Waarom ik de petitie van GroenLinks voor meer treinen en minder vliegen niet teken

Twee prominente leden van Groen Links, europarlementariër Bas Eickhout en Kamerlid Suzanne Kröger hebben een petitie georganiseerd voor meer treinen en minder vliegtuigen. Zij willen dat op afstanden tot zevenhonderdvijftig kilometer reizen per rail de goedkoopste optie wordt. Daarom eisen zij enerzijds investeringen in het spoor en anderzijds een veel hogere belasting op de luchtvaart. Met een stevig accijns op kerosine en een verhoging van de belasting op tickets, die de regering nu al gaat invoeren, is al een fiks deel van de kus geklaard. Pas zat Jort Kelder op de televisie ook zoiets te bepleiten.

“Dan hoef je op Schiphol niet meer met het plebs in de rij staan”, dacht ik want zelf heb je centen genoeg. In mijn bezit bevindt zich het boek “Met den KLM naar Nederlandsch Indië”. Per schip duurde die reis drie weken. Eerst nam je als koloniaal functionaris de trein naar Parijs. Daar ging je ’s avonds  naar de Moulin Rouge en dan pas naar je hotel. De volgende dag nam je de sneltrein naar Genua die je tot op de kade bracht waar de Johan van Oldenbarnevelt al lag te wachten. Daarna was het aan boord elke avond bal tot eindelijk de rede van Tandjong Priok in zicht kwam. Haastige zakenlieden namen het vliegtuig. Zij werden ’s morgens aan huis opgepikt door een taxi die ze naar Schiphol bracht. Een DC3 van de KLM vloog  de passagiers naar Athene waar eerst een tour naar de Akropolis werd gemaakt alvorens men zich voor de nacht terugtrok in een eerste klasse hotel. In de ochtend vloog men door tot Basra in de Iraakse woestijn. De volgende stop was Karachi waar de KLM het beroemde Midway Hotel bezat. Uiteindelijk duurde de hele reis vijf dagen met als laatste overnachting Singapore. Ja, in de jaren dertig van de vorige eeuw was reizen nog een feest, maar uitsluitend voor de rijken.

Het is duidelijk hoe het gaat aflopen als die petitie inderdaad aan haar doel beantwoordt. Internationale treinen blijven minstens even duur als tegenwoordig terwijl vliegen weer een luxe wordt voor de zeer welvarenden. Al zou je dat niet zeggen als je al die politici om strijd hoort beweren hoe wezenlijk Schiphol is voor de Nederlandse economie. De jaren dertig komen weer terug. Gewone mensen horen thuis te blijven.

Merkwaardig genoeg ligt een eerlijke oplossing voor het oprapen. Er bestaat een officieel gesanctioneerde handel in CO2-rechten. Dat kun je met vliegrechten ook doen. Elke burger – van groot tot klein – krijgt elk jaar een afgepast aantal vlieguren toegewezen  dat hij of zij niet mag overschrijden. Daardoor wordt het aantal vliegbewegingen gemaximeerd. Je kunt met je vliegrechten twee dingen doen: de lucht ingaan óf ze op een beurs verkopen aan de meest biedende. Verlopen de niet gebruikte vlieguren aan het eind van het kalenderjaar of kun je ze opsparen? Daar ben ik voor mij zelf nog niet uit.

In dat geval zullen rijken waarschijnlijk meer gebruik van het vliegtuig kunnen maken dan gewone mensen maar die kunnen dan in ieder geval nog wat verdienen aan de handel in vliegrechten.

Zolang de politiek niet naar zulke oplossingen zoekt, naar verdelende rechtvaardigheid, kun je petities voor duurder vliegen beter niet ondertekenen. Groen Links zou beter moeten weten.