Wat ik geleerd heb na bijna 20 jaar in armoede leven

Je telt pas mee als je volgens de normen en waarden van de samenleving mee doet.

De afgelopen dagen heb ik me verwonderd over alle artikels die verschenen naar aanleiding van de armoedecijfers van 2023. Op papier zouden minder mensen arm zijn omdat de definitie van armoede veranderd is, cijfers liegen immers niet volgens dit rapport.

Ik vind het bijzonder dat er op deze manier gekeken wordt naar mensen die een lager inkomen hebben of naar middenstanders die wel werken maar toch onvoldoende rond kunnen komen. 

Als je al zolang met een minimuminkomen leeft, leer je om op een andere manier naar het leven te kijken. Zo waardeer ik de kleine dingen van het leven meer en ben ik blij met alles wat ik wel kan.

Echter zijn deze waarden onvoldoende in onze op geld gerichte samenleving en dat vind ik doodzonde. Je telt pas mee als je volgens de normen en waarden van de samenleving mee doet. Ik heb daarmee een soort fuck-you houding gekregen (zonder egoïstisch over te komen) en doe gewoon lekker wat goed voelt voor mezelf.

Je leert om bewuste keuzes te maken hoe je met geld omgaat en ik ben dankbaar voor alles wat ik in mijn leven opgebouwd heb. Zo heb ik een dak boven m'n hoofd, geen schulden, een fijne familie die me steunt waar nodig, lieve vrienden en 2 schatjes van katten die me elke dag weer t gevoel geven dat ook ik er mag zijn ongeacht hoeveel geld ik in the pocket heb (zolang ik ze maar eten geef en knuffels).

Je normen en waarden veranderen afhankelijk van het inkomen dat je te besteden hebt. Zo denk ik: eigenlijk heb ik het helemaal niet zo slecht en daarom voel ik me ook niet arm. 

Desalniettemin zou het fijn zijn als ik minder geldzorgen zou hebben en minder stress en zorgen of er snode plannen zijn/komen voor de Wajong. 

Ik ben dankbaar voor wat ik heb maar het is fijn om  alle rekeningen en levensmiddelen fatsoenlijk te kunnen blijven betalen. Dat gevoel krijg je niet weg door de definitie van de armoedegrens even te veranderen op papier.