Vrouwen als lastdieren

Op 8 maart kijken wij naar hoe de vrouwen onze samenleving dragen. Dat zie ik bij ons in Arnhem en letterlijk op reis naar mijn ouderlijk huis in Marokko. Over de grens met de Spaanse enclave Melilla namelijk, torsen vrouwen koopwaar op hun schouders die zwaarder is dan zijzelf zijn, zij lopen gebukt als een lastdier, gebogen onder de verpakte dekens, schoenen en elektronica. Handbagage, zeggen de dounaniers conform de wet, en heffen geen belasting.

De vrouwen worden niet gedwongen, zeggen de handelaren geruststellend. Maar mensen, deze vrouwen hebben geen keuze, zij voeden hun kinderen zonder man, die ziek is of overleden. Als zij ’s morgens 5 uur van huis vertrekken en de grens gaat open die dag en als de mannen hen al verdringend niet de botten breken, dan kunnen zij misschien veertien dollar verdienen. Als zij tegen middernacht thuiskomen, is er geld om de maaltijd te koken en vragen zij de kinderen voor het slapen gaan nog even naar hun huiswerk. Zelf kunnen zij zelden lezen en schrijven, veel vrouwen zijn als jong meisje al begonnen, als lastezel.

Ook bij ons in Arnhem-Oost wonen vrouwen die nauwelijks kunnen lezen en schrijven. De vrouwen die net als ik familie hebben in Marokko of in Turkije, zien de vooruitgang wel en hebben hoop voor hun kinderen. Maar de vrouwen die Anita of Beppie heten, lopen niet te koop met hun laaggeletterdheid van generatie op generatie. Het verdriet dat zij hun gezin niet kunnen onderhouden van het minimumloon, ook al werken zij fulltime, bluffen zij weg; of verdoven zij. Soms proberen zij wat, gestolen computers bewaren of plantjes kweken en voor ze het weten zitten ze in de klem van criminelen.

Dit zijn de vrouwen van wie ik wakker lig. Als de CEO’s en hun selecteurs hun ogen openen en hun vijvertje met mannen van zekere leeftijd verruimen naar het mooie reservoir aan hoogopgeleide vrouwen, opent dat uiteraard mooie vergezichten vol welzijn en welvaart. Het is goed dat dit gebeurt. Maar loon naar werken, goede kinderopvang, goede onderwijsprogramma’s voor onze vrouwen om zich te kunnen gaan waarmaken, dat is wat het verschil wordt tussen wel of geen toekomst.

First things first. Dit is wat ons te doen staat, binnenkort in de postcoronasamenleving: onze wijken verbeteren, zeker in Arnhem-Oost en ons daarbij met voorrang richten op de opleiding van de vrouwen. Want wie een vrouw redt, redt een gezin.