Voor de Marokkaanse vrouw is dit meer dan een potje voetbal

Jonge meisjes zien nu dat vrouwen die op hen lijken, met dezelfde namen, op het hoogste niveau kunnen presteren en serieus worden genomen.

Het Marokkaanse vrouwenvoetbal heeft een korte maar indrukwekkende geschiedenis. In 1998 betrad het Marokkaanse nationale team voor het eerst het internationale toneel tijdens de Womens Africa Cup of Nations. En nu, voortkomend uit deze geschiedenis, hebben ze zich voor het eerst gekwalificeerd voor het FIFA Women's World Cup in Australië en Nieuw-Zeeland. Hoewel het team in de achtste finale werd uitgeschakeld door het sterke Franse elftal, gaat de prestatie verder dan het speelveld. Voor Marokkaanse vrouwen, maar ook voor talloze andere meisjes en vrouwen uit Afrika, de Arabische wereld en de islamitische gemeenschap, vertegenwoordigt deze overwinning een triomf op maatschappelijk en politiek vlak.

In een ongekend tempo heeft dit huidige elftal herhaaldelijk geschiedenis geschreven. Dit WK heeft een diepgaande betekenis van emancipatie, acceptatie, persoonlijke groei en een ongelooflijke hoeveelheid hoop en motivatie. Voor het eerst in de geschiedenis heeft een topspeelster met haar hoofddoek mogen schitteren op het voetbalveld. Nouhaila Benzina heeft de weg geëffend voor de normalisatie van de hoofddoek in topsport. Zij dient als een lichtend voorbeeld, en het is niets of niemand - behalve enkele achterhaalde regels gemaakt door boze mannen- die je kan tegenhouden om je passies na te jagen. De verontwaardigde uitspraken van een oude, verbitterde Franse man op nationale televisie (waarschijnlijk in de veronderstelling dat zijn land nog invloed heeft op Marokko of de FIFA) hadden een tegenovergesteld effect. De aandacht en steun voor Benzina groeiden alleen maar. Steeds meer mensen leerden haar naam en gezicht kennen, en vrouwen en ouders over de hele wereld namen haar als inspirerend voorbeeld van veerkrachtige vrouwelijkheid. Benzina is nu het symbool geworden van de voetbalster met een hijab, en haar succes biedt nieuwe empowerment en inspiratie, vooral voor de meisjes die nog niet durven of worden wijsgemaakt dat zij minder kunnen. Het maakt niets uit of je een hoofddoek draagt of je haar in mooie lange vlechten draagt, je wordt beoordeeld op je prestatie en je mag er zijn.

Het Marokkaanse vrouwenvoetbal werd nationaal gevierd en gevolgd. Op platforms zoals Twitter en Instagram zag je foto's en video's van cafés vol mannen en vrouwen die vol passie en toewijding de wedstrijden volgden. Hierdoor ondersteunden Marokkaanse mannen in Marokko en daarbuiten hun medevrouwen. Het is niet dat we de steun van onze mannen broodnodig hebben om zelf te groeien, maar het uit liefde krijgen maakt het in de male dominated world toch heel wat makkelijker voor de vrouwen! Naar mijn idee is er nergens ter wereld een grotere mate van serieuze aandacht voor vrouwenvoetbal dan in Marokko. Hoewel dit in Nederland misschien als vanzelfsprekend wordt beschouwd, is het belangrijk om te erkennen dat Marokko en Nederland verschillende historische en culturele contexten hebben. Vergeet niet, toen de vrouwen van Ajax kampioen werden, klaagde Ajax over een slecht jaar. Hoewel Marokkaanse vrouwen wellicht niet dezelfde vooruitgang hebben geboekt als hun mannelijke tegenhangers in Qatar, is hun viering en erkenning op significante wijze aanwezig.

Ik begrijp dat het voor sommigen vanzelfsprekend lijkt, vooral voor degenen die afkomstig zijn uit gemeenschappen met een meer geavanceerde positie op het gebied van vrouwenvoetbal, genderemancipatie en economische ontwikkeling. Desondanks wil ik je vragen om het te beschouwen vanuit het Marokkaanse perspectief, en om de kracht van vooruitgang en emancipatie te herkennen die dit evenement biedt aan vrouwen zowel binnen als buiten Marokko. Jonge meisjes zien nu dat vrouwen die op hen lijken, met dezelfde namen (mijn zusje heet ook Ghizlane, net als aanvoerster Chebbak, waarbij ik OOK herkenning ervoer), op het hoogste niveau kunnen presteren en serieus worden genomen.

Op het beleidsniveau betekent deze prestatie, vooral in het verlengde van het mannen-WK, dat er meer politiek en sociaal draagvlak ontstaat voor investeringen in sport, met name vrouwensport. De investeringen waren al aanzienlijk, en hun vruchten zijn duidelijk zichtbaar geworden. De aanmoediging van supporters en overheid leidt tot een verschuiving in alle lagen van de gemeenschap. Waar vroeger werd beweerd dat voetbal alleen voor jongens was, is het nu duidelijk: voetbal is voor iedereen! Toen ik op mijn dertiende mijn pols brak tijdens een potje voetbal met jongens uit de buurt in Martil, vertelde de arts in het ziekenhuis van Sania de Rmel in Tetouan dat meisjes niet behoren te voetballen. En nu, 23 jaar later, speelt mijn tienernichtje bij een lokale voetbalclub in Amsterdam, gesteund door haar vader, broers, neven en de hele familie - van Amsterdam tot aan Tetouan! Zo snel kan die omslag gaan. Slechts één generatie, krachtige overheidsinvesteringen en inspirerende voorbeelden zijn voldoende om anderen hoop te geven.

De nawerking van dit post-WK voetbaleffect in Marokko en onder de Marokkaanse diaspora zal nog veel te zien geven. Wat in Marokko gebeurt qua ontwikkelingen verspreidt zich ook onder de diaspora op een positieve manier. Vooral omdat Koning Mohamed 6 graag de diaspora betrekt, erkent en viert. Dit WK voor vrouwen ging immers over veel meer dan alleen voetbal. Het was het neerzetten van geschiedenis, het schijnwerpen op vrouwen, het aanmoedigen en vieren van hun zijn en prestaties. Dit evenement fungeert als een katalysator voor de emancipatie van Marokkaanse vrouwen en voor de sport in het algemeen.

Mijn dank gaat uit naar het Marokkaanse team en naar eenieder die dit mogelijk heeft gemaakt. Ik groet hen met de nationale slogan:

God, Het Volk, De Koning

الله الوطن الملك