Weg met de systeempijn, kies voor ruimte!

@ Zephyr (11:58u) - goede bijdrage. je beschrijft aspecten van wat Thomas Klikauer noemt: "managerialism". Hij ziet dit fenomeen als uitermate bedreigend voor een goed werkende organisatie. Al dat observeren, meten, auditen, overhoren, rapporteren, analyseren, dat werkt verschrikkelijk contraproductief. De stress neemt toe, want mensen die zich de hele dag bekeken voelen, die op moeten zien tegen alweer een volgend functioneringsgeprek, die zijn nooit meer rustig. Bijkomen is er niet meer bij. Depressies zijn het gevolg (die op hun beurt weer een uitstekend verdienmodel voor Big Pharma zijn). Het is een maatschappelijke kanker dat lieden die niets weten van de werkelijke arbeid (school, ziekenhuis, fabriek), mogen dicteren wat wel en niet mag, en wie überhaupt geschikt is voor zijn of haar baan. Talentvolle mensen zijn ook vaak: intelligent, gevoelig, en kritisch. Die worden in zulke situaties: gek. Ik denk regelmatig: je kan fysiek opgesloten zijn, en je wordt aldoor gecontroleerd, als je in de gevangenis zit*). Nu is er een moderne dwangbuis, die nog veel erger is. Er is het protocol, het eeuwig aanwezige Alziende Oog van de managementlaag, en in de nabije toekomst zullen ook hier "wearables" verplicht worden (ach, de smartphone vervult die functie ook al). Leuk systeem is dat. De beste werknemers raken gestoord, de meest onderdanige grijze muizen mogen door, en in zo een klimaat zijn "bullying", manipulatie, liegen, logische gevolgen. Misschien zit er al ergens, terwijl ik dit schrijf, een "financial controller & treasurer" op een afstandje mee te kijken naar een hersenoperatie. Hij zit daar met de stopwatch in de hand. En hij snauwt de chirurg toe, dat die nog 8 minuten en 17 seconden heeft om het karwei af te ronden. Vanwege de door hemzelf opgestelde "budget ceilings". Als die tijd voorbij is, schakelt hij de stroom uit, en de chirurg wordt ontslagen wegens gebleken ongeschiktheid. _______ *) om in de petoet te komen, moet je tenminste nog een misdrijf plegen.

Duidelijke aanvullingen, van zowel Cliff als Zephyr. Ikzelf denk dat de meeste managers niet eens vanuit een negatieve insteek werken, maar dat ze zelf even gevangen zitten in het systeem als de mensen die het uitvoerende werk doen. Het is een maatschappelijk probleem omdat we er vrijwel allemaal last van hebben - zonder dat er een openlijk conflict ontstaat. Overigens zie ik ook de positieve ontwikkelingen overal: er komt op bescheiden schaal aandacht. Deze week is bijvoorbeeld 'Ontregel de Zorg' een belangrijke media-gebeurtenis geworden.

@ Tom Kniesmeijer (22:58u) - en jij op je beurt dank voor je zinvolle aanvulling. Ik zelf leg de nadruk op de problemen op de werkvloer (dat komt door situaties die ik van dichtbij zag; en door de verhalen die de noeste en trouwe mensen daar aan me toevertrouwden, regelmatig alleen na een verzoek om anoniem te mogen blijven). Maar voel ook aan dat een omgeving waarin iemand in een leidinggevende positie anderen dingen moet opleggen die die ander zinloos, of contraproduktief vindt - op grond van ervaringskennis - voor die manager in kwestie net zo goed spanningen oplevert, gevoelens van groot ongemak. Oh, en ik hou ook van het verzinnen van naargeestige, maar pakkende toekomstfantasieën, dat had je al begrepen...

Er is altijd een betere benadering denkbaar, Kepler. Daarvoor hoef je niet direct naar socialisme te neigen. Mijn punt is nu juist dat dit probleem ondertussen door alle politieke richtingen heen steekt.

Beste DeRedeMist, Nee, dat is niet het geval. Tom.

Dan heb je het goed mis. Het grootste probleem van Nederland is klimaatverandering, net als dat het grootste probleem is voor alle andere landen. Als dat niet opgelost wordt dan verdwijnt de mensheid samen met heel veel andere dier- en plantensoorten. Dat zie ik met burn-out nog niet zo snel gebeuren.

Ah, DeRedeMist, je hebt het opgevat als een artikel over burn-out. Dat is niet mijn bedoeling geweest, alhoewel ik zie dat er twee regels als introductie op het artikel zijn toegevoegd die dat wel suggereren. Duurzaamheid is natuurlijk op de langere termijn het grootste probleem, ja. Hoe overleven we. Maar op de kortere termijn zit ook diezelfde systeempijn het duurzaamheidsbeleid vaak dwars. Als ik met bedrijven over duurzaamheid spreek, dan komen we vaak uit op dezelfde systeempijn die ze tegenhoudt. Ik kom nog maar zelden een manager tegen die duurzaamheid NIET belangrijk vindt. Alleen weten ze niet hoe ze uit hun eigen protocollen en rendementssystemen moeten breken om werkelijk stappen te zetten.

Beste Uitgekleed, Dank voor je reactie. Paul Verhaeghe heeft inderdaad scherpe analyses gemaakt over de meritocratie.

@ Uitgekleed - prima inzending.