Waarom de reguliere Nederlandse media hebben afgedaan

Dat is niet alleen zeer zorgelijk, het is ook antidemocratisch.

Het publieke debat over Israël en Palestina is, zeker in Nederland, lange tijd beheerst door de antisemitische truc: kritiek op Israël werd steevast gelijkgesteld aan antisemitisme, waarmee de spreker monddood werd gemaakt. Van antisemitisme druipt namelijk de connotatie van de Holocaust, en daarmee is het woord antisemitisme geladen met het ergste kwaad waar de mens toe in staat is. Zonder het daadwerkelijk te hoeven benoemen kon, door iemand antisemitisme in de schoenen te schuiven, diegene met één woord in de hoek geplaatst worden van het Kwaad. Dit mechanisme was zo sterk dat het decennialang iedere kritiek op Israël heeft verstomd. Tot op beleids- en regeringsniveau aan toe durfde niemand z’n vingers te branden.

Door dit mechanisme zijn het Nederlandse publieke debat en het Nederlandse media-aanbod voor, maar ook na 7 oktober, lamgelegd. Kritiek op Israël werd de mond gesnoerd met het verwijt van antisemitisme, en wie het verschrikkelijke leed van de Palestijnen bespreekbaar probeerde te maken werd weggezet als aanhanger van Hamas - en daarmee, terreur.

In een poging dat verstikkende mechanisme open te breken en toch ook een ander geluid bespreekbaar te maken, zijn vanuit de advocatuur allerlei initiatieven ontplooid. Zo werd eind oktober 2023 een statement uitgebracht waarbij onze regering is verzocht zich tot het maximale in te spannen zo snel mogelijk een einde te maken aan de illegale bezetting van Palestijnse gebieden, als wel de oorlogsmisdaden en mensenrechtenschendingen in de duidelijkste bewoordingen te veroordelen. Dit statement is door zo’n 800 juristen en advocaten ondertekend, wat een unicum is in de Nederlandse geschiedenis. Desondanks heeft geen enkel landelijk of regionaal medium daar ook maar enige aandacht aan besteed.

Hetzelfde geldt voor de daaropvolgende stille tocht. Hierbij zijn honderden advocaten uit het hele land en zelfs uit België, in toga, van het CS in Amsterdam stilzwijgend naar De Dam getogen – alwaar het voornoemde statement is voorgedragen. Ook deze gebeurtenis is volledig ongeëvenaard in de Nederlandse geschiedenis, maar toch is er door geen enkel landelijk of regionaal medium – zelfs niet de Amsterdamse verzetskrant Het Parool - ook maar enige aandacht aan besteed.

Daaropvolgend is op 29 november 2023 aangifte gedaan tegen toenmalig minister-president Rutte, minister Bruins Slot (Buitenlandse Zaken) en minister Schreinemacher (Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking). Dit wegens medeplichtigheid aan door Israël gepleegde -en nog te plegen- oorlogsmisdrijven. Men zou denken dat het nieuwswaardig is als er aangifte wordt gedaan tegen de minister-president en twee andere bewindspersonen, maar ondanks verwoede pogingen om deze rechtsgang onder de aandacht te brengen, is ook dit genegeerd door de reguliere media.

Op 5 april 2024 hebben 250 advocaten de Nederlandse Orde van Advocaten verzocht stelling te nemen tegen het schenden van de internationale rechtsorde door Israël. Ook dat precedent is door de gangbare media doodgezwegen.

Op 11 augustus 2024 is aangifte gedaan tegen de stichtingen Christenen voor Israël en Israel Heartland, evenals hun bestuurders, donateurs en sponsors. Hetzelfde geldt voor de winkel van Christenen voor Israël, te weten Israël Producten centrum B.V. evenals haar bestuurders, consulenten en klanten. Zij kopen of verkopen namelijk producten uit illegaal gebied, dan wel financieren zij illegale projecten, dan wel zijn zij daar behulpzaam bij. Zodoende dragen deze verdachten bij aan het door Israëlische burgers en militairen plegen van internationale misdrijven. Ook over deze aangifte heeft u, ondanks verwoede pogingen daartoe, in landelijke of regionale media echter niets kunnen vernemen.

