Waarom Baudet Assad best een geschikte peer vindt

Het, Houdt. Niet. Op. Het Gaat Maar Door. In deze adventstijd komen Thierry Baudet en het FvD dag in dag uit met een nieuwe zelfontmaskering. Nu spreekt de grootste intellectueel van Nederland zijn bewondering uit voor de Syrische dictator Bashar Al-Assad, die ondanks de sabotage door de perfide elites van het westen, het christendom in staat stelt zijn veerkracht te tonen. Ter illustratie voegt hij daarbij beelden van Aleppo in kerstsfeer.

Assad is een bloeddorstige tiran die zich verbergt achter het masker van een vriendelijke ogendokter. Terwijl zijn echtgenote de rol speelt van een Kim Kardashian met sociaal gevoel. Zijn gevangenissen zijn slachthuizen. Zijn luchtmacht bombardeert aan de lopende band volkswijken en hospitalen. Een kwaadaardige geheime dienst houdt iedereen in de gaten. Als je man of je kind worden opgepakt, is de kans groot dat je die nooit meer terug ziet. Amnesty International brengt het ene na het andere rapport uit over het Syrische regime. Assad is trouwens de hoofdverantwoordelijke voor de vluchtelingenstroom uit Syrië in de richting van Europa.

Aanvankelijk kon de familie Assad zich maar met moeite handhaven tegen de woede van het volk, die als gevolg van de Arabische Lente tot uitbarsting was gekomen maar er dienden zich belangrijke bondgenoten aan. Iran, Hezbollah, dat daarom even minder tijd heeft om Israël het leven zuur te maken en tenslotte het Rusland van Poetin. Momenteel brengt Assad de zoveelste vluchtelingenstroom op gang met zijn nietsontziende invasie van de provincie Idlib.

Dat is dus de vriend van Baudet. Dat is dus in zijn ogen de grote beschermer van het christendom en zijn waarden. Zou dat alles zijn? Of herkennen Baudet en het FvD zich ook in het gedachtengoed van Assad en wijlen zijn vader, de vorige dictator van Syrië? Ze zijn immers niet zomaar kwaadaardige machthebbers zonder enige ideologische achtergrond. Zij belichamen in Syrië de Ba’ath: de partij van de wedergeboorte. Dat is een politieke beweging die alle Arabische staten in een groot geheel wil verenigen. Zo ontstaat een machtig volk dat om te beginnen de Israëlische angel uit het vlees zal trekken op weg naar de positie van wereldmacht. Als stichter geldt de Libanese christen Michel Aflaq, die de leer van de Ba’ath uiteenzette in een werk van monumentale omvang.

Als levensbeschouwing hoort de Ba’ath thuis in de familie van het nationaalsocialisme. De basis is niet religieus, al stelt Aflaq wel dat de islam een product is van het Arabische genie. Voor het overige doet hij er niet zoveel mee.

De macht streeft de Ba’ath niet zozeer na met democratische middelen maar met de samenzwering en de coup. Een ideale partijkern bracht intellectuelen en officieren onder een noemer. Het nog onwetende Arabische volk moet geleid worden door een elite die de ware leer totaal is toegedaan. Voor andere levensbeschouwingen, zoals communisme of islamisme, is geen ruimte want die leiden de Arabieren op het verkeerde pad naar armoede en verdeeldheid. In het Groot-Arabië van de Ba’ath komt het individu pas tot volle wasdom als onderdeel van het grote geheel. Het staatsbelang gaat altijd boven het individuele belang. Grote staatsbedrijven zijn de trekkers van de economie. Daardoor kan een hoog ontwikkeld, militair machtig en technisch vooruitstrevend Arabië ontstaan, dat in staat is zijn rechtmatige plaats in de wereld op te eisen.

In de praktijk oefende de Ba’ath vooral aantrekkingskracht uit op minderheidsgroeperingen in het Midden-Oosten. Zij konden de nationalistische ideologie gebruiken om voor hen ook een plaatsje in de volle zon te rechtvaardigen. De Assads bijvoorbeeld zijn Alawieten, die door de Soennitische meerderheid in Syrië worden gewantrouwd omdat ze Sjiitisch zijn angehaucht. In Irak oefende de Ba’ath juist invloed uit op de Soennieten, die een minderheid vormen in een zee van Sjiieten. Leider Saddam Hoessein deed in wreedheid niet onder voor de Assads.

Er zijn nogal wat raakpunten tussen de ideologie van de Ba’ath en die van het FvD. De chauvinistische vorm van nationalisme bijvoorbeeld. Het idee dat het eigen volk iets heel bijzonders biedt. Of de organische maatschappijopvatting, waarbij de afzonderlijke burger niet zozeer als individu beschouwd wordt, maar als onderdeel van een groot geheel waaraan hij zich ondergeschikt dient te maken. We komen dat in het denken van Baudet steeds nadrukkelijker tegen. Wie hoopt dat hij met een soort hyperindividualisme op de manier van Ayn Rand in het FvD terecht kan, komt steeds nadrukkelijker op de koffie. Het conflict met Otten was dan ook een echte scheiding der geesten, waarbij standvastige hyperindividualisten het onderspit dolven.

Baudet en zijn fans binnen de FvD herkennen in Assad genoeg om waardering voor hem op te brengen. Waardering die mijn generatie in 1970 had voor Mao Tse Tung en Ho Chi Minh. Het ging misschien wel ver wat ze deden, maar ze stonden toch aan de goede kant en misschien kon het in hun land wel niet anders. Au fond was zo’n Mao, zo’n oom Ho best een geschikte peer.

Naïeve onwetende idioten dat we waren.