hetzelfde hoeven te denken?

Het is duidelijk: de Nederlanders hebben gesproken, en de boodschap van het volk was helder. De afgelopen maanden werd er met grote meerderheid gestemd voor een beleid dat migratie in Nederland aanpakt. Ik ervaar dit als middenstemmer niet als een schreeuw om afsluiting of haat, maar een duidelijke oproep voor beheersing, controle en, ja, voornamelijk voor het behoud van de balans in onze samenleving.

Maar wat gebeurt er als je tegen de stroom in blijft duwen? Wanneer je migratie door de strot duwt van de Nederlander, alsof het een bittere pil is die maar geslikt moet worden? Precies. Het werkt averechts. In plaats van een geïntegreerde samenleving te creëren, voed je juist segregatie. De onderhuidse frustraties groeien, de argwaan neemt toe, en voor je het weet ontstaan er steeds meer en meer racistisch getinte sentimenten die ontstaan als een reactie op dat wat de Nederlander wordt opgelegd. Mensen worden kopschuw als je hen dwingt te slikken wat ze niet begrijpen, of in elk geval, niet op die manier willen ontvangen.

Ik spreek hier vanuit een ‘bijzondere’ positie. Ik ben zelf een kind van vluchtelingen uit de jaren tachtig. Mijn ouders werden met open armen ontvangen in een Nederland dat, zo mag gezegd worden, veel toleranter was. Toen voelde men de vluchteling als een individu. Er waren verschillen, maar die verschillen werden juist bespreekbaar gemaakt en niet opgedrongen. Het was geen wij-zij-verhaal zoals we dat nu steeds meer zien. De Nederlander was ontvankelijker, omdat er geen druk was. Zij hadden niet het gevoel dat hen iets opgedrongen werd. Dat is wat we nu verliezen. Druk leidt tot weerstand. En weerstand leidt tot vervreemding en haat.

Dat brengt me op een punt dat zelden wordt benoemd: Nederland is, in veel opzichten, een ongelofelijk tolerant land. Het is makkelijk om tegenwoordig te roepen dat de Nederlander racistisch is, maar laten we de Nederlander eens vergelijken met andere landen. In veel landen waar diezelfde vluchtelingen vandaan komen, heerst juist extreme intolerantie tegenover minderheden of andersdenkenden. We hebben geen perfecte samenleving, maar de mate van tolerantie hier zou in menig land als een utopie worden gezien. Het mag ook weleens gezegd worden dat we in Nederland heel veel wél goed doen.

Met betrekking tot het opleggen van een gedachtengoed, zien we hetzelfde patroon met de opkomst van WOKE. Wat ooit zo mooi begon met de #metoo movement, is inmiddels gekaapt door extremisten. We bombarderen mensen met bepaalde ideeën en normen over gelijkheid en inclusie, maar op zo’n opdringerige manier dat het vaak averechts werkt. De constante focus op deze thema’s heeft ertoe geleid dat je, ironisch genoeg, ziet dat juist de weerstand groeit. Kijk maar naar de toename van homofobie, terwijl de aandacht voor de LHBTI+-gemeenschap groter is dan ooit. De meer je dwingt, hoe meer mensen in de weerstand schieten. Helaas resulteert het op dit thema ook in polarisatie, net zoals bij de migratieproblematiek.

We kunnen toch ook gewoon accepteren dat we niet allemaal hetzelfde hoeven te denken? Dat we verschillen, en dat dit oké is, zolang we elkaar maar respecteren? Nederland is een land van diversiteit, van meningsverschillen, en dat zou een kracht moeten zijn, geen zwakte.

Ik geloof in gelijke behandeling van elke Nederlander, ongeacht sekse, geaardheid, afkomst of overtuiging. Wat ik echter niet geloof, is in de speciale behandeling die we nu steeds vaker zien. Echte gelijkheid betekent niet dat je bepaalde groepen voortrekt of dwingt om hen anders te behandelen. Het betekent simpelweg dat we elkaar als gelijken zien, zonder uitzonderingen of voorrechten.

Het wordt tijd dat we stoppen met de gedwongen mars richting 'gelijkheid'. Echte acceptatie komt niet van dwang, maar van begrip. Ik hoop dat we een andere aanpak hebben, zodat we de verschillen tussen alle Nederlanders juist kunnen vieren!