Waarom ik geen klootzak ben

We zijn allemaal klootzakken en we hebben er niets aan om anderen te vertellen hoe hun levensstijl de wereld naar de klote helpt zonder te erkennen dat die van ons dat ook doet. Als we simpelweg toegeven dat we allemaal klootzakken zijn verdwijnt de polarisatie en kunnen we samen zoeken naar een oplossing. Dat was de boodschap die Arjen van Veelen recentelijk in De Correspondent verkondigde in zijn artikel ‘Waarom ik een klootzak ben.’ Het is een mooie boodschap voor de klootzakken in de ontkenningsfase, maar kunnen we niet gewoon helemaal ontsnappen uit de klootzak-zone?

Een herkenbaar probleem Het probleem van Arjen is herkenbaar voor velen. De media overspoelen ons met uitgebreide kritiek op elk aspect van ons leven. Denk je goed bezig te zijn omdat je korter doucht en trouw je afval scheidt, blijk je alsnog de planeet kapot te maken door met het vliegtuig op vakantie te gaan, cola door een rietje te drinken en pindakaas met palmolie te kopen. En alsof dat niet erg genoeg is kan je niet eens stoppen, want elke euro die je niet uitgeeft wordt door je bank geïnvesteerd in wapenhandel en vervuilende industrieën. Geen wonder dat het voelt alsof we het nooit goed kunnen doen.

En als we dan toch klootzakken zijn is het natuurlijk beter om daar gewoon eerlijk voor uit te komen dan om hypocriete zakken te zijn. Het is makkelijk om met de vinger naar anderen te wijzen terwijl we ons eigen gedrag negeren of goedpraten, maar moraalridders gaan de wereld niet redden. Misschien is het niet zo’n gek idee om onszelf als schuldige aan te wijzen en voortaan met een blik van bescheidenheid naar de wereld te kijken. Of misschien is het tijd om te definiëren wat ons nou echt klootzakken maakt en dat gewoon niet meer te doen?

70 miljard Wat mij stoort aan vrijwel elke bespreking van onze invloed op de aarde is de manier waarop we onze invloed meten. We meten hoeveel hectare onze ecologische voetafdruk is, we meten met hoeveel procent onze uitstoot verandert, we meten met hoeveel graden de temperatuur verandert. Maar wat we niet meten zijn de levens die door ons beëindigd worden. De aarde zelf is niet in gevaar, de aarde is niets meer dan een rotsblok in de ruimte. En het milieu is niet één of ander abstract begrip, het milieu is de optelsom van alle planten en dieren. Dat is waar het werkelijk om draait, onze mede-aardbewoners, als het goed gaat met hen gaat het goed met ons.

Maar het gaat niet goed met hen. Sinds de opkomst van de mensheid zijn 15% van alle vissen, 50% van alle planten en ruim 80% van alle zoogdieren uitgestorven. En we kunnen duizend kleine redenen bedenken waarom dat zo is, maar er is ook een grote reden. Namelijk dat we meer dan een kwart van al het landoppervlak ter wereld in beslag hebben genomen om 70 miljard dieren gevangen te houden en van voedsel te voorzien, met als enige doel om ze dood te maken. Niet omdat het moet, want dit alles levert maar 17% van onze calorieën en maakt ons niet gezonder, maar gewoon omdat we er zin in hebben.

70 miljard dieren. Dat is niet alleen veel vergeleken met het aantal mensen, negen dieren in gevangenschap voor elk mens dat op aarde rondloopt. Maar het is ook veel vergeleken met de dieren die nog in het wild leven. Van alle vogels ter wereld leeft slechts 30% in het wild, 70% zijn kippen en andere vogels in gevangenschap. Met zoogdieren is het nog slechter gesteld, 36% van alle zoogdieren zijn mensen, 60% zijn zoogdieren in gevangenschap, en slechts 4% zijn zoogdieren in het wild. Alleen vissen leven nog grotendeels in vrijheid, maar voor elk dier dat we doden op het land doden we zeventien vissen. We hebben van de aarde een gevangenis gemaakt waar iedereen zonder proces de doodstraf krijgt, en dan vragen we ons af waarom het niet goed gaat met onze planeet.

De oplossing En daarmee komen we bij de oplossing voor het klootzak probleem. Het enige wat we hoeven te doen om geen klootzakken meer te zijn is stoppen met betalen voor de gevangenschap en dood van onze mede-aardbewoners. That’s it. Dat is letterlijk alles wat we hoeven te doen, geen dierlijke producten meer kopen.

Natuurlijk worden daarmee niet automatisch al onze andere aankopen milieuvriendelijk, het is zeker goed om bewuste consumenten te blijven. Maar dit is de oplossing voor het hoofdprobleem. Die vliegtuigen op zonne-energie, biologisch afbreekbare rietjes en duurzame banken komen er wel, maar er zal nooit een goede manier komen om een dier te doden dat eigenlijk niet dood hoeft. De stap naar veganisme pakt het probleem bij de kern aan en is per direct te implementeren. Als jij ook geen klootzak bent is vandaag een goede dag om die stap te zetten.

Robin Schaper (31) is de schrijver van het boek ‘Vlees is dood, lang leve groente’ en voorzitter van de stichting Even Geen Vlees. Hij is een bevlogen voorvechter van het veganisme en heeft al duizenden mensen geïnspireerd om ook het plantaardige pad op te gaan.