We kunnen allemaal wat leren van Simone Biles

‘De handdoek in de ring gooien’, is een uitdrukking die nogal op een negatieve manier is gebrandmerkt met het woord: opgeven. Een decennium lang leek Simone Biles, viervoudig olympisch wereldkampioen, niet alleen onverslaanbaar, maar ook onwankelbaar. Van elk mens wordt hedendaags verwacht de kin omhoog te houden, al helemaal wanneer je op het wereldtoneel der Olympische Spelen staat. Het land dat je vertegenwoordigt, omschrijft je als The Greatest of All Time , de trofeeënkast is naast de wereldkampioenschappen ook nog gevuld met 25 medailles. Maar uiteindelijk werd het de grote favoriet van het goud ook te veel: de Amerikaanse gooide op ridderlijke wijze de handdoek in de ring en gaf eerlijk toe: ‘Soms moet je zelfs de grootste wedstrijden laten schieten’.

Ze draaide de meest ingewikkelde turnmanoeuvres af met de geest van een waaghals en de passie van een kunstenaar, haar glimlach straalt meer dan elke gewonnen prijs, inclusief die van haar dominantie in Rio de Janeiro. Het zijn overwinningen waar ze trots op is en dat liet ze ook blijken door als een leeuw haar tanden in de gouden medaille te zetten. Achter elke lach schuilt echter iets wat niet zichtbaar is, Simone is net als velen van ons getekend door het leven. Eerst tijdens de pleegzorg omdat haar drugsverslaafde moeder haar niet de liefde en aandacht kon geven die ze verdiende, om vervolgens misbruikt te worden door haar teamarts, een notoir smeerlap.

Het verleden is geweest, maar trauma blijft ons achtervolgen in tijden waarin eenzaamheid, stress of verdriet plaatsvinden. Dat kan ik zelf beamen aangezien ik mijn moeder op mijn dertiende verloor, nadat ze al jaren pijn ervaarde van psychische problemen. Ik leefde toen alleen voort met één ouder van wie ik ontzettend veel hou. Echter iemand die door alle tragedie die in ons huis schuilde, niet altijd zijn zoon de tijd kon geven die gewenst was, hoewel hij alles voor mij deed in de naam van liefde. Daardoor ben ik bijvoorbeeld pas laat begonnen met het leren van fietsen, daar schaam ik mij niet voor. Ook ben ik ooit begonnen als een kind op het speciaal onderwijs, alleen heb ik door mijn schouders eronder te zetten, het zover geschopt dat ik voor de grootste en mooiste merken iets heb betekent op marketingvlak, waardoor mijn doelstelling om mijn moeder trots te maken behaald is. In mijn eigen omgeving krijg ik dan ook vaak te horen dat ik mezelf veeltijds als bikkelhard neerzet, totdat de scherpe kantjes eraf worden gehaald. Dan zien zij dat ik eigenlijk heel erg lief, zacht en zorgzaam ben. Ik heb het beste voor met mijn geliefden. Daarom beschik ik over zoveel gedrevenheid. En doe ik net als Biles iets wat ik de afgelopen jaren ‘te weinig’ heb gedaan, mezelf een schouderklopje geven. Want ook ik heb wel eens in tranen gezeten omdat ikzelf dacht dat ik niet ‘goed genoeg’ was.

Simone ontving ontzettend veel steun én onterechte kritiek. Het laatste is hetgeen waar ik mij aan gestoord heb. Er zijn namelijk nogal wat zelfingenomen talkshowhosts die haar belachelijk maakten als ‘laf’, terwijl critici haar ervan beschuldigen haar team in de steek te laten – terwijl ze in werkelijkheid vertrouwen toonde in haar teamgenoten om onder onvoorstelbaar moeilijke omstandigheden te presteren – kwamen andere atleten haar al snel steunen. Het is de moeite waard om aandacht te besteden aan de mensen die het beste begrijpen waar ze mee geconfronteerd wordt. Er zijn namelijk ons al velen voor geweest.

Het is niet alleen ons nieuwe Amerikaanse rolmodel. Iets dichter bij huis ‘brak’ Lieke Wevers na de meerkampfinale. “Ik ben gewoon een beetje leeg op, leeg”, zo meldde Wevers. Ze hield een strak gezicht voor de camera, maar haar zus, Sanne zag dat er wel meer aan de hand was. De emoties kwamen los omdat het gezin de afgelopen tijd veel te verduren heeft gehad. Door het verloren kort geding kon turncoach Vincent Wevers namelijk niet aanwezig zijn. Op de tennisbaan heeft Naomi Osaka in juli aangegeven niet mee te willen doen aan Roland Garros, in verband met haar eigen mentale problemen.

Is het nu nog steeds ‘slecht’ om de handdoek in de ring te gooien wanneer je een moment ervaart dat de mentale pijn groter is dan elke vorm van fysieke pijn? De hatelijke reacties van onder andere Piers Morgan, Jacques Brinkman en Sporza-commentator, Dirk van Esser , hebben een rechts-conversatief randje, wat vergelijkbaar is met de leiding van het AMFI uit mijn eerdere opiniestuk. Ze lopen er zelf gezien hun leeftijd bij als individuen waar slootwater van gaat lachen als ze worden verzocht om te gaan ‘fierljeppen’ , zoals ze dat in mijn favoriete provincie genaamd, Friesland, noemen.

De boodschap van Simone Biles kwam met een volume die de wereldbevolking zal horen. Dat is namelijk dat wanneer jij zelf op het wereldtoneel staat met alle spotlights en camera’s op je gericht, het niet erg is om te zeggen: ‘Ik ben nu niet mentaal in staat om dit te kunnen doen’. Want laten we heel eerlijk zijn, hoe vaak doen wij wat ons gevoel tegenspreekt? Vaak genoeg. En je helpt er helemaal niemand mee: jezelf niet, werk en sport evenmin. Het wordt dus belangrijk dat de maatschappij gezichtsverlies niet langer vermijdt, maar gaat omarmen.

De handdoek in de ring gooien is een teken van kracht, niet van zwakte.