Waarom ik niet meeloop met Ieder1

Aanstaande zondag organiseert IEDER1 een positiviteitsparade. Niks mis met een mooie ‘loop’ van Arena Park naar het Museumplein met allemaal leuke organisaties en gezellige mensen vol goede bedoelingen. Toch loop ik niet mee. Seada Nourhussen verwoordde perfect in haar column voor Trouw waar het wringt:

“Ieder1 wordt een feelgood-feest, maar zal voor mensen wier leven door onderdrukking en ongelijkheid wordt verlamd niks veranderen. Voor verandering moet je zaken blootleggen, niet bedekken onder een deken. Hoe positief die ook is. Verandering is geen feestje, je eist haar op. Met luide stem en opgeheven vuist.”

Geknuffel Daar ben ik het helemaal mee eens. Daarnaast bestaat ook het risico, met alle politieke kopstukken die ‘vrijblijvend’ meelopen, dat de parade meer nijgt naar politiek geknuffel met- dan dat bestuurders worden gewezen op hun politieke verantwoordelijkheid. Fijn samen swingen op lekkere muziek, maar hoe gaan we om met vluchtelingen? Ongelijkheid op de arbeidsmarkt? Etnisch profileren? Komt er verandering van beleid nadat de porta-potties zijn weggehaald van het Museumplein?

En toch…. Houd ik ontzettend van feestjes. Ook ik durf te hopen dat verandering op verschillende manieren en niveaus te bewerkstelligen is. Hey, wellicht ook met een concert op het Museumplein. De burgerrechtenbeweging in de VS bijvoorbeeld en de antikoloniale bewegingen in Afrika en Azië streden ook op verschillende manieren. Van bewustwording tot educatie, middels keihard protest, èn culturele activiteiten. Eén gedachte was leidend en bepalend: geen opgelegde positiviteit maar solidariteit. Dat heb ik nog niet ervaren bij IEDER1.

Pijn Wat pijn doet in de IEDER1 campagne is die ‘geen-zin-in-negatief-gedoe-sfeer’. Alsof het ervaren van maatschappelijke ongelijkheid en racisme een keuze is. Daarnaast ben ik teleurgesteld in het totale gebrek aan concrete steun voor onze activisten. De voorhoede die met gevaar voor eigen welzijn de paden heeft gebaand voor ‘gezellige parades’ en ‘concerten met kraampjes’.

Dagelijks zijn er mensen keihard bezig achter de schermen die niet op tv komen. Mensen met kinderen die soms niet weten hoe ze naar de plek kunnen komen om te demonstreren omdat ze te weinig geld hebben, maar het toch weten te organiseren. Met steun van anderen en (nog) niet van IEDER1.  Mensen die ervoor hebben gestreden dat er misschien toch nog een beetje gerechtigheid komt voor mensen zoals Mitch. Jonge mensen die hun toekomst op het spel zetten zodat anderen, zoals ik bijvoorbeeld, mee kunnen ‘strijden’ op een ander niveau dat minder risico met zich meebrengt. Ik heb het over mensen die zijn opgepakt, geridiculiseerd, gemarginaliseerd, ontslagen en voor de rechter staan.

Als IEDER1 gisteren bij  de rechtszaak tegen Jerry King Luther Afriyie aanwezig was geweest om “met een warme deken van liefde positiviteit, inclusiviteit en begrip” te eisen, zou ik zondag met trots zijn meegelopen.