Willy moet op cursus speechen

Afgelopen maandag zat ik als vanouds voor de buis gekluisterd. Koningsdag werd gevierd en als voorzichtig monarchist was ik nieuwsgierig hoe Willem-Alexander invulling zou geven aan de viering van zijn verjaardag. Vooraf waren er geruchten genoeg: koningsdag moest minder oubollig worden en, bovendien, veiliger dan voorgaande edities. Kortom, het zou een spannende dag worden. Hoe had het koningshuis nagedacht over de koningsdag 2.0? Wat waren noviteiten? En, ook belangrijk, hoe werd op koningsdag geschaafd aan het imago van het koningshuis en de koning?

Onze koning kan niet speechen. En daar moet nu echt verandering in komen.

Na de perfecte speech van de Dordrechtse burgemeester Arno Brok aan het einde van de viering – uit het hoofd, met emotie en rustig gesproken – was onze koning aan de beurt. Licht gespannen ging hij staan en sprak op staccato toon met telkens dezelfde brede armgebaren een paar ingestudeerde zinnen uit. Bij het persmomentje eerder op de dag, nota bene door hem zelf aan het programma toegevoegd, was het zo mogelijk nog erger. Willem-Alexander liep bijna meteen vast in zijn antwoord. Al na een paar zinnen begrepen we niets meer van wat onze koning eigenlijk wilde vertellen. Toch bijzonder: want die twee publieke optredens hadden van grote waarde kunnen zijn voor het imago van onze koning en zijn koningshuis. Dat werden ze echter niet.

Als Willem-Alexander koningsdag moderner wil maken moet hij wat doen aan zijn publieke optredens en zijn spreken in het openbaar. Een modern koningshuis vraagt om een moderne vorst die uit het hoofd en vanuit zijn hart zijn volk kan toespreken. Dat vraagt om een optreden zonder gekke lichaamstaal, rare intonaties en verhaspelde zinnen. We willen een koning zien die ons kan raken. 

Lijkt me veel beter.