Volgens de publieke opinie zijn we relschoppers en vrienden van Hamas
Ik loop een beetje vast. Ik volg de debatten in de media en in de Tweede Kamer over de protesten van afgelopen zondag bij de opening van het Holocaust Museum. De vermeende rellen en foute leuzen krijgen alle aandacht en niemand spreekt nog over de aanleiding voor de demonstratie, over de aanwezigheid van de Israëlische president Herzog die in zijn eigen land nogal huishoudt en niet kijkt op een leven meer of minder.
Het slaat me lam. Ik heb zondag op het Waterlooplein en bij het Wertheimplantsoen gestaan en heb geen foute vlaggen en rellen gezien en ook geen antisemitische leuzen gehoord. Blijkbaar was dat allemaal aan de andere kant van de Plantage Middenlaan, daar waar ook de camera’s gestaan moeten hebben. Ik heb wel een aantal gasten van de opening gezien en me daarbij wat ongemakkelijk gevoeld. Ze liepen tussen ons door en enkele kwamen zelfs even tussen ons in staan. Niemand viel hen lastig en toch had ik de behoefte te zeggen dat ik niets tegen hen had. Dat ik daar niet voor hen stond, maar voor Herzog en uit medeleven met de Palestijnen.
Het maakt allemaal niet uit. De politieke en publieke opinie is nu dat wij allemaal relschoppers zijn. Dat we vrienden van Hamas zijn, antisemitisch gedachtengoed huldigen, de geschiedenis niet kennen en niet goed zijn opgevoed en slecht onderwijs hebben genoten. Dat allemaal doordat ik het niet passend vond een van genocide verdachte president uit te nodigen bij de opening van een museum over de holocaust. Maar blijkbaar is dat prima. Het zal ook wel normaal zijn Poetin uit te nodigen als we een museum openen over de koude oorlog. Natuurlijk zal deze vergelijking wel weer ongepast zijn. Al heeft Poetin in de afgelopen twee jaar 10.000 burgerslachtoffers gemaakt in Oekraïne en Herzog al meer dan 30.000 in vijf maanden in Gaza. Blijkbaar tellen deze getallen niet. De ene genocide is de andere niet en mogelijk is de ene mens meer waard dan een ander. Of meer mens. De ontmenselijking is immers overal. Eerder bij joden en communisten en nu bij vluchtelingen, mensen met migratieachtergrond en moslims. Hun levens doen er niet echt toe. Het is populair hen te haten en op partijen te stemmen die hen weg willen hebben.
Ik weet het even niet meer. Ik wil me niet in dit soort gedachten verliezen. En ik wil me ook niet afvragen waarom de politieke en publieke opinie minder hard was over de boeren en extreemrechts, dan over de mensen die opkomen voor de Palestijnen. Ik denk namelijk dat de protesten van de boeren vorige maand heftiger waren. Inmiddels zijn de EU en de Tweede Kamer voor dat geweld gezwicht en zijn vrijwel alle klimaatplannen van tafel en gaat er binnenkort ook een streep door de natuurbeschermingswet. Over die succesvolle terreur hoor ik vrij weinig. En ik kan me ook niet herinneren dat er Kamervragen zijn gesteld nadat Pegida in januari demonstratief een Koran verbrandde in Arnhem. Die selectieve verontwaardiging is bijzonder, maar ik zal dat nu negeren. Nu lig ik zelf onder een vergrootglas.
Ik kreeg zelfs de vraag of ik van plan ben om samen met mijn ‘Hamas-vrienden’ ook de dodenherdenking op 4 mei te gaan verstoren. Die vraag vind ik pijnlijk. Het antwoord is natuurlijk nee. Op 4 mei ben ik stil. Op 4 mei ben ik al jaren heel erg stil. Het is voor mij een dag van schaamte geworden. De dag waarop ik de doden herdenk en erbij stilsta dat het Nederlandse koningshuis, de Nederlandse regering en (letterlijk) 99,5% van de Nederlandse bevolking niets deed om de Joden te beschermen. Op 4 mei denk ik aan de hypocrisie van de wegkijkers. Aan de onverschilligen en zwijgers van toen en van nu. Aan hoe haat en ontmenselijking het altijd lijken te winnen van solidariteit en barmhartigheid. Het is beschamend. Om verdrietig van te worden.