Vind iets om voor te leven

Ik wil graag vertellen over een radioprogramma dat ooit bestond. Het is gewoon één klein radioprogramma in de enorme zee aan radioprogramma’s die er in de afgelopen pakweg honderd jaar waren, maar voor mij is het een belangrijk radioprogramma. ‘Raymond Late Night’ luidde de titel, het werd uitgezonden van november 1999 tot november 2000 op de landelijke radiozender Kink FM. Qua inhoud was ‘Raymond Late Night’ geen bijzonder radioprogramma. De luisteraar hoorde veel muziek, die aan elkaar werd gepraat door een onervaren, achttienjarige discjockey: Raymond Taams, ikzelf dus. 

Goed, het is even noodzakelijk dat ik de oude lul speel. Jongere lezers begrijpen wellicht niet hoe bijzonder het voelde dat je stem op elke radio met een kabelaansluiting in Nederland te ontvangen was. Dankzij internet heeft tegenwoordig iedere hobbyist wereldwijd bereik, maar eind jaren negentig waren de technische mogelijkheden zo primitief dat er hooguit twintig landelijke radiozenders bestonden. Na het schrijven van de voorgaande regels voel ik mij hoogbejaard, ik heb nauwelijks energie om verder te gaan. Toch tik ik dapper door, het gaat me namelijk vooral om de jongere lezer.

Ik presenteerde ‘Raymond Late Night’ in een voor mij persoonlijk miserabele periode. Mijn vader was ernstig ziek, bovendien lagen mijn ouders in scheiding. Hoewel ik studeerde, woonde ik nog thuis. Op een of andere manier voelde ik niet de kracht om in een andere stad een eigen leven op te bouwen. Dat kwam pas jaren later, toen ik eigenlijk al afgestudeerd had moeten zijn. Gelukkig kon je vroeger – vroeger, ja – desnoods tien jaar studeren, dit deed ik dan ook. Uiteindelijk had ik een prima tijd op kamers, maar daar gaat het niet om, ik wil vertellen over dat jaar waarin ik mijn radioprogramma ‘Raymond Late Night’ presenteerde.

Hoe ellendig het thuis ook was, ik had iets om voor te leven. Iedere vrijdagavond ging ik naar het oude Veronica-gebouw aan het Laapersveld in Hilversum, om daar van elf tot één achter de microfoon plaats te nemen. De Kink FM-studio bevond zich op de bovenste verdieping, precies boven de ruimte waar een jaar eerder nog de Hitradio Veronica-studio zat. Naar Hitradio luisterde ik mijn hele puberteit, de discjockeys die er werkten – Edwin Evers, Rob Stenders, Jeroen van Inkel – wakkerden een verlangen om zelf radio te maken bij mij aan. Magisch was het om vanaf deze plek mijn allereerste eigen radioprogramma te presenteren.

Afgelopen zondagavond dacht ik voor het eerst sinds lange tijd aan ‘Raymond Late Night’. Het was herfstachtig kil, ik wandelde van de supermarkt naar huis. ‘Je zult maar achttien zijn in deze crisisjaren’, somberde ik bij de aanblik van wat hangjeugd. Ik hoopte dat ze iets zouden vinden om voor te leven, al was het maar één keer per week.

cc-foto: Alan Levine