Waarom Leefbaar en hun postertjes niet deugen

Veel mensen vragen zich af waarom ik commentaar heb op de posters van zoenende mensen in Rotterdam. Commentaar­? Ik kook!

Al sinds ik in de politiek zit houd ik mij bezig met gelijke rechten voor mannen en vrouwen. En ja, ook met het onderwerp huwelijksdwang. Dat deed ik als bestuurder in de toenmalige deelgemeente Feijenoord, maar ook als woordvoerder namens de PvdA in de gemeenteraad van Rotterdam. Ook buiten de politiek heb ik mezelf ingezet voor jongens en meiden die thuis in de problemen kwamen omdat cupido niet de koppels had verbonden die de ouders of sociale omgeving in gedachten hadden. Sociale druk of zelfs uitsluiting zijn dan verschrikkelijke gevolgen. Ik heb menig familie bezocht om die drama’s het hoofd te bieden en de liefde voor het eigen kind ook de liefde te laten zijn voor de partnerkeuze die hij of zij maakt.

De campagne die Leefbaar wethouder Schneider afgelopen woensdag startte schoot me echter gelijk in het verkeerde keelgat. “In Nederland kies je je partner zelf”. Ik zag alle aandacht, die terecht uitgaat naar de vrije partnerkeuze, in een klap verworden tot een integratiecontroverse zoals Leefbaar Rotterdam ze graag poneert. Het was weer zover. Een serieus probleem waar honderden onder te lijden hebben wordt weer onder het discours gebracht van het integratiedebat zoals Leefbaar het denkt te moeten voeren.

Het deed me sterk denken aan de bespreking van het onderwerp straatintimidatie. Een onderwerp dat in belang door de gehele raad wordt onderschreven, maar door wethouder Eerdmans de hoek in werd geduwd van de etniciteit van daders. Waar zeer uitvoerig onderzoek aangaf dat een focus op etniciteit niet relevant is, liet Eerdmans de onderzoekers verbijsterd achter met de woorden: “de sleutel tot het vraagstuk ligt in de etnische achtergrond van de daders.”

En nu wordt dus de aandacht die huwelijksdwang krijgt vanuit maatschappelijke organisaties door Leefbaar Rotterdam te grabbel gegooid, omdat ze het in termen van wij – zij willen gieten. Waarom moest het onderwerp van huwelijksdwang zo nodig worden overgeheveld van de wethouder huiselijk geweld (CDA) naar de wethouder voor integratie (Leefbaar Rotterdam)?  Omdat zij politiek gezien teren op die tegenstelling.

Ondertussen vragen Marokkaanse, Pakistaanse en Surinaamse vriendinnen in mijn omgeving zich af waarom dit stadsbestuur denkt dat zij achterlijk zijn. Dat ze vrije partnerkeuze niet zien als een groot goed dat we moeten bevechten. Het is ook een valse tegenstelling die onderbelicht laat dat jong geliefden evenzeer in de problemen komen als de Nederlandse ouders het maar moeilijk kunnen verkroppen dat er voor hun dochter een jongen met een bijvoorbeeld Nederlands-Marokkaanse achtergrond of een donkere jongen voor de deur staat. LHTB-geliefden kunnen evenzeer in het gedrang komen in de door Leefbaar zo gekoesterde Christelijk Joodse cultuur.

Waarom moet het onderwerp waarvoor we juist een brede samenwerking in de samenleving nodig hebben worden gegoten in een belerend punt van integratie? Uit mijn dagelijkse ervaring kan ik u zeggen dat de Rotterdamse samenleving al zo veel verder is. Het wordt tijd dat dit stadsbestuur van Leefbaar Rotterdam, CDA en D66 dat ook eens ziet.