We hebben stikstof genoeg in het onderwijs

Bijna iedere dinsdagnacht word ik tegen 4 uur wakker. Schouders opgetrokken, adem hoog. Te weinig lucht, te veel in mijn hoofd. Woensdag is mijn eerste werkdag van de week. Op dinsdag bereid ik de lesdag voor en overleg met mijn duo-partner. Alles komt onder hoge druk aan bod: de doelen waar we aan gaan werken en hoe we dat vertalen in zinvolle uitdagende activiteiten voor de kinderen; bijzonderheden van leerlingen en of we daar al dan niet wat mee moeten; ouders die zich zorgen maken of gewoon aandacht vragen; cursussen; zorg- overleggen; schoolse taken; mails van de directie en van het bestuur. Te veel te doen met te weinig zuurstof en ik ben bang dat ik iets vergeet, dus blijf ik wakker.

Ooit maakten mijn man en ik een tocht over een Afrikaanse rivier die in open verbinding stond met de Atlantische oceaan. We hadden dat zelf gewild. Eenmaal aan de oever van de rivier werden we in een houten boot gehesen waarop volgens ons 30 mensen pasten. Dit bleek echter pas het begin. Er waren 48 zwemvesten, wat daarna nog aan boord kwam moest het doen zonder. Mijn man mocht op de bootrand zitten, vrouwen moesten een balk lager, daar waar de dieseldampen zich verzamelen. Daar weer onder spetterden kindjes in vaag daglicht in het water op de bodem van de boot. Lek. Ik wilde hier weg, kreeg geen andere lucht dan de dikke dieseldamp. Onze gids haalde zijn schouders op: ons kon niks gebeuren ‘we got police’. En inderdaad op de boeg van de boot stond een man in uniform. Hij deed niets. Hij stond en wachtte. Wachtte tot de boot stampvol was met mensen waarna de laatste gaatjes werden gevuld met kippen; zakken meel; fruit en -voor mijn neus- een set autoramen. De overtocht duurde drie kwartier, hoge golven klotsten soms over de rand terwijl van onderaf het waterpeil bleef stijgen. De kindjes speelden steeds blijer in het stijgende water. Ik moest ernaar kijken om te blijven ademen.

Ik ben die boot. Ik heb zwemvesten voor 30 man, maar slijt onder alles wat er verder op wordt gestouwd. Het water komt van onder- en bovenaf. De lucht wordt steeds dikker. Ik heb iemand die op mij let maar niets doet. De kinderen, ik moet naar de kinderen kijken.

Op 6 november staken mijn collega’s en ik. We hebben stikstof genoeg in het onderwijs: een dyslexie-aanvraag kost zeker 10 uur; een combigroep van 37 leerlingen kost 200% energie; en deze stakingsdag kost mij minstens 160 euro, dat is dan wel inclusief veilig vervoer.

We willen dat de boot veilig wordt, dat zijn we aan onze kinderen verplicht. We willen belast worden naar wat we aankunnen. We hebben recht op iemand die voor ons zorgt in plaats van naar ons kijkt. Het is nu gewoon te veel voor te weinig geld. Haal de leraarsalarissen uit de lumpsum. De lumpsum: die logge portemonnee waaruit alle schooldingen betaald moeten worden. De cv-ketel; het meubilair; de afschrijving en de leraar. Faciliteer: bij groepen groter dan 24 leerlingen komen er extra handen in de klas. Verdeel de druk: ’s morgens de groepsleerkracht met op maat gemaakte instructie voor de basisvakken; ’s middags de vakleerkrachten voor gym, muziek, programmeren en sociale vaardigheden.

We hebben geen tractoren, geen shovels of graafmachines om de boel eens fijn vast te zetten. Wij zijn lekke boten die blijven varen, maar vandaag even niet. Geef ons lucht, belast ons niet te zwaar, betaal fatsoenlijk, kijk niet alleen maar toe. Dan kijken wij weer naar onze kinderen en halen opgelucht adem.