We moeten blijven huilen

Ik ging in therapie voor mijn DWDD-schaamte. Hoewel ik tijdens de laatste seizoenen praktisch was afgehaakt, had ik toch wel degelijk genoten van seizoen één tot en met elf. Ook toen vielen er volgens het inmiddels beruchte Volkskrant-artikel harde verbale klappen in het redactielokaal. De gedachte dat er achter zo'n gemoedelijk openingsbabbeltje tussen Marc-Marie Huijbregts en de man wiens naam ik liever niet noem een wereld van ptss, burn-out en slaapstoornissen schuilging, bezorgde me gewetensproblemen.

“Ik genoot altijd enorm van dat openingsbabbeltje tussen Marc-Marie en hem”, vertelde ik de therapeut. “Snap ik, je was niet de enige, en je bent ook zeker niet de enige die ik hiervoor behandel. Om eerlijk te zijn staat de telefoon sinds november roodgloeiend, allemaal mensen met DWDD-schaamte”, reageerde hij. “Tja, schaamte zit natuurlijk diep in onze calvinistische genen, vroeger schaamden we ons tegenover God wanneer we masturbeerden, nu behelpen we ons hiermee”, filosofeerde ik.

“Volgens mij was masturberen altijd al surrogaat, hoe staat het trouwens met je seksleven?”, vroeg de psycholoog. Omdat ik niet gediend was van zijn achterhaalde Freudiaanse benadering, liet ik me onmiddellijk doorverwijzen naar groepstherapie. Ik wilde weleens weten wie mijn lotgenoten waren. Gewone mensen, zo bleek. Neem Suus, wier naam ik om privacyredenen wijzig. Suus werkt bij een zorginstelling in Rotterdam, een sociale meid die zich sinds de ontmaskering van de presentator vies voelt. “Ik vond het gewoon alleen maar een leuk programma”, huilde ze tijdens een sessie.

Inmiddels kunnen we spreken van een situatie met louter verliezers. Kijkers, redacteuren, voormalige gasten, tafeldames - en heren, de gastheer zelf… Daarom is het tijd voor een Nationaal Helingsmoment onder leiding van oud-presentator Koos Postema. In een reusachtige kring in Studio 22 zullen we onze gevoelens de vrije loop laten, en huilen alsof Ali B aan de DWDD-tafel een nummer over zijn kinderen rapt.

cc-foto: frankis_shen