Wilders is geen ervaren debater maar een gemene pestkop

Na afloop van het debat over het hoofdlijnenakkoord kreeg Geert Wilders veel lof toegezwaaid. Wat had hij zich prachtig overeind gehouden, juichte het merendeel van de media, die hij de afgelopen twee decennia als oud vuil had behandeld. Het tuig van de richel prees hem in zijn nieuwe rol. Hij was immers opeens leider van de grootste regeringspartij en ook die plunje zat hem als gegoten. De oppositie kreeg geen vat op hem. Wat stond daar een soeverein politicus. Daar kon zo’n Timmermans niet tegenop. Ondanks al zijn kennis. Ondanks al zijn internationale ervaring. Men herinnerde zich de sneer van Wilders dat hij misschien wel zes talen sprak maar niet de taal van het volk.

Wie een beetje oog had voor sociale processen zag wat er in werkelijkheid op het spreekgestoelte stond: geen politiek natuurtalent, een pestkop. Iemand die alleen maar groeit als hij zijn omgeving kan vernederen. Bij Wilders is een debat geen wisseling van argumenten. Hij komt niet verder dan sneren, herhalingen en pogingen van onderwerp te veranderen. Ook pakt hij consequent en continu het pispaaltje. Dat is Frans Timmermans, het knapste jongetje van de klas. Hij is de gebeten hond. Hij moet het steeds ontgelden. Wilders maakt hem belachelijk. Hij scheldt hem uit. Hij weet steeds iets vervelends over hem te zeggen. Dit alles onder het agressief geroffel op de tafels van zijn laven. Die hebben een hekel aan belezenheid en kennis van zaken. Dat roept hun agressie op. Ze zullen dat baasje met die boekenwijsheid eens goed op zijn plaats zetten. Wie denkt hij wel dat hij is om zomaar zes talen te spreken?

Tegen zoveel botte domheid kan Frans Timmermans niet op. Met goede vragen kom je nergens bij de grote politicus Geert Wilders. Hij trapt je alleen maar verder de grond in. En als dan het pispaaltje een keer iets terugzegt, dan holt de treiterkop van de klas onmiddellijk naar de politie.

De enige die zich een beetje staande kan houden tegen zulk verbaal geweld is de nieuwe leider van de SP, Jimmy Dijk. Hij laat zich niet afbluffen. Hij blijft consequent bij zijn punten. Hij toont keer op keer aan dat de zogenaamde maatregelen voor bestaanszekerheid decorbouw zijn en hij blijft daar op hameren zonder zich te laten verstrikken in Wilders bekende spelletje: over wat anders beginnen. Kraaien dat zijn opponent ook niks heeft bereikt of altijd weigerde zijn verantwoordelijkkeid te dragen. Jimmy Dijk laat dit soort goedkope praat langs zijn schouders afglijden en als Wilders roept dat hij van hem een bos bloemen verwacht, reageert hij met een half gemompeld “Dan kun je lang wachten”. Vervolgens slaat hij hem nog maar eens met de feiten om de oren. Jimmy Dijk weet dat je met spitsvondigheden of ironie bij deze vlees geworden botte bijl niet ver komt. Laat je niet afbluffen. Vertel consequent je eigen verhaal.

Zo’n pestkop kan alleen maar blijven triomferen dankzij de meelopers. De ergste is Pieter Omtzigt. Hij weet dat hij onmiddellijk aan de beurt is als hij Wilders afvalt. Angstig probeert hij het pispaaltje óók een duw te geven. IJverig doet hij zijn best óók bij de meute te horen. Daar moet hij moeite voor doen. Hij heeft geen natuurtalent voor het meeloperschap zoals dat wel ruimschoots aanwezig is bij Caroline van de Plas. Hij moet voorzichtig zijn. Anders is hij zelf de klos.

Dilan Yesilgöz kijkt er naar en ze profiteert ervan. Het leven heeft haar geleerd dat je nooit kwetsbaarheid mag tonen, dat alleen ongenaakbaarheid je overeind houdt. Wie zich laat kennen wordt gepakt. Ze doet niet mee aan de pesterijen maar houdt maximale afstand tot het pispaaltje, want die stinkt. Ze zal dat nooit zeggen. Ze zal hoogstens een keer kort haar neus dicht knijpen maar ze zal steeds met een wijde boog om hem heen blijven lopen.

Daarom krijgt zij uiteindelijk wat ze wil terwijl de meute de treiterkop toejuicht.

Dát is wat we In Den Haag te zien krijgen. De triomf van de pestkop, de lafheid van de meelopers.

En als toegift radiostilte. Opnieuw fucking radiostilte. Aan de vruchten kent men de boom. Kijk hem weer eens zijn rug laten zien aan de burgers van Nederland die maar lijdzaam moeten afwachten zolang het hem belieft. En hoe zijn secondanten parmantig meespelen.

Wat een blamage, wat een trieste blamage, voor wat door placht te gaan voor een volwassen, ontwikkelde democratie. Maar het applaus blijft klinken voor de zon die zogenaamd weer gaat schijnen voor het eindeloze feest dat gaat beginnen. Straks roepen ze nog  overal 'Wie PVV zegt, zegt allereerst schoonheid'.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin ook al is de laatste put nu dicht. Tevens noem ik de PVV een extreemrechtse partij.

Beluister Het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: de Haagse verwarring blijft.