We gaan naar het ‘normaal’ van een stelletje verwende egoïsten

De pandemie is niet voorbij enkel omdat een deel van de mensen luidkeels aangeeft er wel klaar mee te zijn. Toch lijkt het land in een jubelstemming en koppen de kranten dat het goed nieuws is dat eind van deze maand de meeste beschermende maatregelen gaan verdwijnen. Persoonlijk deel ik niet in die blijdschap.

Waar we nu heen gaan? Wat we nu gaan doen? Dat is mijn ogen het ‘normaal’ van een stelletje verwende egoïsten.

Want het nieuwe normaal zou moeten zijn, zeker zolang er nog steeds sprake is van een wereldwijde pandemie die nog dagelijks duizenden slachtoffers maakt: – mondkapje dragen in openbare ruimten – testen als je naar een event gaat – afstand houden – thuiswerken indien mogelijk – ventileren en investeren in goede ventilatiesystemen – beschermen van mensen voor wie een besmetting met Covid-19 een ernstig risico met zich meebrengt

Maar het is Nederland 2022. Een land waar #prikspijt het woord van het jaar 2021 is en nazi’s drukbezochte “kerstmarkten” en marsen organiseren. Waar je op Facebook en Twitter dagelijks de verhalen kunt lezen over de oom, buurman, vriend of goudvis die is overleden na de corona-vaccinatie. Keiharde leugens maar dat maakt niet uit. Want de waarheid? Dat is alles waarvan je hard roept dat het dat is. De zwaartekracht is tenslotte ook maar een mening.

Ik merk dat ik na twee jaar pandemie geen enkele empathie meer kan opbrengen voor hen die weigeren zich te laten vaccineren of voor hen die denken dat de maatregelen voor hen niet gelden of die deze aan hun laars lappen.

Ik ben verzetsstrijders-moe, kan echt geen begrip meer opbrengen voor de ‘patriotten’ die alles doen voor hun vrijheid en hun vaderland maar die nog te laf zijn om hun mouwen op te stropen en zich te laten vaccineren, ondanks dat dit bewezen werkt en naast jezelf ook anderen beschermt tegen ernstig ziek worden.

Maar ook onze overheid heeft het in deze crisis echt compleet laten afweten. Onze regering heeft tot taak de burgers in dit land te beschermen. Maar als íets duidelijk is geworden sinds maart 2020, dan is het dat ons kabinet totaal andere prioriteiten heeft.

Steeds weer blijft het kabinet de verantwoordelijkheid neerleggen bij de burgers. Elke persconferentie weer wordt er grote nadruk gelegd op het feit dat de verantwoordelijkheid voor de uitvoering van het beleid toch vooral bij burgers zelf ligt.

Vanaf dag één is gekozen voor een strategie van groepsimmuniteit en gecontroleerd uitrazen in plaats van te gaan voor het zo snel mogelijk indammen van het virus door te testen, traceren en isoleren. En nu, terwijl het aantal besmettingen hoger dan ooit is, het zorgpersoneel op hun tandvlees loopt en risicogroepen zichzelf al twee jaar zoveel mogelijk isoleren, uitgerekend nu laten we het echt helemaal aan de mensen zelf over en gooien we de boel lekker van het slot.

Dat er een reële kans bestaat dat twintig procent van de mensen die besmet raken met het coronavirus, nog maanden of jaren klachten houden en een deel van die mensen arbeidsongeschikt zal raken? Dat is jammer maar de rek is eruit en we willen carnalallen.

Dat het grote versoepelen ondanks de hoge besmettingen nu ineens zo snel moet zodat voor de verkiezingen alle beschermende maatregelen weg zijn, dat stinkt naar politieke campagne van het smerigste soort.

Natuurlijk weten we nu veel meer over Covid-19 dan twee jaar geleden, maar we weten ook nog heel veel niet. Wat als er na Omicron een andere variant komt die nog heftiger is dan Delta?

Naast al het juichen en de blijdschap zouden we het dáárover moeten hebben.

Stel daar eens vragen over tijdens de persconferentie.

Hoeveel burgers zijn er ondertussen overleden door dit corona-wanbeleid? Hoeveel bewoners van verpleeghuizen zijn onnodig gestorven omdat zorgmedewerkers door het manipuleren van het OMT advies geen mondneusmaskers droegen?

Wat kost het nu, het loslaten van alle maatregelen? Niet financieel maar emotioneel en moreel. Wat is de prijs die wij bereid zijn te betalen voor onze “vrijheid”. Hoeveel mensenlevens mag het kosten, hoeveel gezondheidsschade zijn we bereid te accepteren?

Wanneer is de prijs te hoog en gaan we ingrijpen? Want volgens mij is er geen plan, geen routekaart, helemaal niks.

De pandemie is niet over, Omicron is niet zo mild. De IC’s zijn misschien leeg maar de verpleegafdelingen in ziekenhuizen zijn dat zeker niet en in de verpleegtehuizen is de situatie alles behalve rooskleurig.

Toenmalig minister van volksgezondheid Hugo De Jonge had het over varen in de mist toen hij het had over de corona-aanpak.

Nog steeds zitten we in diezelfde boot en nog steeds en hebben we geen idee welke kant het uiteindelijk opgaat. Maar toch gaan we al wel alle signaalpijlen, reddingsboeien en boten overboord gooien omdat we denken dat het wel goed zal komen.

Ik verkeer in de luxe positie dat ik ervoor kan kiezen nog even op mijn eigen eiland te blijven zitten. Het is een klein eiland maar het is er wel veilig. De mensen die hier komen dragen een mondkapje, zijn gevaccineerd, houden afstand en laten zich regelmatig testen. Zolang er internet is kan ik vanaf mijn eiland werken en de AH bezorgt hier de boodschappen.

Ik wacht wel met aan boord stappen tot de route duidelijk is en de mist opgetrokken.