Voor wie doen we het nog?

Vandaag keek ik ‘Hoe solidair zijn ouderen met jongeren?’ van Voxpop. Journalist Roel Maalderink stelt vragen aan winkelend publiek: ‘Zijn jongeren wel solidair met ouderen in de corona-crisis?’ En: ‘Zijn ouderen solidair met jongeren in de klimaatcrisis?’. De antwoorden kun je invullen zonder te kijken. Toch even resumerend: jongeren zijn niet solidair met ouderen en ouderen andersom, want ze vinden de klimaatcrisis onzin. Het is grappig en tegelijkertijd ongelooflijk pijnlijk om te zien.

Als jongere van 25, woonachtig in Amsterdam, vind ik dat we redelijk solidair zijn met ouderen. Maar ook ik lees de krantenberichten van feestende jongeren onder een brug. Het hoort niet, evengoed benijd ik de feestvierders en had ik daar ook willen staan hossen. Waarom doe ik dat niet dan? Al ruim een jaar houd ik mezelf voor dat het beter wordt in de zomer. Vorige zomer is dat niet gelukt. De hoop op een succesvolle zomer in 2021 wordt steeds minder.

De maatregelen vallen mij aardig zwaar. Ik ben een sociaal dier, dat gedijt in mensenmassa’s en gezelligheid. Een ‘normale’ week was: maandag tot en met vrijdag werken, dan meteen een borrel in een café en daarna door naar de club of het bezoeken van een concert. In de zomer op zaterdag (en zondag) naar een festival en doordeweeks ’s avonds met vrienden op het terras. Het gemis maakt me hopeloos, angstig en de toekomst lijkt uitzichtloos. We zitten op een schip dat nergens aanmeert, met een kapitein zonder ruggengraat of empatisch vermogen. Op het dek breekt een steeds erger wordende chaos uit, terwijl het rinkelen van geld klinkt in de kajuit.

Steeds vaker stel ik mezelf de vraag: voor wie doen we het nog? Waarom moet ik binnen zitten in de prime van mijn leven, zodat mensen van over de 60 in aanmerking komen voor verlenging? Een lang leven is geen gegeven. Natuurlijk wil ik nog met mijn (schoon)ouders de kroeg in en maandelijks naar een concert. Een overheid die zegt: ‘Hou vol, we doen het voor elkaar.’ heeft het mis. We doen het niet voor elkaar; gezonde mensen beschermen de zwakkeren.

De zorg mag niet overvol raken, daar is iedereen het mee eens. Maar is deze leefstijl echt de oplossing? Zonder in te gaan op de mentale, economische en sociale gevolgen voor de samenleving. Kan ik met dit bericht iemand overtuigen van het feit dat een groot deel hieraan onderdoor gaat?

De druk is hoog en deze neemt niet vanzelf af.