Wij zijn een kudde hersenlozen

Soms moet ik informatie die tot mij komt even laten bezinken voor ik er iets mee kan of wil. Om die reden wil ik met terugwerkende kracht iets met u delen dat mij al enige tijd dwars zit.

Vorige week dinsdag, op Koninginne- en kroningsdag, zat ik laat op de avond naar Pauw en Witteman te kijken. In het programma was uiteraard aandacht voor de inhuldiging en ook voor de republikeinse activiste Joanna van der Hoek.

Joanna had ten tijde van de balkonscene op de Dam een stuk karton opgehouden met de tekst “ik ben geen onderdaan”.

Joanna is om die reden opgepakt en een paar uur vastgezet.

Tot mijn verbazing werd Joanna in P&W neergezet als iemand met een bijna grappige republikeinse afwijking, zo iemand waar er gelukkig maar een paar van rondlopen. Of, zoals Sonja Barend schamperde: “Anderhalve man en een paardenkop, dus waar maken we ons druk om?” Er werd volledig voorbijgegaan aan het feit dat deze dame de mond is gesnoerd op een on-Nederlandse, intimiderende wijze door de politie, je grootste vriend. De heren Pauw en Witteman zaten er minzaam glimlachend bij, beperkten Joanna in het uiten van haar mening en benadrukten daarentegen nog maar eens wat een prachtige kroningsdag het was.

Ach. Ik ben gaan slapen. Gek genoeg verwacht ik van Pauw & Witteman een kritisch geluid als het gaat om het beperken van onze vrijheid van meningsuiting (al dan niet op een kroningsdag) en dat zij zich niet laten verleiden tot het zwelgen over ons koningspaar. Want ineens bleek heel Nederland koningsgezind te zijn en is prinses Beatrix nog nét niet heilig verklaard. Nee, ik ben geen antimonarchist. Ik ben wel wars van hypocrisie en zou daarnaast graag zien dat ons koningshuis  – net als ik én de rest van Nederland – zichzelf zou bedruipen.

Drie dagen later, weer P&W. Deze keer mag schrijfster Heleen van Royen haar nieuwe boek komen promoten. Dat kan. Ook nu vervallen de heren Pauw en Witteman in oppervlakkig geneuzel. Zonde van de zendtijd. Maar ja, Heleen van Royen moet haar boek kunnen verkopen en wellicht liggen andere belangen op de loer. Maar mevrouw Van Royen krijgt daarnaast óók volledig de ruimte om te vertellen over de snapshots die zij afgelopen jaren met haar mobiele telefoon van zichzelf heeft gemaakt. Van deze niemendalletjes wordt nu een expositie gemaakt en er komt een boek van. Begrijpelijk, want volgens Van Royen zijn de snapshots niet zomaar kiekjes, maar gaat het om conceptuele kunst. Conceptuele kunst. O. En de heren P&W? Zij glimlachen, luisteren en maken kritiekloos een dolletje en zullen de schrijfster ongetwijfeld weer uitnodigen als haar Kiekjesboek gepromoot moet worden. Het was net alsof ik naar RTL Boulevard zat te kijken.

Ach. Ik ben gaan slapen. Nog even de twijfel of ik via de spiegel een snapshot van mezelf zou maken; ik bedrijf ook graag conceptuele kunst, maar ik heb er van afgezien.

Eergisteren was het 5 mei. Bevrijdingsdag. Op een zonovergoten Malieveld in Den Haag genoot ik, zittend op een stoffige grasmat, samen met mijn liefje van elkaar, van de zon en van een klef patatje met mayo dat we wegspoelden met een lauw biertje; de perfecte ingrediënten voor een kortstondig moment van opperst geluk. Ik zag duizenden mensen zitten, lopen, lachen, genieten en volledig zichzelf zijn. Bij de uitgang stond een man vreedzaam te demonstreren, hij hield een stuk karton op met een tekst die als strekking had dat de politiek niet te snel asielzoekers moet terugsturen als de situatie in het thuisland nog gevaarlijk is.

Toen raakte het mij. Wij Nederlanders, die ons zo op de borst kloppen over democratie en onze vrijheid om te kunnen en mogen zeggen wat we willen en denken, laten ons als een kudde hersenlozen wijsmaken, dat het de politie spijt dat Joanna op 30 april op de Dam – het kloppend hart van ons democratische land – is opgepakt. Dat het de bedoeling niet was, maar dat het ging om een persoonsverwisseling, terwijl uit alles blijkt dat dát een grove leugen is. En hoog aangeschreven interviewers als Pauw en Witteman lachen de republikeinse actie van Joanna weg en maken er verder geen woord meer aan vuil.

Op 5 mei 2013 werd mij in al mijn gelukzalige vrijheid duidelijk dat Joanna van der Hoek op ernstige en zorgwekkende wijze is geschonden in haar recht op vrije meningsuiting. En wij laten het gebeuren, wij kijken de andere kant op en misschien zeggen wij over een aantal jaren:  “Wir haben es nicht gewusst.”