Volkswagen

De Job-mobiel staat op Marktplaats. Zo’n grote auto hebben we niet meer nodig.

Mijn broer was zo aardig de verkoop op zich te nemen. Ik zag het niet zitten potentiële kopers thuis te ontvangen en vragen te beantwoorden over de geschiedenis van onze geliefde Volkswagen. “Zet hem maar op mijn oprit, dan regel ik het verder”, bood mijn broer aan. Van zijn vriendin konden we haar wagen lenen zodat we toch eigen vervoer behielden.

Veilig vanachter mijn eigen computer lees ik de advertentie. De Volkswagen Caddy Maxi uit 2016 heeft twee schuifdeuren, centrale vergrendeling, verwarmde buitenspiegels, een boordcomputer en parkeersensoren. Speciaal voor gehandicapten is er vorig jaar een draaibare bijrijdersstoel in gebouwd en in de kofferbak zit een liftje voor een rolstoel.

Wat er niet staat, is dat de auto ook uitermate geschikt is om een lijkkist in te vervoeren. Als je de achterbank eruit haalt, past een kist van twee meter lang precies tussen de voorstoelen en de achterklep.

Ik zie mijn vader nog met de rolmaat op zijn knieën achterin mijn auto zitten. De uitvaartondernemer zei dat we de kist van massief vurenhout het beste zonder handvat aan kont en kop konden bestellen, dan paste hij zeker. We waren bijna opgetogen dat het kon, wilden niets liever dan alles zelf doen.

Een paar dagen later maakten Rob en ik de laatste ronde door de stad met Job achterin. Tussen de mensen die naar hun werk gingen, wachtten we netjes voor het rode stoplicht. Voorzichtig hobbelden we over verkeersdrempels, een hand op het deksel. In de geest van Job zetten we de radio extra hard en zongen we mee.

“Zullen we gewoon doorrijden en nooit meer worden gezien?” vroeg mijn man op een lang recht stuk. Dat was voor ik de afslag naar het crematorium nam.