Vertrouwen in Slob gekelderd na opeenstapeling debacles

Op zondag 30 mei was het eindelijk zover: mijn afspraak voor een vaccinatie werd verzilverd met een prik en een pijnlijke bovenarm. Vervolgens werd van mij verwacht dat ik een kwartier in een grote ruimte plaats zou nemen, om zodoende te controleren of er geen allergische reacties zouden optreden. De sfeer was gelaten en alles wat hier gaande was leek vanzelfsprekend te zijn, terwijl het dat natuurlijk niet was. Bij mezelf overheerste vooral een gevoel van opluchting. Nog niet wetende dat ik een dag later rillend van de koorts in bed zou liggen, in plaats van voor de klas te staan.

Maandag 31 mei zou de dag zijn dat alle middelbare scholen weer volledig open mochten gaan. Dat had het demissionaire kabinet in de week daarvoor besloten, op advies van het Outbreak Management Team (OMT) en onder druk van de VO-raad. De scholen die echter nog niet geheel waren voorbereid op een volledige opening, kregen de tijd om dit uiterlijk een week later in orde te hebben. Vanaf maandag 7 juni heeft minister Arie Slob de scholen verplicht om weer alle lessen voor elke leerling door te laten gaan. Iets wat voor onbegrip en onrust zorgt in het onderwijsveld.

Vooropgesteld: we zijn blij om alle leerlingen weer te zien en uitzicht te hebben op een hernieuwd normaal. Er bestaat dan ook geen beter onderwijs dan het verzorgen van de lessen onder gezonde omstandigheden, volgens het reguliere lesrooster en volgens de vertrouwde lestijden, in een klas waarbij iedereen in goede gezondheid aanwezig kan zijn en de aandacht krijgt die hij of zij verdient. De huidige onrust wordt echter veroorzaakt door het feit dat de meeste leraren nog niet in aanmerking zijn gekomen voor een vaccinatie, de leerlingen onderling geen afstand meer hoeven te houden en de besmettingscijfers het hoogst blijven onder jongeren. De groep waar wij als docenten elke dag een x-aantal uren in wisselende samenstellingen aan worden blootgesteld. Dit alles deert de minister vrij weinig.

Meteen na zijn aantreden als minister van Onderwijs in 2017, werd Arie Slob nog door het opiniepanel van EenVandaag met 57% van de stemmen uitgeroepen tot de minister waarin de stemmers het meeste vertrouwen hadden, met een ruime voorsprong op de nummer twee, minister-president Mark Rutte (43%). In een interview met het onderwijsmagazine Schooljournaal gaf Slob destijds aan dat ‘leraren maximale ondersteuning verdienen’. Hoe anders is de situatie nu, na een opeenstapeling van debacles, ondoordachte plannen en juíst het structureel ontbreken van de eerder toegezegde ondersteuning?

We hebben in het onderwijs met z’n allen maximale flexibiliteit en verantwoording naar de leerlingen en de ouders getoond door vanaf maart 2020 meteen te anticiperen op de onzekere tijd die we allemaal tegemoet gingen. Binnen enkele dagen was het online onderwijs een feit. In juni van dat jaar mochten weer enkele groepen verspreid over de week een aantal fysieke lessen volgen. Na de zomervakantie werd tot half december weer volledig fysiek lesgegeven. Vanaf toen waren de besmettingscijfers weer te hoog en schakelden we tot 1 maart van dit jaar weer over op het geven van online lessen. Tot 31 mei mochten steeds meer klassen verdeeld over de week naar school komen. En nu zijn we tot aan de zomervakantie weer volledig open.

Dit alles heeft veel gevergd van de leerlingen en het onderwijspersoneel. Het vertrouwen in daadkrachtige, empathische en weloverwogen (kabinets)besluiten is inmiddels gekelderd tot een bedroevend niveau, mede door het ontbreken van betrokkenheid én ondersteuning. De enige zekerheid die er is, is dat we achterblijven met vragen. Waarom kon er bijvoorbeeld geen voorrang op de vaccinaties worden geregeld voor iedereen die werkzaam is in het onderwijs? Waarom was er geen overleg met de mensen op de werkvloer? En afsluitend: wat is de huidige waarde van het onderwijs als cruciaal beroep?