Voor de meeste dieren is het altijd oorlog

'Vrede op aarde' wordt er straks weer gezongen en gewenst tijdens de kerstdagen. Ondertussen wordt er voor deze dagen massaal ingekocht om lang te tafelen met dode dieren op het bord die nooit enige vorm van vrede hebben gekend. Dieren die moesten leven onder omstandigheden die uitermate schrijnend zijn en heel best te vergelijken zijn met de afschuwelijke omstandigheden die mensen in oorlog ondergaan. Bij een mensenoorlog is er soms tijdens de kerst nog even een staakt het vuren. Bij dieren niet. De mens gaat gewoon door met andere dieren, waar hij zich ver verheven boven voelt, uit te buiten, te mishandelen, te vergassen, te folteren, de keel door te snijden, te elektrocuteren of dood te schieten. Uiteraard gebeurt dit achter gesloten deuren, maar de meeste mensen weten dit best wel. Er zijn voldoende undercoverbeelden naar buiten gekomen in de afgelopen jaren om te weten hoe slecht dieren behandeld worden en vermoord. Door dan bewust oogkleppen op te doen maak je als mens je medeschuldig aan dit misdadige oorlogssysteem tegen andere dieren. Het zijn hooguit de kinderen die je het niet kwalijk kunt nemen omdat hun ouders en de informatie die kinderen krijgen over deze dieren hen bedriegen. De varkentjes in de vrachtwagen gaan op vakantie immers… En op de boerderij lopen de dieren allemaal gezellig buiten en beleven avonturen met elkaar dankzij de boer die veel van hun houdt… En vlees en zuivel heb je nodig om groot en sterk te worden…

Hypocriet als hij of zij is maakt de gemiddelde volwassen mens wel uitzonderingen. Onze katten en honden zijn voelende wezens met een eigen uniek karakter waar we een enorme liefdevolle band mee kunnen hebben. Als het even kan doen we alles om hen te verwennen. Hen opzettelijk pijn doen is voor de meeste mensen ondenkbaar, laat staan dat we ze ook op gaan eten. En dat mag ook helemaal niet van de wet! Diezelfde wet die erkent dat dieren een eigen intrinsieke waarde hebben en voelende wezens zijn waar we rekening mee dienen te houden, maar ondertussen mogen dieren in de industrie van diezelfde wet dieronwaardig gehuisvest, gemarteld en vermoord worden.

Uiteindelijk zijn andere dieren dan de diersoort mens het vaakst oorlogsslachtoffer en vrijwel altijd weer van de mens; ook van menselijke oorlogen. De oorlog die de mens tegen de dieren voert uit louter eigen gewin is het allergrootst en ook het meest doodgezwegen. Een oorlog die onnoemlijk sadistisch uitgedacht is en iedere dag weer opnieuw wordt uitgevoerd. Wie voor hen opkomt wordt maar al te graag als extreem weggezet. Liever kijkt men weg van de juist extreme ondraaglijke realiteit in wat wij mensen dieren aandoen. Liever blijft men geloven in het sprookje dat al die dieren een goed leven hebben gehad en humaan en diervriendelijk eindigen in het slachthuis. Net zoals het sprookje van de jager die veel van dieren houdt en ze daarom met pijn in zijn hart juist dood schiet om erger te voorkomen…. Uiteraard kun je ook je geweten sussen met een sterretje van de Dierenbescherming op het vlees. Een sterretje voor nog altijd een dieronwaardig leven, maar het lijkt zo positief en je doet toch je best….

‘Ze werden als beesten behandeld”: ik hoor het de nieuwslezer op het journaal zeggen over mensen in oorlogsgebied. Ik maak daaruit op dat als beesten behandeld worden heel erg is. Hoe kan het dan dat we dit andere dieren wel in zeer grote getale dagelijks aan doen en dat dit normaal wordt geacht? Waarom rinkelt er in al die mensenhoofden dan geen belletje?

Waarom nemen mensen geen verantwoording voor hun oorlogsmisdaden tegen andere dieren? Is het soms omdat we kuddedieren zijn en bij de grote groep willen horen? Want andere dieren als voedsel gebruiken is helemaal niet nodig. Er zijn meer dan voldoende lekkere en gezonde alternatieven. Desondanks stijgt nog altijd de vermoorde dieren consumptie. Het is belangrijk om te beseffen dat wreedheden van mensen onderling en wreedheden tegen niet menselijke dieren niet los van elkaar staan. Willen we echt vrede dan dienen we respectvol met elkaar om te gaan en dienen we empathie te tonen voor de ander die net als jij ook pijn, angst, verdriet en geluk kan voelen en ook wil leven op deze aarde. Het zou niet uit moeten maken of het een mens, een hond, kat, varken, koe of kip is. De Russische schrijver Tolstoy schreef het al meer dan een eeuw geleden: Zolang er slachthuizen zijn, zullen er ook slagvelden zijn.

Sandra van de Werd werkt bij Comité Dierennoodhulp en is mede-initiatiefnemer van de Vredesdienst voor dieren die op zondagmiddag 22 december om 16.00 uur voor de 11de keer plaatsvindt en bezocht kan worden in de Nassaukerk in Amsterdam en als live stream uitgezonden zal worden.