Waarom de dividendbelasting gewoon wordt afgeschaft

Vergis je niet. Het kabinet staat als een huis. Gert Jan Segers krijgt weliswaar massale kritiek van zijn partijgenoten op het plan om de dividendbelasting af te schaffen, maar dat maakt niets uit. De ChristenUnie is namelijk een calvinistische partij en het Nieuwe Testament zegt overduidelijk: “De overheid draagt het zwaard niet tevergeefs.” Als puntje bij paaltje komt, gaan gereformeerden niet gauw tegen de besluiten van de wettige overheid in.

Laatste avondmaal Dat is nog tot daar aan toe, maar we hebben ook nog Jezus Christus. Na het laatste avondmaal trok hij zich even terug en deed het volgende gebed: “Vader als het mogelijk is, laat deze beker dan aan mij voorbijgaan! Maar laat het niet gebeuren zoals ik het wil, maar zoals U het wilt.” Wat later die avond herhaalde Jezus zijn smeekbede: “Vader, als het niet mogelijk is dat deze drinkbeker aan mij voorbij gaat zonder dat ik eruit drink, laat het dan gebeuren, zoals U het wilt.” Weldra verscheen Judas ten tonele en we weten allemaal hoe het afliep.

Het is een van de bekendste verhalen uit het Nieuwe Testament en het heeft overtuigde calvinisten altijd geleerd om de beker niet aan zich voorbij te laten gaan, hoe bitter de inhoud ook was. De ChristenUnie zal het afschaffen van de dividendbelasting slikken voor het hogere goed. Segers heeft zijn partijgenoten het pad gewezen dat ook Christus bewandelde.

Houdgreep En zo houden de coalitiepartijen elkaar in een noodlottige houdgreep. Inmiddels is iedereen in het land ervan overtuigd dat dit gedoe met dividendbelasting een vergissing was. Behalve uiteraard Jort Kelder, die van Buitenhof een soort WNL op Zondag heeft gemaakt. Niemand koopt er iets voor behalve buitenlandse aandeelhouders en die hebben er blijkens allerlei commentaar niet eens behoefte aan.

Het kan niet anders of de coalitiepartijen zien zelf ook in dat zij met dat plan een mijn hebben opgegraven die in hun gezicht kan ontploffen. Het is politiek niet handig. Het verhaal eromheen deugt niet. En nu wreekt zich de Haagse traditie dat de politiek zich nooit vergist en altijd consequent handelt. Je kunt alleen maar op iets terugkomen als de omstandigheden drastisch zijn veranderd óf als je met veel omhaal van woorden vol kunt houden dat je ommezwaai juist géén ommezwaai was. En anders zit je eraan vast.

Wat zouden Rutte en zijn companen van staatsmanswijsheid getuigen als zij dúrfden zeggen: “Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald. Achteraf gezien is het intrekken van die dividendbelasting misschien toch niet zo handig. De kritiek is steekhoudend. We komen op onze plannen terug.”

Helaas zitten er geen staatslieden in Rutte’s derde kabinet en in de fracties van de coalitiepartijen evenmin. Te weinig niveau om hun ongelijk toe te geven. En daarom laten ze allemaal de beker niet aan zich voorbijgaan in het besef dat ze hem zélf hebben vol geschonken.