Vrouwen rukken op naar de top, maar niet in Nederland

Vrouwen aan de top. Dat klinkt mij als muziek in de oren. Ik zag een stukje in de Volkskrant en vol goede moed begon ik te lezen.

Dus, hier zijn we dan, in het glorieuze jaar van 2023, en wat een jaar is het geweest! De wettelijke quota zijn ingevoerd, bedrijven zijn op de kar gesprongen en ja hoor, we hebben die magische 33 procent vrouwelijke commissarissen gehaald. Applaus, applaus, geef jezelf een schouderklopje.

Maar wacht even, wat is dat? Het percentage vrouwelijke commissarissen is dit jaar met één procentpunt gestegen? Nou, stop de persen, we hebben een revolutie op onze handen! En laten we die 15 procent van de vrouwen in de raden van bestuur niet vergeten. Ongelooflijk, we hebben het bijna gehaald, nog maar 35 procent te gaan voor een evenwichtige man-vrouwverdeling.

En dan is er nog het 'vliegwieleffect'. Meer vrouwelijke commissarissen zouden leiden tot meer vrouwen in de raden van bestuur, toch? Nou, het lijkt erop dat dit vliegwiel een beetje vastzit.

Het 'vliegwieleffect'. Een prachtige term, nietwaar? Het suggereert beweging, momentum, vooruitgang. Het doet denken aan een stoomlocomotief die op volle kracht vooruit gaat, onstuitbaar in haar streven naar gelijkheid. Maar laten we eerlijk zijn, het lijkt er meer op dat we op een hometrainer zitten: veel beweging, maar we komen nergens. Misschien moeten we een andere metafoor vinden. Een slak op een loopband, misschien?

In 2020 was nog 28 procent van de nieuw benoemde bestuurders vrouw, dit jaar is dat gedaald naar 13 procent.

Dus daar hebben we het dan, dames en heren. We zijn op de goede weg, toch? Met een beetje meer inspanning, wie weet, misschien halen we over een decennium of twee die 50 procent. Maar hé, wie heeft er haast?

Dus, terwijl de wereld blijft draaien, ga ik me bezighouden met de glorieuze taken van het moederschap. Was vouwen, boodschappen uitpakken, de echte heldendaden van 2023!

cc-foto: Dick Sijtsma