Vlag

Ik had graag de oplossing gehad voor al die gekken die zomaar het leven van onschuldige mensen wegnemen alsof het nooit iets heeft betekend. Maar ik heb de oplossing niet. Ik vind wel heel erg wat er is gebeurd. Zo erg als het kind van 10 jaar dat naar het Jeugdjournaal kijkt en zegt: ‘wat is dit erg mama, we zijn nu dus nergens meer veilig’. Zo erg. Ook als het niet mijn kind was geweest trouwens. Zo erg.

Ik heb geen oplossing. Het enige dat ik heb, is mijn sympathie. Mijn sympathie en mijn medeleven. In dit geval zelfs mijn medelíjden. Mijn medelijden met die mensen die op het verkeerde moment op de verkeerde plek en op de verkeerde tijd dachten dat het leven gewoon goed was. Dat het leven niet verkeerd was in Parijs. Of in Beirut, Aleppo of Sousse. Of waar dan ook ter wereld.

Ik heb geen oplossing. Ik kan niet vechten, ik zit niet in de politiek, ik luister hooguit mijn buren af in de tuin op een zomerse dag en ik heb Obama niet onder mijn speed-dial.

Maar ik heb wel een vlaggetje. Een Fráns vlaggetje op Facebook over mijn profielfoto waarmee ik wil laten zien dat ik meeleef. Een vlaggetje omdat ik het ook niet meer weet. Een vlaggetje omdat het zo opeens dichtbij is. Een vlag omdat ik vind dat we lief moeten zijn voor elkaar. Omdat ik in Parijs ben opgegroeid. Een vlag omdat ik zo graag had gewild dat het Jeugdjournaal alleen maar over de intocht van Sinterklaas was gegaan. Niet in de minste plaats voor dat bange jongetje van 10 jaar dat nu in een compleet andere wereld opgroeit dan ik. Anders dan ik toen in Parijs.

Ik heb de oplossing niet. En totdat ik gescout word als topspion door MI5, heb ik alleen dat digitale Franse vlaggetje. Een vlag waar nu opeens zoveel meningen over zijn. Een vlag die voor mij sinds 13 november opeens symbool staat voor empathie, liefde en compassie. Een best heel suf, digitaal vlaggetje op mijn profiel omdat ik voor nu ook niks beters weet om mee te zwaaien naar de wereld. Maar vooral omdat ik nog altijd denk dat deze vlag beter is dan de witte.