WC-papier: flauwekul, nergens voor nodig

Kijk, u hebt twee mogelijkheden. U blijft thuis en schuilt voor het coronavirus. Of u waagt u op straat tussen de hoesters en de niezers om toiletpapier te bemachtigen. Bij de Action, waar ze altijd wel een aanbieding hebben, hoeft u het niet meer te proberen. U haast zich van de ene supermarkt naar de andere maar overal vangt u bot. Ook in het volgende winkelcentrum.

Terwijl ons koloniale verleden toch de oplossing biedt. Ik weet niet of het met de Indische mensen nog zo is maar in mijn tijd – ik behoor tot de risicogroep – vond je op hun WC’s niet alleen keurig toiletpapier aan de muur maar ook een fles helder water. Die rol was nauwelijks gebruikt want bedoeld voor blanke bezoekers, de raszuivere orang belandam, die ook niet beter wisten. Zelfs reinigden zij hun anus met de natte linkerhand (n o o i t met de rechter, daar eet je mee). Daar was dat water uit de fles voor. Vervolgens wasten zij hun handen. Deze gewoonte hadden zij uit Indonesië meegebracht waar de mensen dat al zo’n beetje sinds de schepping doen. Het gebruik van toiletpapier geldt daar als een smerige gewoonte, echt iets voor die onhygiënische blanken met hun lijfgeur.

De verfijnde Javanen vonden de kennismaking met onze eerste VOC-jongens geen onverdeeld genoegen. Ze stonken een uur in de wind. Nederlanders droegen toen in de tropen gewoon hun kleren van thuis. Ze stapten ook nog over van zomer- op wintertenue volgens de loop van de Europese seizoenen. Op Java reinigden de mensen het lichaam minimaal één maar vaak een paar keer per dag door met een soort schep water over het hele lichaam te gooien. Dat gebeurt tot op de huidige dag: zelfs in een duur hotel vind je in de badkamer behalve douche en kuip een manshoge bak vol fris water met een schepje erbij. Kolonialen noemen dat de mandibak naar het Indonesische woord voor wassen mandi.

Volgens de Nederlanders uit de gouden eeuw was je lichaam reinigen met water ongezond, laat staan dat zij serieus hun achterwerk afveegden. Daarom stierven zij ook als vliegen omdat ze ruim baan gaven aan ziektekiemen en tal van parasieten. Dat niet alleen. Onze jongens van Jan de Witt met hun VOC-mentaliteit dachten ook aan huis als zij nederzettingen bouwden: niet hoog op een heuvel maar dicht bij de zee aan de oever van een rivier. Met grachten en al net zoals in Holland. Zo schiepen zij een paradijs voor de malariamuskiet, de gele koorts, de dengue, al naar gelang de tropische locatie van hun klein Amsterdam.

In het licht van al die viezigheid is een closetrol inderdaad een verbetering. Het schijnt dat de Chinezen in de zesde eeuw na Christus voor het eerst papier gebruiken om hun achterwerk af te vegen. De oude Romeinen gebruikten een spons op een stok voor collectief gebruik. De voorloper van het moderne toiletpapier is voor het eerst op de markt gebracht door de Amerikaan Joseph Gayetty. Het waren losse vellen met aloe vera geïmpregneerd, die in pakketjes werden verkocht. Toiletrollen zijn ook een Amerikaanse uitvinding. In 1890 begon de Scott Paper Company uit Philadelphia met de productie.

En Nederland? De oudste advertentie, die ik vond, stond in het Rotterdamsch Nieuwsblad van 30 juni 1908. Henri Zwaan, Haagsche Veer 16 adverteerde: “Vraag de prima closetrol “Gloria” à 5 1/2 cent, zacht en sterk, vrij van schadelijke stoffen”. Maar zo’n fles water op de Indonesische manier, dat is pas echt hygiënisch en afdoende. Er blijft niets kleven of tussen de bilhaartjes hangen. Uw vingers spoelt u zo schoon. Helemaal. Totaal. Geen spoor blijft er over: niets is er meer te zien, te voelen of te ruiken.

En komt u ooit bij Thierry Baudet op bezoek, vraag dan of u even uw handen mag wassen. Op de WC kunt u dan vaststellen of er meer te vinden is dan papier, of het wáár is van die trotse Indische afkomst.