Hulpbehoevende ouderen zijn het slachtoffer van minister Helders waandenkbeeld over zelfredzaamheid

De mensonterende situatie in de ouderenzorg wordt met de dag schrijnender. Zo bleek in het debat hierover in de Tweede Kamer. Minister Helder is de grip op de ouderenzorg volledig kwijt en heeft geen antwoord op de prangende vraag van veel oppositiepartijen over de lange wachtlijst van de verpleeghuizen en hoe die onacceptabele wachtlijst kan worden verkort.

Inmiddels bedraagt die wachtlijst al ruim 21.000 ouderen en de verwachting is dat die lijst bij ongewijzigd beleid de komende jaren explosief zal groeien. Zonder enig uitzicht op een werkende oplossing.

Het afschaffen van de verzorgingshuizen als tussenfase voor een mogelijk latere opname in een verpleeghuis breekt de ouderenzorg in Nederland thans flink op. Een terugkeer van het verzorgingshuis is uitgesloten vanwege een groot tekort aan verzorgend personeel en een tekort aan financiële middelen.

Op papier heeft de bewindsvrouw prachtige vergezichten en oplossingen. Zoals nieuwe woonvormen voor ouderen waarin wonen en zorg gecombineerd kunnen worden. Alleen dat moet nog wel gebouwd en gerealiseerd worden. Aan plannen derhalve geen gebrek. Aan zelfoverschatting en getoonde incompetentie van deze VVD-bewindsvrouw ook niet.

Voor alle problemen is innovatie in combinatie met zelfredzaamheid van de hulpbehoevende ouderen het enige antwoord voor het steeds grotere tekort aan zorgmedewerkers en het tekort aan geld voor deze ouderenzorg. Waardoor steeds meer ernstig hulpbehoevende ouderen door Rutte IV in de kou worden gezet en aan hun lot worden overgelaten.

Het meest schandelijke in het debat was het verbijsterende antwoord van minister Helder op de vraag hoe zij de transitiefase voor zich zag van het doen realiseren van al haar mooie vergezichten en plannen. In welke periode de wachtlijsten voor passende zorg alleen maar zullen groeien. Daar kon de bewindsvrouw geen antwoord op geven. Dat wist zij niet.

Die uitspraak zal menig intensief hulpbehoevende ouderen van nu en in de toekomst doen huiveren. Maar niet alleen de ouderen zelf. Ook hun mantelzorgers die nu al vanwege vereiste intensieve hulp en bijstand door hun hoeven dreigen te zakken. Zeker als mantelzorgers daarnaast zelf nog actief aan het arbeidsproces deelnemen.

De sector van de ouderenzorg laat voor iedere burger duidelijk zien wat er gebeurt als losse onderdelen van het overheidsbeleid in een crisisstand verkeren welke van invloed zijn op deze sector.

Zo wordt het werken van meer uren van verzorgenden om het tekort aan personeel op te lossen door het alsdan verliezen van toeslagen verhinderd en kunnen nieuwe woonvormen met verzorging niet snel gebouwd worden door het hardnekkige stikstofprobleem.

Waardoor een diepzwart doembeeld van ontreddering en een beschamende mensonwaardige laatste fase van het leven opduikt voor iedere hulpbehoevende oudere in Nederland.