Vrachtschepen beschermen we wél, de kinderen van Gaza níet
De lezers en auteurs van Joop toonden de afgelopen maanden een sterke betrokkenheid bij de verschrikkingen in Israël/Palestina. En hoewel de analyses van elkaar verschillen, zien zij overwegend een vreedzaam samenleven van joodse, islamitische en christelijke burgers in heel historisch Palestina als het meest gewenste toekomstbeeld. Of dat nu is via een (tussentijdse) tweestatenoplossing of in de vorm van een binationale staat Israël/Palestina.
Maar wie kijkt naar de opstelling van de regeringen van Nederland en veel andere landen in Europa en Noord-Amerika, ziet dát toekomstbeeld steeds verder uit zicht raken. En die opstelling is niet alleen slecht nieuws voor de inwoners van Israël/Palestina. Ze is evenzeer nadelig voor de burgers in andere landen waar mensenrechten met voeten worden getreden.
Zo discussieerden we nog maar een jaar geleden intensief over de mensenrechtensituatie in Qatar. Er ging bijna geen dag voorbij of een van onze talkshows behandelde de rechten van buitenlandse werknemers en de queer-gemeenschap in het West-Aziatische land. Ook onze voetballers werd opgedragen statements te maken. En achter de schermen zouden onze politici - volgens eigen zeggen - de rechten van burgers en buitenlandse werknemers met de leiders van de Golfstaat hebben besproken.
Zó ging het vorig jaar.
Maar stel dat het WK-voetbal vandaag in Qatar zou plaatsvinden? Zouden onze politici dan nog het lef hebben om Qatar op de misstanden aldaar te wijzen? Of zou hun opgeheven vingertje dit keer achterwege worden gelaten? Dát in de wetenschap dat hun ‘morele superioriteitsdenken’ momenteel meteen zou worden weggehoond.
Want welk land in de wereld zal de zogenaamde ‘morele autoriteit’ van Nederland en veel andere Westerse landen vandaag nog accepteren?
Nederlands impliciete steun voor de Israëlische oorlogsmisdaden in de bezette Palestijnse gebieden - volgens sommigen de grootste stedelijke oorlogsvoering sinds de Tweede Wereldoorlog - zal de rechten van onderdrukte bevolkingsgroepen in talloze landen schade berokkenen. Want welk argument heeft Nederland nog in handen om andere landen ertoe aan te zetten naar ons te luisteren als het gaat om het waarborgen van de meest elementaire mensenrechten? Voor zover ons land überhaupt al beschikte over iets dat op een moreel kompas lijkt, zijn we dat kompas in de laatste maanden van 2023 kwijtgeraakt.
Neem de militaire samenwerking met de huidige fascistische en racistische Israëlische regering. Deze samenwerking resulteert onder meer in het leveren van onderdelen voor Israëlische F35’s, gevechtsvliegtuigen die een belangrijke rol spelen in het doden van Palestijnse burgers; van hen zijn er al minstens 20.000 om het leven gebracht. Zie ook hoe Nederland géén steun verleende aan een volstrekt neutrale VN-resolutie waarin wordt opgeroepen tot een onmiddellijk humanitair staakt-het-vuren en de onvoorwaardelijke vrijlating van alle gijzelaars.
Sinds deze week zet onze regering zich daarentegen wél in om bescherming te bieden aan vrachtschepen die de Rode Zee als vaarroute gebruiken. Maar diezelfde bescherming bieden we níet aan de kinderen van Gaza.
Daar komt bij dat een rechts-extremistische partij die is geworteld in anti-moslimracisme ook nog eens de verkiezingen in ons land wist te winnen. Een meerderheid van de aanwezige parlementariërs bleek er vervolgens geen moeite mee te hebben een Kamervoorzitter te kiezen die al een kleine twintig jaar een racistische en fascistische ideologie uitdraagt.
De geloofwaardigheid van Nederland op het wereldtoneel heeft in de laatste maanden van 2023 forse schade opgelopen.
