Waarom mijn generatie zo getrokken wordt tot het Israël-Palestina conflict

Terwijl ik mijn eerste ochtendmok koffie van ons filterapparaat op de bovenverdieping kom halen, hoor ik mijn huisgenoot roepen vanuit zijn kamer: “Pim, heb je dit al gezien?”. Mijn huisgenoot bekijkt de livestream van Al Jazeera vanuit Gaza, waar enkele tientallen seconden geleden is aangekondigd dat het al-Jalaa gebouw gebombardeerd zal worden door het Israëlische leger. Niet veel later kleurt de livestream verraderlijk zwart en zakt het poreuze metselwerk, dat voorheen fungeerde als kantoor voor onder andere Al Jazeera en The Associated Press, alleen en mistroostig ineen.

De woorden van mijn huisgenoot zijn slechts enkele van velen die gerept werden over de situatie in Israël en Palestina in de dagen rondom het bombardement in mijn kringen. Meer dan eens lijkt het besef van het leed en lijden wat plaatsvindt in Israël en Palestina binnen te dringen bij mijn generatie (zo ergens tussen de Millenials en Gen-Z in). Nog een aantal dagen voor mijn huisgenoot mij in zijn kamer roept, bespreken we de nieuwe ontwikkelingen in Israël en Palestina tijdens het huiseten, een collega op mijn bijbaantje kaart het kort aan, mijn zus stuurt mij een berichtje om het er over te hebben en de lijst van academici die zich solidair uitspreken met de Palestijnen wordt gretig gedeeld in alle Universiteits-whatsappgroepen waar ik mij in bevind (wat misschien ook wel onontkoombaar is op de Master Midden-Oosten Studies).

Toen ik in 2017 voor drie maanden naar de Westelijke Jordaanoever vertrok om als vrijwilliger te werken in de stad Nablus leken weinig generatiegenoten, waaronder ik zelf, zich dermate bewust van de eindeloze onrust die zich sinds jaar en dag in de regio nestelt. Na de (proportioneel grote) uitspattingen aan het begin van deze meimaand, lijkt de opvatting om geen opvatting meer te hebben omtrent wat zich afspeelt in Israël en Palestina niet meer van deze tijd, ook onder de grootste groep twintigers. Het stond op de voorpagina van NRC op 1 juni, Goedemorgen Nederland hield zich ermee bezig en hoofdredacteur Esther Voet, van het Nieuw Israëlitisch Weekblad liet zich er over uit via verschillende kanalen; de stroom van activistische jongeren die zich bekommeren om hetgeen wat zich afspeelt in Israël en Palestina neemt exponentieel toe, door gebruik van sociale media.

Opkomend internet-activisme of nieuwe fase van conflict Of ik dit aanschouw als een slechte ontwikkeling? Integendeel, het “importeren van het conflict” naar Nederlandse kringen brengt ook nieuwe mogelijkheden met zich mee. Een groeiend bewustzijn onder de jonge gemeenschap biedt misschien wel de meest duurzame uitweg voor vrede tussen de Israëliërs en Palestijnen. Daar schrijven grote internationale media outlets al jaren over, zelfs voordat het conflict het sociale media domein in werd getrokken. Ja, dergelijke jongerenbewegingen zijn niet altijd volledig op de hoogte van de oorspronkelijke context en ja excessen zullen plaatsvinden die het conflict alleen maar verder polariseren, zo bleek al uit de protesten in Rotterdam. Maar een zekere onwetendheid van de oorspronkelijke context van het conflict betekent ook dat vroeg ontstane wrok en haat welke gegenereerd werd onder oudere generaties vergeten kan worden.

In de afgelopen weken zijn er ruimschoots paralellen getrokken tussen jonge Palestina-activisten (en in mindere mate Israël-activisten) en deelnemers in protestbewegingen die in opmars kwamen eerder dit jaar door sociale media, zoals de Black Lives Matter beweging. De gewichtige rol die sociale media spelen in het mobiliseren en verenigen van minderheden in conflictsituaties valt niet weg te wuiven en wil ik ook niet ontkennen.

De hamvraag is echter of het Israël-Palestina conflict op zichzelf een nieuwe fase in gaat, of dat we in zijn algemeenheid een nieuwe fase van conflicten in zijn gegaan, waarbij sociale media voortaan bijdragen aan de massale verspreiding van ongehoorde geluiden onder jongeren. Hoewel het laatstgenoemde tot op zekere hoogte ook van toepassing is op de meest recente oplevingen in Israël en Palestina, stel ik dat het van bepalend belang is om ook de aanwezige rol van het nieuwe jong-activisme omtrent het Israel-Palestina conflict specifiek te erkennen.

Het Israël-Palestina conflict lijkt dan misschien eeuwen oud, de twee generaties voor ons, de Babyboomers en Gen-Z, werden pas twintigers tijdens of kort na de Zesdaagse Oorlog van 1967 en maakten de nasleep mee van de Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948, waarbij veel informatie die destijds verspreid werd later niet bleek te kloppen (na het vrijkomen van geclassificeerde documenten 30 jaar later). Een frisse kijk op het Israël-Palestina conflict, van een toekomstig premier van Nederland tot aan de president van de Verenigde Staten, afkomstig van onze generatie, is broodnodig. Een nieuwe internationale generatie jongeren biedt de nuchtere en neutrale blik die essentieel is voor toekomstig dialoog. Dus, hoor, waardeer en gebruik haar.