Waarom Marokkanen, moslims en Imazighen haat afwijzen
De afgelopen week was ik getuige van een bijzondere kracht en eenheid binnen de Marokkaans-islamitische gemeenschap. Terwijl ik mijn telefoon erbij pakte en door verschillende appgroepen scrolde, voelde ik een gevoel van trots en verbondenheid. De eensgezindheid die ik zag tussen opiniemakers, politici, schrijvers, buurtvaders, imams, familie en vrienden was niet alleen hartverwarmend maar gaf me ook hoop. Een hoop die veel verder reikt dan de turbulentie van de huidige tijden, en die diep geworteld is in onze gedeelde waarden en geschiedenis.
Er heerst geen twijfel in ons hart over wie we zijn en waar we voor staan. We weten allemaal dat we geen Jodenhaat dulden. Onze voorouders kenden dat niet, wij kennen dat niet en onze kinderen en kleinkinderen zullen het ook niet kennen. Haat tegen mensen op basis van hun identiteit is iets wat we resoluut afwijzen en aan anderen overlaten. Onze gemeenschap heeft altijd geloofd in rechtvaardigheid, medemenselijkheid en waardigheid, waarden die niet zomaar los te koppelen zijn van onze identiteit.
Het was dan ook ontroerend om te zien hoe massaal de gemeenschap afstand nam van het gedrag van een kleine groep kinderen in Amsterdam-West. In appgroepen zie ik vaders en moeders die zich verenigen en gezamenlijk hun kinderen beschermen tegen de vergiftigende invloeden van politiek, haat en extremisme. Met liefde en geduld leggen ze uit dat haat nooit deel is geweest van onze cultuur. Niet van de Marokkaanse cultuur, niet van de islamitische cultuur en ook niet van de Amazigh-cultuur. 'Amazigh' betekent immers 'vrije mensen' of 'nobel volk', en wij dragen die nobelheid met ons mee, generatie na generatie.
Onze religie, de islam, draagt niet alleen het respect en de bescherming van het jodendom hoog in het vaandel, maar ook dat van het christendom, andersgelovigen en niet-gelovigen. De Koran leert ons dit in 'Surah Al-Kafirun': "Voor jullie is jullie religie en voor mij is mijn religie." Dit vers benadrukt het respect en de verdraagzaamheid die wij vanuit ons geloof koesteren.
De geschiedenis van Marokko kent vele voorbeelden van hoe onze voorouders hun Joodse medeburgers beschermden, ook toen de wereld in de greep was van het nazisme. De Franse regering, collaborerend met de Duitse bezetter, eiste van Sultan Mohammed V de uitlevering van de Joodse bevolking in Marokko. Het antwoord van de moedige Sultan luidde: "Ik ken geen Joden. Ik ken alleen Marokkanen." Deze uitspraak weerspiegelt niet alleen zijn moed, maar ook de diepgewortelde waarden van onze cultuur waarin iedere burger gelijkwaardig wordt behandeld.
Dit alles is een herinnering aan wat ons bindt en waar we voor staan. Wij zijn geen gemeenschap van haat; we zijn een gemeenschap van hoop, saamhorigheid, liefde en respect. En als we samen blijven staan, kunnen we deze waarden aan onze kinderen doorgeven en bouwen aan een toekomst waarin haat geen plaats heeft.