Witte Nederlanders kennen de struggle niet

De feiten liegen niet. Extreemrechts is aan de macht.

Het anemische zusje van discriminatie heet Sociaal- Maatschappelijke en Economische Onrechtvaardigheid. Dat zusje woont in de kast. Zelfs bij zo een knoeper van een Toeslagenaffaire kwam dat zusje niet uit de kast.

Al die analogieën. Alleen een ervaringsdeskundige die dat begrijpt. Iemand die met zijn poten in die toko-toko staat en meemaakt wat het is om ongelijk behandeld te worden. Zelfs een plek in het nationale elftal beschermt je niet. Vraag aan Memphis. Vraag aan Xavi. Vraag aan Nigel. Niemand die nog weet hoe die Nederlandse speler heet die dat schot in eigen doel knalde. De eerste sinds 46 jaar… Als ze gewonnen hadden waren die donkere jongens de helden geweest. Net als Worthy… met zijn gouden plak.

De gemiddelde lezer van Joop.nl zal typisch niet (willen) begrijpen waar het over gaat. Ze zullen roepen dat ik weer slachtoffertje speel… dat ik zwelg in zelfmedelijden.

Ze vergeten dat zij zich niet druk hoeven te maken als ze zich klaarmaken om naar een sollicitatiegesprek te gaan. Als ze niet voor de tweede of derde ronde worden uitgenodigd heeft dat te maken met het feit “dat hun profiel niet voldoende aansluit bij de functie”. Of dat het op persoonlijk vlak niet klikte.   

Een aantal jaren geleden stond cursief onder elke functie van de overheid: “Bij gelijke geschiktheid gaat de voorkeur uit naar een persoon met meer melanine, of naar een persoon met een poennie”.

De verongelijktheid! De verontwaardiging!! Die sneuneuzen! Ze weten niet dat die zin er pour la form in stond. Het gebrek aan diversiteit en inclusie bij de overheid op zowel rijks, provinciaal als gemeentelijk niveau is fnuikend.

Nederland is een land van de gatekeepers. Poortwachters. Zo kenschetst een kennis uit Tsjechië de Nederlandse samenleving. Ze praat over het giftige werkklimaat en die uiterst vileine bubbel: ’Ze nemen je alleen in dienst als een onbetaalde kracht. Je bent nooit hun gelijke, ook al voldoe je op papier aan alle eisen’.     

Ze kennen de struggle niet. Altijd maar je fucking stinkende best moeten doen. Ik hoorde Edsilia Rombley eens op TV kwelen dat ze zo Nederlands is, en ik denk “och arme meid”.  Maar ik ben geen haar beter. IJverig meld ik aan de man die vindt dat ik er te exotisch uitzie voor zo een Friese achternaam: “Oh mijn naam? Mijn voorvaderen komen uit Friesland, hoor”.

“Surinamers zijn aardige mensen. Mijn buurvrouw is Surinaams. Ze kookt zo lekker”. Onder de douche op de sportschool. Ik geef geen antwoord en die kutopmerking stroomt als water langs mijn lijf.

Want ziet u, dit soort racisme? Dat zijn de kleine korrels.

Discriminatie gaat wat mij betreft sec over kansenongelijkheid. Over geld en kansengelijkheid. Over werken op mijn eigen niveau. Over gelijkberechtiging in de rechtszaal. Over wonen in een veilige omgeving en niet in een mottige Vogelaarwijk.

Discriminatie, dat anemische zusje dat Sociaal-Maatschappelijke en Economische Achterstelling heet, en waar de poortwachters van de Burcht Nederland beslist niet over willen praten. Maar het is dat anemische zusje in de kast, dat al hetgeen vandaag nog voorlijk is, morgen zal omtoveren in een achterlijke negorij.

Inderdaad. Discriminatie en kansenongelijkheid houden economische vooruitgang tegen. In het nieuws het bericht dat de productiviteit in Nederland aan het afnemen is. Precies in die sectoren die lastig te automatiseren zijn, zoals de zorg. Een aantal mensen zoals minister Fleur Agema van de PVV gelooft dat met de inzet van AI-technologie de problemen in de zorg opgelost kunnen worden. Maar AI-technologie kan geen handen aan het bed produceren. Een robot kan tillen maar niet baden of billen verschonen. Voor die klussen heb je jonge gezonde werknemers met een diploma nodig. Mbo-verzorgenden. En laat nu ook zo zijn dat die vaak geen stageplek kunnen krijgen. En dus hoe kun je met goed fatsoen op gegeven moment een dringend beroep op al deze versmade werkhandjes doen?

Ondertussen blijven mensen, zwart en wit, volhouden dat discriminatie iets te maken heeft met Zwarte Piet. Dogma’s die niets aan de conversatie over discriminatie en sociaal-maatschappelijk en economische achterstelling van gekleurde Nederlanders bijdragen.

De verongelijkte stemming. De woede. De whitesplaining. De defensieve houding. De positie dat discriminatie een idee-fixe is.

Maar de feiten liegen niet. Extreemrechts is aan de macht. Dat is nog nooit in de geschiedenis van Nederland voorgekomen. “Wat zei U? U stemde op de PvdA? Uw overbuurman is een Surinamer”?

Allemaal gelul en geleuter. Het gaat om centen en eerlijke kansen. Mensen moeten gelijke kansen krijgen op de arbeidsmarkt. Men moet een goed salaris en dito pensioen kunnen opbouwen. Men moet zonder drempels doorstromen naar de middenklasse. Een goed en veilig leven op te bouwen in een lommerrijke buurt zonder drugsdealers en pooiers. De maatschappelijke kosten veroorzaakt door discriminatie moeten omlaag. De BV Nederland heeft rechtvaardigheid nodig om te overleven. Vraag maar aan Laurentien.

Ik hoor de fluisterstille, zangerige stem van mijn grootmoeder zaliger; “Zij die slapen weten niet welk oog zeer doet”.