We voeden onze kinderen niet meer op

Bij de gate begon hij te huilen, de baby van nog geen half jaar oud. Zijn moeder, een jonge vrouw met verstand van de laatste hype qua draagzak, had rode vlekken in haar nek ​en lachte zenuwachtig om zich heen. 


Aan de reacties op haar verontschuldigende blik was direct af te lezen met wie ze te maken had: de onverschilligen (de zakenman met een krant en zonder sjoege), de haters (rollende ogen, diepe zuchten en iets in de trant van ‘geef dat kind een speen’) of de sympathisanten met hun geruststellende blik. Ik zat in het laatste team want ik ben een veteraan als het op babykrampjes, driftige peuters, dwarse tieners en exploderende pubers aankomt. De passagiers van een vlucht waar ik ooit met mijn peuter op zat, gaan voor de rest van hun leven waarschijnlijk alleen nog maar de boot naar Amerika.

Niet meer tolerant De jonge moeder en haar baby zaten op de vlucht van Amsterdam naar Rome op 13A, en ik -natuurlijk- op 13B. Het huilen van de baby stopte niet aan boord van het vliegtuig. Integendeel. De moeder goochelde inventief met de baby, draagzak, melkpoeder en een flesje en negeerde het commentaar van de mensen voor ons. Tenminste, dat probéérde ze. 

Nederlanders zijn niet meer zo tolerant en zeker niet als het om kinderen gaat. Ik weet het, dat ik kinderen heb, betekent echt niet dat iedereen mijn kinderen leuk hoeft te vinden (ik vind ze zelf soms ook niet zo leuk), dat mijn kinderen overal bij moeten zijn (er zijn momenten dat ik heel blij ben dat ik even zonder ze ben) of dat ze een garantie zijn op geluk (kinderen zijn niet zaligmakend). Maar voor een volk dat vroeger wereldwijd bekend stond om zijn vrijheid en liefde (voor alles en iedereen) slaan we met de komst van kindervrije restaurants echt door.

Natuurlijk zijn er chique restaurants waar we graag voor betalen om juist ook even wég te zijn van de kinderen, maar sinds wanneer is het nodig om er zo ingewikkeld over te doen? Sinds wanneer is het nodig om kinderen een status aparte te geven zodat ze alleen nog maar mee kunnen naar kindvriendelijke restaurants met een schijnwereld aan animatieteams, Disney, WiFi en appelmoes?

Gestopt met opvoeden Dat is nodig sinds we zijn gestopt met het opvoeden van onze kinderen. Want we behandelen kinderen niet meer als kinderen, maar als mini-mensen die vooral heel veel rechten hebben. Het is niet voor niets dat deze groep het meest interessant is voor marketeers, onze kinderen hebben tegenwoordig vetorecht.

Deze restaurants weigeren dus niet per se kinderen, ze weigeren onaangepaste mensen van onder de twaalf. Het is heel jammer dat buiten de deur eten met kinderen zo steeds vaker een bezoek betekent aan een het reservaat aan de snelweg met clowns, ballenbakken en kipnuggets.

Want op een dag zijn deze kinderen groot en vliegen ze van Amsterdam naar Rome en zien ze niet hoe een jonge moeder haar uiterste best doet om haar baby stil te krijgen. Ze zien niet dat ze moe is. Ze zien niet dat ze verdriet heeft. Misschien was het anders geweest als deze kinderen wel hadden geleerd dat de wereld groter is dan de Kids Club op Mallorca en het familie wokrestaurant om de hoek. Misschien was het anders geweest als ze als even met deze jonge vrouw hadden gepraat, want dan wisten ze dat ze op weg was naar de begrafenis van haar oma.

Aanpassen de situatie Laten we dus de deur weer openzetten voor elkaar zodat we onze kinderen leren dat er verschillende plekken op de wereld bestaan met verschillende mensen met hun eigen verhalen. En dat betekent dan óók dat zij zich moeten aanpassen aan een plek of een situatie, want dan wil elk restaurant wel een beetje water bij de wijn doen.