Westerse hypocrisie en Israëls beleid
De noodzaak van gerechtigheid en vrede in het Israëlisch-Palestijns conflict
Het Israëlisch-Palestijnse conflict is al sinds het midden van de twintigste eeuw een intens gewelddadige strijd, geworteld in historische, religieuze en politieke factoren die zijn verergerd na de oprichting van Israël in 1948. Het conflict draait om grondgebied en soevereiniteit over historisch Palestina. De oprichting van de staat Israël, die de Joodse gemeenschap een veilig thuis bood na de verschrikkingen van de Holocaust, werd gevierd door de Joden maar betekende voor de Palestijnen een catastrofe: de Nakba, waarbij honderdduizenden werden verdreven en hun land verloren. Deze historische wond voedt nog altijd de huidige strijd.
De kern van het conflict ligt in het territoriale vraagstuk en de soevereiniteit over historisch Palestina. De opkomst van het politieke zionisme aan het einde van de negentiende eeuw bracht een streven naar een Joodse staat met zich mee. Dit werd verder versterkt na de verschrikkingen van de Holocaust, toen de internationale gemeenschap de noodzaak van een veilig thuisland voor het Joodse volk erkende. Dit leidde tot de oprichting van Israël in 1948, en hoewel deze geboorte als een overwinning voor de Joodse gemeenschap werd gevierd, betekende het voor de Palestijnen een catastrofe - de Nakba. Honderdduizenden Palestijnen werden ontheemd en verloren hun land en huizen. Deze historische wond vormt de basis voor het huidige conflict.
Sindsdien is het conflict geëvolueerd tot een strijd tussen Israëliërs en Palestijnen. De oorlogen van 1967 en 1973 veranderden de machtsdynamiek in de regio verder, waarbij Israël zijn territorium uitbreidde. De bezetting van de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook heeft een permanente staat van spanning gecreëerd. Palestijnse groeperingen, waaronder Hamas, zijn ontstaan als reactie op deze onderdrukking en hebben zich gelegitimeerd als verdedigers van het Palestijnse volk. Het is belangrijk om te begrijpen dat hoewel Hamas internationaal wordt beschouwd als een terreurorganisatie, velen in Gaza en de Westelijke Jordaanoever, maar ook mensen buiten deze gebieden, hen als vrijheidsstrijders zien die hun rechten verdedigen tegen wat zij als een bezettingsmacht beschouwen.
De duivelse en rechtse regering van Benjamin Netanyahu heeft de situatie verergerd door systematisch de bouw van illegale nederzettingen in bezet gebied voort te zetten en vredesbesprekingen af te wijzen. De duivelse regering hult zich in extreme retoriek en beleid, wat de spanningen verder opdrijft. De coalitie heeft een buitengewoon nationalistische en militaire koers gevolgd die de rechten van de Palestijnen schendt en grootschalige vernielingen heeft veroorzaakt in Gaza. Dit leidt tot een ongekend humanitair drama, waarbij duizenden doden en gewonden vallen, en honderdduizenden worden ontheemd.
Enerzijds moet het Israëlische leger en Israëlische regering keihard worden bekritiseerd en veroordeeld voor het gebruik van buitenproportioneel geweld dat leidt tot een genocide in Gaza. Tienduizenden onschuldige slachtoffers waarvan 75% kinderen en vrouwen is. De blokkade van Gaza heeft een open gevangenis gecreëerd, waardoor miljoenen Palestijnen zijn opgesloten in uitzichtloze armoede en wanhoop, dat leidt tot een hongersnood.
Anderzijds kunnen de acties van Hamas niet zonder kritiek blijven. De aanvallen op Israëlische burgerdoelen brengen immense schade toe aan het onschuldige Israëlische volk en vergroten de vijandigheid tussen de bevolkingsgroepen. Het ondermijnt het morele argument voor hun strijd.
Terwijl het Westen altijd het hooghouden van mensenrechten en democratie voorstaat, heeft het zich grotendeels verlamd getoond bij het aanspreken van Israël op schendingen van het internationaal recht en het buitensporig gebruik van geweld. Westerse wereldleiders lijken onwillig om Israël te bekritiseren uit angst voor beschuldigingen van antisemitisme of politieke gevolgen. Ze blijven vasthouden aan dubbele standaarden: ze veroordelen schendingen van mensenrechten in andere landen, maar bij Israël kijken ze vaak weg, waarmee ze een hypocriet signaal afgeven.
De roep om gerechtigheid en vrede wordt luider, en de hypocrisie van sommige politieke leiders en mediakanalen begint doorzichtig te worden voor steeds meer mensen. We moeten vasthouden aan universele principes van mensenrechten en gerechtigheid, en niet met twee maten meten. De duivelse Israëlische regering moet verantwoordelijk worden gehouden voor schendingen van het internationaal recht en keihard worden gestraft, en het Internationaal Strafhof moet worden ingezet om zowel Hamas- als Israëlische leiders die zich schuldig maken aan oorlogsmisdaden te berechten. De wereld moet zich inzetten voor een rechtvaardige vrede, waarin zowel Israëliërs als Palestijnen in veiligheid en waardigheid kunnen leven.
Ondertussen blijven de hypocriete regeringen in het Westen hun steun aan Israël verlenen onder het mom van ‘zelfverdediging’, terwijl de Palestijnen lijden onder blokkades, militaire operaties en ontheemding. Israël heeft van het Westen vrijwel vrij spel gekregen, zelfs wanneer het beleid onschuldige burgers schaadt en een vreedzame oplossing verder weg duwt.
De hypocrisie van het Westen en de Arabische wereld is ook zichtbaar in de media, waar Israël vaak wordt afgeschilderd als een onschuldige staat die simpelweg haar burgers verdedigt, terwijl de gruwelijke realiteit van de Palestijnse slachtoffers onderbelicht blijft. Hierdoor blijft het wantrouwen groeien bij degenen die streven naar gerechtigheid en vrede.
Het is daarom dringend nodig dat de internationale gemeenschap haar verantwoordelijkheid neemt en druk uitoefent op Israël om een einde te maken aan de nederzettingen en de belegering van Gaza op te heffen. Er moet een rechtvaardige oplossing worden gevonden die de rechten en veiligheid van zowel Israëliërs als Palestijnen garandeert. Wereldleiders moeten deze lange geschiedenis van hypocrisie en dubbele standaarden doorbreken en concrete stappen zetten om beide partijen naar de onderhandelingstafel te krijgen en een vredesakkoord te sluiten.
Ondertussen zien we wereldwijd groeiende solidariteit met het Palestijnse volk, van protesten tot boycots. Ultraorthodoxe joden en mensen van allerlei achtergronden spreken zich uit tegen de militaire operaties van Israël en roepen op tot vreedzame co-existentie. Dit toont dat de internationale roep om gerechtigheid sterker wordt, en dat mensen het niet langer accepteren dat het Palestijnse volk wordt weggevaagd terwijl politieke leiders toekijken en niets doen.
Met vastberadenheid en empathie moet de internationale gemeenschap de hypocrisie en apathie van politieke leiders aan de kaak stellen en zowel de Israëlische als de Palestijnse leiders verantwoordelijk houden voor hun daden. Zo kan de internationale gemeenschap gezamenlijk streven naar een rechtvaardige en vreedzame oplossing.