‘Voor wie ben jij?’

Iemands teamkeuze zou veelzeggend zijn voor diens integratie of loyaliteit. Dat is nogal een zware last die wordt gelegd op iemands gejuich voor een goal van Güler of Gakpo.

‘Voor wie ben jij?’. Een veel gestelde vraag dit EK. ‘Ben je nou voor Nederland of Turkije?’ Nu het lot de twee nationale elftallen samenbrengt, lijkt de nieuwsgierigheid groter. Daaruit ontstaan gesprekken die in het teken staan van elkaar beter leren kennen, nader tot elkaar komen en besef van gedeelde interesses doet groeien.

De belangstelling krijgt een andere lading wanneer de vraag transformeert naar ‘Voor wie ben jíj?’. En dus de vraag is ingegeven door allerlei denkbeelden en verwachtingen gebaseerd op wie je bent. De EK-wedstrijd tussen Turkije en Nederland wordt namelijk helaas ook aangegrepen om de voorkeur voor het ene of het andere team te problematiseren. Iemands teamkeuze zou veelzeggend zijn voor diens integratie of loyaliteit. Dat is nogal een zware last die wordt gelegd op iemands gejuich voor een goal van Güler of Gakpo. Alsof de landen geen potje voetbal spelen, maar in oorlog zijn.

Nu wakkert sport, en zeker voetbal, soms inderdaad het wij-zij-gevoel aan. Zo staan de supporters en spelers van Ajax en Feyenoord regelmatig lijnrecht tegenover elkaar. Maar na de wedstrijd daalt de rivaliteit. We zijn eenmaal gedoemd om samen te leven. Dus relax. Voetbal is geen oorlog. Sport verbroedert en brengt de zusterlanden Turkije en Nederland hopelijk dichterbij elkaar.

De eigenlijke vraag die we aan elkaar moeten stellen is: voor wát ben jij? Voor het omarmen van verschil of voor het problematiseren daarvan?

Daar waar de politiek polariseert, verschillen uitvergroot en graag een andere realiteit wil voorschotelen – dat bleek maar weer eens bij de installatie van de nieuwe regering – is het alledaags samenleven op veel plekken reeds verder. Op scholen, pleinen en sportvelden is sprake van relaxte omgang, is er vertrouwdheid met diversiteit en voelt niet de aanwezigheid maar juist afwezigheid van diversiteit onaangenaam. Het gemak waarmee jonge generaties deze kwaliteiten eigen maken is lovenswaardig en hoopgevend. Daar kunnen volwassenen nog veel van leren. En dat geldt in het bijzonder voor schreeuwende volwassenen aan de zijlijn van het (maatschappelijke) veld.

We zijn omringd door een verscheidenheid aan kleuren en voorkeuren. Laten we dat vooral respecteren. Of je je oranje schminkt of toetert voor Turkije of dat je je oranje schminkt én toetert voor Turkije. Dat kan en mag. Koester dat en laat dat de overwinning zijn.