De stad van recht en vrede bestaat niet meer
Welk belang dient onze steun voor Israëls oorlogsmisdaden eigenlijk? Laat ik maar meteen duidelijk zijn. Die steun is zeker niet in het belang van LHBTI+-ers in landen waar hun rechten worden geschonden. Ze helpt evenmin onderdrukte etnische en religieuze minderheden in talloze regio's. Ook de belangen van Oekraïne worden er niet mee gediend; Rusland trekt als geen ander profijt van onze steun voor de misdaden tegen de burgerbevolking van Gaza. Verder berokkent onze partijdige benadering zware schade aan de o zo belangrijke strijd tegen antisemitisme. En tot slot is onze impliciete goedkeuring van Israëls tegen Palestijnen gerichte terreur al helemaal niet in het belang van Israël zelf.
Van het imago van Den Haag als stad van recht en vrede is weinig meer over. De internationale instituties zijn er nog wel, maar het politiek leiderschap dat deze benaming rechtvaardigt niet.
Dat onze premier van begin af aan zijn ‘vriend’ Benjamin Netanyahu volop heeft gesteund, is op zichzelf al verbijsterend. Netanyahu is de man door wie de moordenaar van de toenmalige Israëlische premier Yithzak Rabin zich liet inspireren. Want de huidige Israëlische regeringsleider verzette zich al in de jaren negentig van de vorige eeuw fel tegen een vredesregeling met de Palestijnen. Sindsdien is hij alleen maar extremistischer geworden.
Zo riep de Likudleider zijn partijgenoten op om Hamas financieel te steunen - dit zou immers de beste manier zijn om de stichting van een onafhankelijke Palestijnse staat te helpen voorkomen. Nog in september jongstleden toonde Israëls premier tijdens zijn VN-toespraak een kaart waarbij zowel Gaza als de volledige Westelijke Jordaanoever een integraal onderdeel van Israël uitmaakten. Dát is dus het Israël dat Netanyahu via de huidige oorlog het liefst zou willen forceren.
De door Israël gepleegde domicide in Gaza dreigt de openluchtgevangenis onbewoonbaar te maken voor de Palestijnse slachtoffers. Israëls wensdroom voor de herkolonisatie van de kuststrook komt daarom steeds dichterbij. Vorige week verschenen al de eerste schetsen van de wijze waarop het platgebombardeerde Gaza door joodse Israëliërs kan worden herbouwd. De schetsen waren vervaardigd in opdracht van de door Ruttes ‘vriend’ Netanyahu gesteunde joodse kolonisten.
Daar komt bij dat de leider van de ‘Joodse Natiestaat’ er geen enkel persoonlijk belang bij heeft de massaslachtingen in Gaza te beëindigen. De oorlog in de bezette Palestijnse gebieden helpt de Israëlische premier immers zijn arrestatie wegens corruptie uit te stellen en naar hij hoopt zelfs te voorkomen.
Alle tot genocide oproepende Israëlische regeringsleden, het in de steek laten van de door Hamas gegijzelde Israëliërs, het door de moord op drie Israëlische gijzelaars geleverde ultieme bewijs dat onschuldige Palestijnse burgers willekeurig en zonder pardon onder aanvoering van Netanyahu worden doodgeschoten, de schokkende ooggetuigenverslagen van medewerkers van de Rode Halve Maan, Oxfam Novib, Unicef, War Child, Save the Children, Artsen zonder Grenzen, UNWRA - het is voor de Nederlandse regering nog steeds niet voldoende om te stoppen met de impliciete steun voor Israëls oorlogsmisdaden.
En dan dreigt er ook nog eens een nieuwe Nederlandse regering te komen onder leiding van een partij die vindt dat alle in historisch Palestina wonende Palestijnen naar Jordanië moeten worden verdreven. Een mogelijk toekomstige regering waarvan ook politici van de andere potentiële regeringspartners de mening zijn toegedaan dat het internationaal erkende humanitaire oorlogsrecht niet van toepassing is op het Palestijnse volk.
Extremisme dreigt toe te nemen
In april van dit jaar schreef ik op deze site: “De haat die door de Israëlische dictatuur wordt gezaaid kan vroeg of laat tot een uitbarsting komen. Het voortbestaan van de staat Israël wordt daarom niet primair bedreigd door het Palestijnse volk, maar door de Israëlische politiek van onderdrukking en vernedering. De grootste vijanden van de staat Israël zijn de Israëlische politici zélf, en ál die internationale regeringsleiders en parlementariërs, waaronder Nederlandse, die deze onderdrukking en vernedering faciliteren en impliciet legitimeren.”
