Wilders' beloofde kiezersrevolte is leeg

‘In Rotterdam begon Fortuyn zijn revolutie. Om Nederland terug te geven aan de Nederlanders.’ Met die woorden opende Wilders de laatste etappe van zijn campagne. Maar de revolte die Wilders belooft is leeg.

De toespraak die Wilders’ Mars op Den Haag moest inluiden deed hier en daar wanhopig aan. ‘Als u zich afvraagt waarom ik zo’n gezond kleurtje heb, dat heb ik te danken aan een korte vakantie. Heb ik in de tussentijd veel gemist? (…) De VVD gaat de thuiszorg afschaffen, in Engeland poseert een prins in zijn adamskostuum, Roemer doet iets en Rutte ook. Kortom, niet veel gebeurd toen ik weg was.’ De man die in zijn eentje de “wereldopmars” van de islam wil stoppen zou op zijn minst een betere tekstschrijver kunnen inhuren.

De grapjes waar een brave journalist in een dictatuur ‘algemeen gelach en langdurig applaus’ bij zou zetten, moesten vooral camoufleren dat het politieke debat voor het eerst in jaren niet meer uitsluitend draait om Wilders. Om zichzelf terug te vechten naar het centrum van de aandacht koos hij de rol die sinds Fortuyn zo handig is uitgebuit door extreem rechts: die van de underdog in een eenzaam gevecht tegen de elite.

“Vandaag heb ik een boodschap voor het hele politieke establishment: jullie hoop op ‘business as usual’ (…) is totaal zinloos.” Maar de formule is na twee jaar gedoogconstructie sleets geworden. Het minderheidskabinet dat Wilders steunde was zelf business as usual, compleet met een schaterende Rutte, bezuinigingsrondes en achterkamertjes.

Het belangrijkste doelwit van Wilders’ speech was dan ook niet het Haagse establishment, maar de andere outsider die de gevestigde orde dreigt op te schudden: de SP. Als ex-VVD’er doet Wilders in zijn angst voor het rode gevaar niet onder voor de redactie van de Quote. Roemer zal de geldpersen laten draaien – en, oh gruwel, niet om bankiers te redden. Roemer zal al ons geld naar Afrika sturen. Roemer ‘is een geharde multiculturalist die niet zal rusten voordat wij’ – lees: de raszuivere Nederlanders – ‘een minderheid zijn’.

Welk programma stelt Wilders hier tegenover? Als drijvende kracht voor zijn opstand noemde hij nostalgie voor de gulden. ‘De gulden was de mooiste munt van Europa. (…) Eeuwenlang heeft de gulden Nederland voortreffelijk gediend.’ Zoals altijd vergat hij er bij te zeggen dat die gulden, net als de euro of welke andere munt dan ook, de rijken altijd beter dient dan de armen. Deze weglating is karakteristiek, want Wilders’ programma bevat niets waar de economische elite van Nederland zich zorgen over zou moeten maken. Zijn belangrijkste belofte is een algemene belastingverlaging, de eeuwige tegenhanger van een progressief belastingbeleid. De grote vijand van zijn belastingoproer is veilig ver weg, in ‘Brussel’. En dan vooral niet het Brussel van de neoliberale dictaten, want volgens Wilders ‘heeft de Europese Unie al lang niks meer te maken met vrijhandel’.

De beloofde belastingverlaging kan volgens Wilders worden betaald uit de ‘7,2 miljard per jaar die wij besparen als we een einde maken aan de immigratie-waanzin’. Die boodschap is nog duisterder dan hij lijkt, want 7,2 miljard zijn niet de ‘kosten’ van de inmiddels minieme groep vluchtelingen die jaarlijks nog naar Nederland komt. Het is het bedrag dat volgens ‘berekeningen’ van de PVV verbonden is aan de aanwezigheid überhaupt van niet-westerse allochtonen in Nederland. Alleen Wilders weet etnische zuivering tot bezuinigingsvoorstel te verheffen.

De inhoud van zijn campagnespeech is zoals altijd schokkend genoeg. Maar de rechtse kiezersrevolutie zelf klinkt vandaag nog leger dan tien jaar geleden. In Wilders’ plan zijn er geen Tahrirplein en geen confrontaties tussen demonstranten en politie voor het parlementsgebouw. Er is alleen een nooit zwijgend twitteraccount. Het doelwit bestaat niet uit de tastbare macht van een dictator of de privileges van een kleine elite, maar wordt gevormd door een schimmige vijand ver weg in Brussel. De onderdrukten moeten zich niet verenigen, maar al hun woede botvieren op elkaar. En alles om te zorgen dat Wilders ook de komende vier jaar in de schijnwerpers staat, terwijl de rijkste 1 procent lachend door kan gaan te genieten van hun volgende belastingverlaging.