Waarom mensen die Engels spreken 'de taal' niet hoeven te leren en anderen wel

Met zijn eenzijdige oriëntatie op wat uit New York en Los Angeles komt doet Nederland zich ongelooflijke schade

De PvdA Amsterdam had een wel bijzonder helder moment toen zij suggereerde dat ook expats verplicht moeten worden om een inburgeringscursus te volgen.  Onder hen vertonen velen ergerlijk gedrag: ze verlangen van iedereen dat ze in het Engels te woord worden gestaan. Ze sluiten zich op in hun eigen netwerken en clubjes. Ze onttrekken zich volledig aan het leven van de Nederlanders om hen heen. Zo sluiten ze zich op in hun ghetto.

Dat gedrag ziet men overigens bij expats in de hele wereld. Ook Nederlandse expats zitten vaak genoeg in hun villa's aan de andere kant van de wereld hoog van de toren te blazen. Ze verdommen het een plaatselijke taal te leren. Om over de Nederlandse pensionados in Zuid-Europa maar te zwijgen. Die doen ook alles wat ze altijd hun Turkse en Marokkaanse stadgenoten in Nederland veroordeeld hebben.

Goed dus dat de PvdA Amsterdam, om het in stadhuistaal te zeggen, hier beleid op wil maken.

De problematische integratie van de expat wijst op een veel breder vraagstuk. Dat is de deemoedigheid die Nederlanders ten opzichte van de Engelse taal aan de dag leggen. Ze denken – in grote meerderheid volstrekt ten onrechte – dat ze die taal voortreffelijk spreken en schrijven. Of ze menen dat hun gebrabbel deel uitmaakt van een wereldwijd begrepen lingua franca. Daarom zijn ze maar al te bereid over te stappen op iets wat zij als Engels beschouwen als iemand ze in die taal aanspreekt. Overal ziet men vertalingen in het Engels. Op het ogenblik kunnen Rotterdammers een overigens krankzinnige enquête invullen over de eigenschappen die de opvolger van burgemeester Ahmed Aboutaleb zou moeten hebben. De autoriteiten van deze uitermate multi-etnische stad bieden daarvan een Engelse versie maar daar blijft het bij. Turks, Marokkaans-Arabisch, Amazigh, Papiamento, Portugees, Lingala, Pools of Bulgaars ontbreken terwijl die talen door Rotterdammers toch vaak genoeg gesproken worden.

Dat komt door de minachting die de Nederlandse samenleving tegenwoordig aan de dag legt voor andere vreemde talen dan Engels. Duits – de taal van onze grootste handelspartner – wordt hoogstens nog in de grensstreken gesproken. Met Frans is het eveneens naatje. Als je van huis uit Arabisch, Turks of Farsi spreekt, pleit dat eerder tegen dan voor je. Een onderdompeling in de bijbehorende culturen maakt je verdacht en wie een daarmee samenhangende achternaam draagt, heeft vijftig procent minder kans uitgenodigd te worden voor een sollicitatiegesprek. Die moet daarover niet klagen maar zich, aldus de toekomstige secretaris-generaal van de NAVO, zelf invechten. Om te beginnen door wat de goegemeente noemt, het leren van 'de taal'. Een expat echter hoeft dit niet. Die is zó ook al ok. Daar maken we graag ruimte voor.

Op die manier doet Nederland zich ongelooflijke schade. Kennis, die in deze gevaarlijke wereld van essentiële betekenis is, ontgaat ons, omdat we de afgelopen decennia het onderwijs en onderzoek naar vreemde talen en culturen effectief ontmanteld hebben. We begrijpen de wereld steeds slechter in onze verwatenheid en onze verslaafdheid aan alles wat uit New York en Los Angeles komt. Van muziek tot mode en ideologische prietpraat. Deze eenzijdige oriëntatie maakt Nederland er alleen maar provinciaalser op.

Straks wijst Wilders  nog Marco Pastors, de gouverneur-generaal van de kolonie Rotterdam Zuid, aan als premier van het komende blanke regime in Den Haag.

Wat een nachtmerrie. Het wordt tijd voor een Kulturkampf.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin.

Beluister Het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: Gaza, Holocaust, Gaza.