Waarom is seksueel geweld zo normaal?

#MeToo

Het is zo normaal.

Toen ik zes was en voor het eerst alleen van school naar huis mocht lopen nam ik de vrijheid om onderweg uitgebreid te kijken naar de bloemen die bloeiden. Toen ik thuiskwam was mijn moeder doodongerust. Tien minuten, maar een heel leven aan zorgen in haar ogen. “Als een onbekende man je ooit vraagt om mee te gaan, altijd meteen gillen en hard wegrennen”, drukte ze me op het hart.

Een paar jaar later leerde mijn vader hoe ik het effectiefst handelde als ik beet werd genomen. Hard bijten, tot het bloedt. Je wijsvingers in zijn oogkassen drukken, niet bang zijn dat je zijn ogen kapot maakt. Dat is niet erg. Je leven is belangrijker.

Het leven leerde me geen strakke broek te dragen tijdens het hardlopen, niet te reageren op gesis op straat, niet te reageren op mannen die Facebook-messages sturen. Nooit alleen af te spreken met een vreemde. Niet te communiceren met mannen die na jaren opeens “hoi” appen als hun verkering uit is. Tijdens het fietsen je knieën tegen elkaar aan te drukken. “Ik ben getrouwd” als tweede zin in elk gesprek te gebruiken, omdat dat overtuigender is dan “ik ben niet geïnteresseerd”.

Het leven leerde me dat degene die uiteindelijk de grens overschrijdt zo dichtbij staat dat je zelf gelooft dat je toestemming hebt gegeven. “Had ik zijn ogen maar uit moeten steken”, denk je. “Had ik maar moeten schreeuwen.” Maar je doet het niet.

Het gaat prima met mij, ik heb geen sterkte-wensen nodig. Maar laten we wel nadenken over hoe normaal dit is, en dat de vraag niet is waarom je niet geschreeuwd hebt, maar waarom die ander zo makkelijk de grens over is gegaan.