Vrouwen moeten niet hun benen sluiten, maar hun hart openen

“Dan had je je benen maar niet open moeten doen.” “Dom”, “lui”, “onverantwoord”. Niet de woorden waar je op hoopt als je een actie organiseert om aandacht te vragen voor alleenstaande moeders. Ik was erbij, als organisator van de actie en als alleenstaande moeder, afgelopen dinsdag 5 maart. In principe was onze actie een succes: de politici die we spraken hadden aandacht voor onze petitie en onze zorgen. De media deden verslag van waarom we daar stonden. Maar online reageerden vele honderden mensen met de negatieve woorden waar ik dit stuk mee begon. Nu is dat op zich niets nieuws, en woorden doen niet zo’n pijn. Maar dit keer staken ze wél. Veel van die reacties kwamen namelijk van andere alleenstaande moeders. Ze kwamen ook van sommige vrouwenorganisaties die we benaderden om steun te vragen voor de petitie. Een organisatie voor vrouwen in de gezondheidszorg, durfde zelfs te reageren met de opmerking ‘dat ze jeuk krijgt van alleenstaande moeders’.

Overleven Inmiddels wordt bijna één op de tien kinderen in Nederland geboren bij een alleenstaande moeder. Het merendeel van deze moeders redt het prima. Maar een aanzienlijk deel ook niet. Als Nederlands grootste platform voor alleenstaande moeders zien wij dagelijks met hoeveel problemen veel alleenstaande moeders worstelen, maar ook hoe lang ze er – vaak alleen – uit proberen te komen. Wij spreken ze, wij kennen ze. Dit zijn geen moeders die uit gemakzucht hun handje ophouden bij de gemeente. Die thuis zitten omdat ze ervoor kiezen. Die verwend worden met regelingen. Dit zijn moeders die klem zitten tussen geen of slecht betaald werk, zorgtaken en voortdurende geldzorgen. Moeders die elke dag alleen maar bezig zijn met overleven. Die geen mogelijkheden zien om de situatie voor zichzelf te verbeteren en die in de samenleving en bij professionele organisaties tegen een muur van onbegrip lopen. Dit zijn de moeders met wie wij ons solidair verklaarden in Den Haag. En voor wie veel moeders die het (net) wel redden, dus geen begrip kunnen opbrengen.

De armoede onder alleenstaande moeders is groot. De cijfers laten dat zien: een kwart van de moeders leeft in armoede. Het is een echt probleem voor heel veel echte mensen. De volksvertegenwoordigers in het parlement zien dat, en met hen willen we werken aan een oplossing voor dit complexe probleem. Wat ik wel weet: we lossen de armoede niet op door erop te wijzen dat je zelf met 24 uur werken prima rond kunt komen, zoals veel van de vooral moeders die via social media op onze actie reageerden. Die los je niet op door te zeggen dat ‘alleenstaande moeders niet in je agenda passen’, zoals veel vrouwenorganisaties op onze petitie reageerden. Het is tijd om die agenda’s aan te passen! Om te kijken hoe het komt dat zoveel alleenstaande moeders in Nederland in armoede leven en vooral om iets te doen aan de oorzaken.

Het is vandaag internationale vrouwendag, een dag van onderlinge solidariteit tussen vrouwen. Zelfgenoegzaamheid is het tegenovergestelde van solidariteit. Het gaat niet om ‘je benen niet opendoen’ – het gaat om je hart opendoen. En in plaats van ongenuanceerd te roepen dat alleenstaande moeders maar gewoon moeten gaan werken, zou je je kunnen verdiepen in hun verhalen. Deze moeders zijn niet de huilende en klagende moeders uit de comments op social media. Het zijn strijdbare vrouwen die opkomen voor hun positie in de samenleving en die het recht hebben om ruimte op te eisen om zichzelf te ontwikkelen en aan de armoede te ontsnappen. Ze willen geen cadeautjes, ze willen zelf cadeaus kunnen kopen voor hun kinderen, ze willen een voorbeeld zijn. Zij verdienen het niet afgeserveerd te worden op social media. Ze verdienen solidariteit. Zeker van vrouwen. En zeker vandaag!