Weeklacht

Poolse vrouwen worden teruggeworpen in de tijd, en het vervult me met afgrijzen. Polen had al de strengste abortuswet van Europa. Alleen als vrouwen waren verkracht, ze een ernstig gehavend kind verwachtten of dreigden dood te gaan aan de zwangerschap, was er mededogen. Maar nu heeft het Constitutionele Hof bepaald dat vrouwen zelfs moeten baren als ze een zwaar gehandicapt kind verwachten, ook als de baby niet levensvatbaar is.

De rechtse PiS-partij leest dat laatste in de grondwet die stelt dat elk leven moet worden beschermd. Gaat het in de uitleg die de oerconservatieve partij eraan geeft echt om hun katholieke barmhartigheid, vraag ik me af. Welke sadist laat een kansloos kind geboren worden dat gedoemd is binnen afzienbare tijd te sterven?

En dan die zogenaamde bescherming van gehandicapte levens. Diezelfde PiS kwam een paar jaar geleden nog pijnlijk in het nieuws toen ouders gewapend met hun rolstoelkinderen en spandoeken het parlement bezetten. Om een betere bescherming door de regering af te dwingen. Poolse ouders moesten hun banen opgeven om voor het beloofde ‘beschermde leven’ te zorgen. De financiële vergoeding was zo laag dat de meesten nooit genoeg overhielden voor een waardig bestaan.

Zwangere vrouwen hoeven ook weinig hulp te verwachten van de staat. Het is niet voor niets dat velen zich genoodzaakt zien te vluchten naar het buitenland of zich te behelpen met gevaarlijke do it yourself-abortussen. Waar de regering jaarlijks ruim duizend zwangerschapsbeëindigingen registreert (98 procent vanwege ernstige afwijkingen), schat de VN het aantal clandestiene abortussen tussen de 80.000 en 180.000 per jaar.

En daarom legden Poolse vrouwen het werk deze week uit protest neer, daarom demonstreren er dagelijks duizenden mensen, daarom stonden ze op de stoep bij de vice-premier en daarom gaan zondag velen van hen weer naar de kerk. Niet meer om te bidden, maar voor een hartverscheurende weeklacht.