Vrouwen die geen kinderen willen zijn freaks

Als je een vrouw bent van in de dertig, een stabiele langdurige relatie hebt én een groot huis met ruimte zat voor twee of drie kinderkamers, is het begrijpelijk dat mensen vaak subtiel vissen naar waar de kinderen blijven. Minder begrijpelijk zijn de stompzinnige en vaak ronduit kwetsende reacties die ik krijg als ik vertel dat ik geen kinderen wil. Daarom wil ik graag een paar tips met jullie delen, zodat een gesprek met een freak als ik niet eindigt in een drama.

Tip 1: onthoud dat vrouwen meer zijn dan alleen een baarmoeder en eierstokken

Veel mensen hebben het bizarre idee dat als je een baarmoeder en eierstokken hebt, je deze automatisch wilt gebruiken. Dus als je aangeeft dit niet te willen, word je haast gedwongen om een verklaring af te leggen. En welke reden ik ook geef, bijna altijd krijg ik de opmerking dat mijn ‘eierstokken vanzelf wel gaan ratelen’. Alsof een verzonnen biologische aandrang al mijn redenen om me niet voor te planten opeens uitwissen. Okay. Ik ben dus geen rationeel mens, maar een zak met botten en vlees dat geen ander doel heeft dan zich voort te planten.

Tip 2: onthoud dat je niet helderziend bent

Als ik een euro kreeg voor iedere keer dat mensen me met een alwetende glimlach uit zouden leggen dat ‘mijn tijd echt nog wel komt’ of ik ‘heus nog wel van gedachten verander’ zou ik nu zeker een tientje hebben.

Ik heb me altijd verbaasd over de enorme stelligheid van mensen die beter dan ik schijnen te weten wat ik in de toekomst wil. En als 20-jarige haalde ik mijn schouders daar nog om op, maar als 32-jarige verbijstert het me.

Mensen zoals ik verzinnen niet zomaar in een opwelling dat we geen kinderen willen. Het is geen fase. Dus neem ons alsjeblieft serieus en behandel ons niet als kleuters die zelf niet weten wat ze willen.

Natuurlijk zijn er twijfelaars en mensen die op den duur van gedachten veranderen. Maar deze mensen zeggen vaak ook niet stellig dat ze geen kinderen willen, ze houden vaak een slag om de arm, en zeggen dingen als ‘misschien later’. En ja, dan zou je wel eens gelijk kunnen krijgen.

Tip 3: doe niet gelijk de aanname dat je met een kinderhater praat

Praat eens met Lucas. (“Bijna zeven!” Dus je bent zes? “Ja, bijna zeven!”) Hij zal je vertellen dat ik de leukste tante van de hele wereld ben. Niet alleen ben ik de allerbeste voorlezer ever, maar ik heb ook antwoord op al je vragen, ga naar de speeltuin, doe mee met verstoppertje, tikkertje én ik kan alle Teletubbies van elkaar onderscheiden.

Niet alleen ben ik een leuke tante, maar ik ben die vrolijke voorbijganger die wél terugzwaait naar je blije peuter, of je huilende kind opraapt als hij/zij is gevallen en jij niet in de buurt bent. Tevens was ik tien jaar lang de beste oppas in Hoorn en omstreken. Dus.

Natuurlijk zijn er gewild kinderloze mensen die een hekel aan kinderen hebben, maar de meeste mensen zoals ik hoeven ze gewoon zelf niet. Ik vind kangoeroes ook heel erg leuk, maar toch heb ik ze liever niet op mijn erf.

Tip 4: eis geen verklaring

Als ik aan iemand vraag waarom ze kinderen willen, krijg ik vaak laffe antwoorden als; ‘nou gewoon, is leuk’. Of ‘het hoort erbij’. Ik vind dat prima antwoorden. Maar mijn antwoord; ‘ik wil het gewoon niet’ is voor veel mensen niet goed genoeg en vaak wordt er op lichtelijk agressieve toon doorgevraagd.

Los van dat ik het gewoon niet wil, die aandrang niet voel, heb ik ook een paar rationele redenen om geen kinderen te willen. Dit zijn voor mij geen discussiepunten. Dus als ik bijvoorbeeld aangeef dat er erfelijke ziektes in mijn familie voorkomen, hoef ik niet te horen dat mijn kindje dat dan vast niet krijgt. Bedankt voor je bijdrage, nu wil ik opeens wél kinderen.

De keuze om wel of geen kinderen te willen is een persoonlijke keuze. Een keuze die in geen enkel geval beargumenteerd hoeft te worden en al helemaal geen discussiepunt is.

Tip 5: doe niet de aanname dat omdat ík geen kinderen wil, ik het stom vind dat andere mensen ze wel willen

Vier van mijn vriendinnen zijn op dit moment zwanger of pas bevallen. Voor alle vier ben ik ontzettend blij. Voornamelijk voor L., omdat zij dacht geen kinderen te kunnen krijgen en ze uiteindelijk toch zwanger is geworden. Dus toen ze me vertelde dat ze zwanger was, moest ik huilen van blijdschap. Om de doodeenvoudige reden dat iemand waar ik van houd, haar liefste wens waarheid ziet worden.

Daarom vind ik het best wel kwetsend dat mensen aannemen dat ik het vervelend vind dat mijn vrienden zich voortplanten. Ik ben blij dat zij gelukkig zijn met hun keuze. Ik snap namelijk wél heel goed dat mensen iets anders kunnen willen dan ik, en daar heel blij om zijn.

Extra tip: maak de volgende opmerking absoluut nooit

Als iemand me vraagt ‘waar de kindjes’ blijven, word ik altijd een beetje nerveus. De meeste mensen reageren laconiek, maar het gebeurt net iets te vaak dat ik te maken heb met drammerige types die een verklaring eisen en mijn mening niet serieus nemen.

Allicht daarom klapte ik compleet dicht toen ik de volgende legendarische uitspraak te horen kreeg;

“Joh, je moet er niet zoveel over nadenken. Je moet gewoon zwanger worden, dan heb je negen maanden de tijd om aan het idee te wennen. En als jullie kindje er dan eenmaal is, komt dat moederinstinct vanzelf wel op gang.”

Ok.

Right.

En als dat moederinstinct niet op gang komt? Dan zit ik met een ongewenst kind, die enkel en alleen bestaat omdat ik naar de wijze raad op een buurtborrel heb geluisterd. Moet ik nu alvast een goede kinderpsychiater zoeken, of moet ik daarmee wachten tot na de bevalling? Heeft iemand nog een leuk adresje voor me?