Op 17 december 2024 is aangifte gedaan vanwege media-uitingen van Geert Wilders over zijn reis naar Israël van dat moment. Op 1 oktober 2024 is namelijk een nieuwe verbodsbepaling aan de Nederlandse strafwet toegevoegd, op grond waarvan het verboden is een groep mensen te beledigen door het vergoelijken van genocide, opruiing tot genocide en andere ernstige misdrijven zoals deportatie, marteling, gedwongen verdwijning etc. Wilders is naar Israël gereisd op een moment dat niemand de ogen nog kon sluiten voor de Israëlische misdaden tegen het Palestijnse volk. Bovendien was er felle kritiek – ook vanuit de regering – op die reis. In Israël heeft hij desondanks de handen geschud met de hoofdverantwoordelijke van de Israëlische terreurcampagne tegen het Palestijnse volk, te weten MP Netanyahu. Bovendien heeft hij daarvan een foto gepubliceerd dan wel laten publiceren. Dit terwijl hij wist of moest weten hoe grievend dat zou zijn voor Nederlanders met een Palestijnse afkomst, gezien de verantwoordelijkheid van Netanyahu voor de Israëlische misdaden tegen het Palestijnse volk. Zodoende heeft Wilders die misdaden vergoelijkt, en daarvoor is hij op grond van voornoemde wetsbepaling strafbaar. Het laat zich echter raden dat enige media aandacht hieromtrent afwezig is geweest.

Op 24 mei 2024 is aangifte gedaan tegen Mona Keijzer, vanwege een aantal uitspraken over moslims en asielmigranten in de uitzending van Sophie & Jeroen op 17 mei 2024. Kortgezegd schoof zij moslims en asielmigranten antisemitisme in de schoenen, wat natuurlijk diep beledigend is. In tegenstelling tot alle voorgaande zaken was de media-aandacht die deze aangifte opwekte, overweldigend. De dagbladen en nieuwssites buitelden over elkaar heen om er verslag van te doen. Sterker nog, het was zelfs advertentiemateriaal.

Wat hieraan opvalt is het volgende. Bij een relletje over een bewindspersoon is journalistiek Nederland er als de kippen bij om verslag te doen. Kwalitatieve onderzoeksjournalistiek naar een oorlog dan wel genocide die de hele wereld bezighoudt, bijvoorbeeld om de dieperliggende oorzaken voor 7 oktober te duiden, blijft echter achterwege. Ofwel omdat men te lui is, ofwel omdat men te laf is. Maar ook minder tijdrovende journalistiek, zoals het simpelweg verslag doen van een strafrechtelijke procedure in een zeer actueel thema, blijft volledig achterwege. Het laat zien dat naast de regering ook de Nederlandse journalistiek zich gegijzeld laat houden. Het toont dat onze media niet onafhankelijk zijn maar zich laten sturen door bepaalde maatschappelijke krachten. Hierdoor worden burgers eenzijdig geïnformeerd, ten gevolge waarvan ze zich geen weloverwogen standpunt eigen kunnen maken. Dat is niet alleen zeer zorgelijk, het is ook antidemocratisch.

Wat verder opvalt is dat van alle bovengenoemde strafzaken die aan Israël/Palestina raken, nog steeds geen formele reactie van het OM gekomen is. Dit terwijl een daarvan losstaande aangifte tegen een bewindspersoon (Keijzer), binnen twee maanden een grondige beoordeling kreeg van het OM. Dat lijkt op een beleidskeuze te duiden, namelijk om alle zaken die met Israël/Palestina te maken hebben op de lange baan te schuiven. Het toont dat ook het OM niet onafhankelijk is, maar zich laat beïnvloeden door voornoemde maatschappelijke krachten. Ook dat is een zorgwekkende en antirechtsstatelijke ontwikkeling.