Op korte termijn is van een bedreiging van het voortbestaan van Israël geen sprake. Israëls militaire superioriteit en de onvoorwaardelijke steun van de Verenigde Staten liggen daaraan ten grondslag. Daar komt bij dat een relevant deel van het buitenlands beleid van de Verenigde Staten op dit moment wordt bepaald door Benjamin Netanyahu. Ook het blokkeren door veel andere Westerse landen van pogingen om de bloedbaden in Gaza te beëindigen, draagt bij aan de huidige relatieve veiligheid van Israël.
Dat deze bloedbaden voor de Palestijnen uitlopen op een humanitaire ramp die zijn weerga niet kent, blijken veel Westerse landen minder belangrijk te vinden dan Israëls ten onrechte geclaimde ‘recht op zelfverdediging’ in de bezette Palestijnse gebieden. Hoewel Israël uiteraard zowel het recht als de plicht heeft om de eigen burgers te beschermen, heeft men niet het recht om de bezetting van Palestijnse gebieden met ongekend bruut geweld te verdedigen.
In Gaza zijn al zo’n 20.000 Palestijnse burgers gedood. Op de Westelijke Jordaanoever doodden Israëlische militairen en kolonisten dit jaar ruim 500 Palestijnen. Daar komt bij dat er naar schatting 8.000 Gazaanse burgers zijn vermist; de meeste van hen zijn nooit onder het puin vandaan gehaald. Ook komen de eerste berichten over Palestijnse kinderen die de hongerdood zijn gestorven al naar buiten.
En het dreigt allemaal nog veel erger te worden
Momenteel heeft het Israëlische leger ruim 1,2% van de Gazaanse bevolking gedood. Zouden we dat percentage vertalen naar de Nederlandse bevolkingsstatistieken dan hebben we het over een kleine 220.000 burgers. Maar alleen al de honger en (besmettelijke) ziekten als gevolg van de Israëlische oorlogsmisdaden, zal dat aantal op termijn doen verveelvoudigen.
De horror voor de Palestijnse bevolking is ongekend. Neem de twaalfjarige Dunia Abu Mohse. Zij verloor onder meer haar ouders, broertje, zusje én been. Toch droomde ze ervan om later arts te worden. Totdat Israël ook haar uit het leven rukte.
Ondanks al deze gruwelijke misdaden is in Israël de binnenlandse steun voor het huidige genocidale regime groot. De racistische anti-Palestijnse propaganda die burgers al van jongs af aan via Israëlische scholen en media meekrijgen, is daarvan een belangrijke oorzaak. En de steun voor toekomstige regeringen met vergelijkbare doelen dreigt alleen maar groter te worden. Zo zal het aantal ultraorthodoxe joodse Israëliërs de komende jaren groeien van de huidige 13% van de Israëlische bevolking tot naar schatting 30% in 2050. Zolang de internationale gemeenschap dus weigert in te grijpen, zal met deze steeds verdere groei van het extremisme een vredesregeling met de dag onmogelijker worden.
Maar ook als de internationale gemeenschap inderdaad blíjft verzaken en het de Joodse staat lukt om alle Palestijnen uit Gaza en de Westelijke Jordaanoever te verdrijven, dan nóg acht ik het voortbestaan van de staat Israël op de lange termijn niet meer gegarandeerd. Daartoe is de haat die het land de afgelopen weken met steun van Westerse regeringsleiders heeft gezaaid simpelweg te groot.
Bovendien zien we internationaal de sympathieën veranderen. Daar waar oudere generaties in talloze landen nog sterk worden beïnvloed door de zogenaamd objectieve ‘both sides’ benadering van veel mainstream media, krijgen jongere generaties overal ter wereld de weerzinwekkende werkelijkheid 24/7 via hun smartphones binnen - en dat ondanks de censuur en shadow banning door platforms als Insta en Facebook.
