Weg met de adrenalineverslaving, leve de flitspaal

Er gebeurde iets opmerkelijks toen ik op de terugweg van vakantie de Zwitserse grens passeerde en op een Franse snelweg terechtkwam. Meteen werd ik door de een na de andere auto ingehaald, hoewel ik me precies aan de maximumsnelheid hield. Het was even wennen na twee weken Zwitserland waar dat nooit gebeurt omdat daar echt niemand te hard rijdt.

Vroeger verbaasde ik me over die Zwitserse discipline totdat ik er ooit door schade en schande achter kwam waarom de verkeersregels in Zwitserland zo strikt nageleefd worden. Ik werd zo'n vijftien jaar geleden op een zaterdagavond geflitst op een stille weg bij een verlaten afzetting voor wegwerkzaamheden. De maximumsnelheid was daarom teruggebracht tot 80 kilometer per uur. Ik had zoals vaker enorme haast en reed als ik het me goed herinner 112. Ik zag de flits, vloekte inwendig maar had nog geen idee wat me vervolgens te wachten stond.

Een paar weken later viel de dagvaarding in de bus. Ik moest voorkomen bij de Zwitserse rechter. Er werd me duidelijk dat de hoogte van de snelheidsboetes niet in bedragen worden uitgedrukt maar in percentages van je inkomen. Anders zouden die lui in Ferrari’s zich nooit aan de verkeersborden houden. Omdat de Zwitserse autoriteiten je inkomen niet kunnen opvragen bij de Nederlandse belastingdienst gaan ze voor buitenlanders uit van het gemiddeld inkomen.

Ik liet verstek gaan en paar maanden later volgde het vonnis. De boete bedroeg ruim 600 euro. Maar daar bleef het niet bij. Ik kreeg ook 10 dagen voorwaardelijke celstraf opgelegd. Met een proeftijd van 2 jaar. Ik schrok me het leplazarus, om het maar zo te zeggen. Het jaarlijkse tripje naar Zwitserland zat er de daarop volgende twee jaar niet in want ik moest er niet aan denken per ongeluk in een Zwitserse kerker te belanden.

Vooral heeft het er toe geleid dat ik mijn rijgedrag drastisch ben gaan aanpassen. Voor die tijd was ik iemand die de borden meer zag als adviessnelheid, net als de types die me nu in Frankrijk inhaalden. Sindsdien heb ik hard rijden afgezworen. Dat leidde er niet alleen toe dat ik nooit meer boetes krijg – afgezien van een enkele onoplettendheid – ik ben er tot mijn verrassing ook veel minder gestresst door geworden. Hardrijders zitten zichzelf voortdurend vol te pompen met adrenaline. Ze zijn verslaafd aan de drugs die ze zelf aanmaken. Het is een cultuur die aangemoedigd wordt. Zeg dat je aan adrenaline verslaafd bent en je oogst bewondering. Stoer.

In Zwitserland weten ze wel raad met dat soort gedrag. ‘Al 93 rijbewijzen ingenomen’ zag ik vorige week staan naast een bord waarop de maximumsnelheid was verlaagd wegens wegwerkzaamheden. Ze zijn er trots op. Ik ben geen voorstander van zware straffen maar de hoge boete en vooral de dreiging met celstraf hebben bij mij onmiskenbaar tot de gewenste gedragsverandering geleid. En zoals vaker bij bekeerlingen is mijn mening 180 graden gedraaid. 

Ik moest er aan denken toen ik gisteravond laat Rotterdam binnenreed over de Maasboulevard, die zoals de naam al aangeeft langs de rivier voert en een prachtig uitzicht biedt. Het is ondanks de schoonheid helaas ook een horrorweg. Dit weekend zijn daar op een zebrapad twee mensen doodgereden door een hardrijder die zich ook nog eens uit de voeten maakte in plaats van zich om de slachtoffers te bekommeren. Adrenaline maakt je niet bepaald socialer. Op de plek des onheils lagen bloemen, als een monument van verdriet. De aanblik was hartverscheurend. 

Bewoners klagen er over dat de vierbaansweg die langs de rivier door de stad gaat – vooral in de avond en nacht – een racebaan is. Het is dan ook een gevaarlijke weg waar vaker zware ongelukken gebeuren. Zou het om terrorisme gaan dan was de hele weg al afgezet maar omdat het reguliere autoterreur betreft durft het bestuur niets te doen. Er stond ooit de meest lucratieve flitspaal van Nederland maar die is net als veel andere flitspalen weggehaald na klachten dat het afgelopen moest zijn met ‘autootje pesten’. Nederland is het land van ‘er moet hard opgetreden worden maar niet tegen mij’.

Onlangs sprak ik er met een vriend over hoe mooi het zou zijn als de Maasboulevard gewoon helemaal autovrij wordt gemaakt. Net als in Parijs. Je krijgt dan een geweldige wandel- en fietspromenade die de stad enorm zou opwaarderen. Er is alleen denk ik geen politicus te vinden die dat aandurft. Zoals jaren geleden ook het CU-voorstel om verkeersboetes inkomensgerelateerd te maken werd weggehoond.

Daarom lijkt het me een goed idee om de Maasboulevard gewoon maar vol te zetten met flitspalen. Om de 500 meter. Met op een display het totaalbedrag aan boetes van de voorbije maand bijvoorbeeld. Dat helpt ook om de adrenalineverslaving terug te dringen.

Ze doen nog iets leuks in Zwitserland, zag ik. In de bebouwde kom wordt  in sommige steden de maximumsnelheid tussen 22:00 en 07:00 verlaagd naar 30 km per uur. Dat vermindert de geluidsoverlast van auto’s en zorgt ervoor dat bewoners rustig kunnen slapen. Nachtrust is een van de belangrijkste voorwaarden voor een goede gezondheid. VVD-minister Harbers hield de invoering van 30 kilometer in de bebouwde kom tegen met onder meer het argument dat het onhandig is voor hulpdiensten. Raad eens waar die vaak naartoe op weg zijn?

Die 30 km maximumsnelheid lijkt me ook een prima aanvullende maatregel voor de Maasboulevard, dan kunnen zowel voetgangers als automobilisten in alle rust genieten van het prachtige uitzicht op stad en rivier. Niemand zou er echt last van hebben maar toch gebeurt het niet. Het gaat er niet eens over bij verkiezingen.

Gek hè?

cc-foto: Gilbert Sopakuwa