Een recent onderzoek in de Verenigde Staten van Harvard CAPS/Harris spreekt wat dat aangaat boekdelen. Hoewel de naar het Israëlische perspectief leunende vraagstelling soms weinig neutraal was - met ook nog eens enkele elkaar tegensprekende resultaten - blijkt maar liefst 60% van de Amerikaanse jongeren in de leeftijdsgroep 18-24 jaar van mening dat de terreurdaad van Hamas gerechtvaardigd was vanwege het onrecht dat het Palestijnse volk is aangedaan. Eenzelfde 60% vindt dat Israël in Gaza genocide pleegt, terwijl 51% van de 18- tot 24-jarige Amerikaanse jongeren van mening is dat de staat Israël moet ophouden te bestaan en aan de Palestijnen moet worden gegeven.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de Holocaust mede veroorzaakt door het (onjuiste) idee dat Joodse Europeanen werden bevoordeeld ten opzichte van niet-Joden. Anno 2023 zien we dat de door de Knesset zo genoemde ‘Joodse natiestaat’ wegkomt met daadwerkelijk gepleegde misdaden waarmee maar weinig andere landen in de wereld vrijuit zouden gaan.
Carte blanche voor Israël dient geen enkel belang
Daar waar de deuren van Westerse landen voor misdadige regimes als die van Syrië, Afghanistan en Rusland grotendeels gesloten blijven, staan die voor Israël wagenwijd open. Onze handel met Israël is groter dan ooit, de militaire samenwerking met de Israëlische oorlogsmisdadigers is bijna grenzeloos, de deelname aan internationale evenementen als sporttoernooien en het Eurovisie Songfestival staat geen moment ter discussie.
En het bizarre is: Israëls leiders wéten dat ze onaantastbaar zijn. Ze voelen geen enkele belemmering om in het openbaar op te roepen tot genocide, etnische zuivering, het presenteren van plannen om van Gaza een nieuw Israëlisch toeristisch centrum te maken. Israëls leiders wéten dat de huidige generatie Westerse regeringsleiders ze ermee laten wegkomen.
Maar wat zegt dit over de toekomst?
Sommige zwaar getraumatiseerde Palestijnse kinderen die de door de VS en EU gesteunde massaslachtingen overleven, kunnen bij het bereiken van de volwassen leeftijd weleens een nieuw Hamas gaan vormen. En als dit Hamas 2.0 vele malen gewelddadiger gaat worden dan de huidige verzetsbeweging, zal dat gezien de traumatische ervaringen van de afgelopen maanden weinigen verbazen. Tegelijkertijd komen in de Westerse landen nieuwe generaties aan de macht die in hun beleid niet worden ‘gehinderd’ door herinneringen aan de verschrikkingen van de Holocaust. De mensonterende beelden van Gaza liggen bij hen daarentegen wél vers in het geheugen.
Westerse politici die menen dat hún steun aan de door Israël gepleegde genocide, homicide en etnische zuivering in het belang is van de veiligheid en het voortbestaan van de Joodse staat, leven naar mijn overtuiging in een illusoire werkelijkheid.
De landen die Israël daadwerkelijk een warm hart toedragen zouden daarom per direct moeten ingrijpen: stop met wapenleveranties, kondig vandaag boycotmaatregelen af én dwing leiders van Israëls politieke partijen om samen met de Palestijnen en de internationale gemeenschap serieus en snel aan een voor alle partijen nog enigszins rechtvaardige vredesregeling te werken. Stel bovendien alles in het werk om de grootste oorlogsmisdadigers van Israël en Hamas te vervolgen.
Elke regeringsleider die het vreedzaam samenleven van Israëliërs en Palestijnen in héél historisch Palestina nog een kans wil geven, moet nú in actie komen. Doet men dat niet, dan kunnen de gevolgen van de Israëlische oorlogsmisdaden weleens immens zijn. Want door het met steun van de Westerse landen zaaien van zó véél haat, in de wetenschap dat (intergenerationele) trauma’s al vaker tot rampen hebben geleid, wordt een grotere geweldsspiraal in en rondom historisch Palestina in de toekomst alleen maar waarschijnlijker. Daarbij kan op de lange termijn zelfs het voortbestaan van de staat Israël op het spel komen te staan.
Onze volstrekt onbegrijpelijke steun voor Israëls oorlogsmisdaden dient dan ook geen enkel belang. Ze is daarentegen wel een overduidelijke daad van vijandigheid jegens de joodse, islamitische en christelijke bevolking van Israël/Palestina.