Verrassing

Een samenleving is een amorf schepsel dat zich ontplooit en evolueert zonder dat daar echte richtlijnen voor zijn. Ik ben hier geen kenner in, althans, ik probeer mij niet op te werpen als een kenner. Ik registreer en kijk. Er zijn veel dingen die ik niet begrijp of waarvan ik niet kan zeggen waar het vandaan komt. Het is niet mijn taak alles continu bij te houden en omdat ik dit niet doe kom ik soms wel eens voor verrassingen te staan. Zoals ik hoop dat één ieder dat doet.

De markt beweegt mee met onze samenleving. Kijk naar de tal van kleine succesvolle bedrijfjes die teruggaan naar het ambacht omdat ze mensen willen laten proeven; laten ervaren. Soms loopt de markt achter op de behoefte en dan ontstaat er ineens een trend op het moment dat er een product, ervaring, of dienst zich opwerpt als ‘the next big thing’. Inspelen op de mores. Dat gebeurt niet altijd.

In sommige gevallen heb ik mogen ervaren dat diensten en producten niet makkelijk verenigbaar zijn met de ontplooiing van de samenleving. Het verplicht reizen met een OV-Chipkaart, het verdwijnen van de blauwe brief of Cup a Soup met pizzasmaak. Er is niet genoeg draagvlak. Of beter gezegd er was nog niet de behoefte.

Aan de andere kant is er soms een hele sterke behoefte, zo sterk dat deze uitgebuit kan worden. Dat gebeurt bijvoorbeeld op de woningmarkt. Met een echtscheidingspercentage van 38,1% over het jaar 2013 en 40,1% over het jaar 2014 kan men op de vingers natellen dat er meer woonruimte nodig is. Betaalbaar vaak, want veel van deze mensen zullen niet stante pede een nieuwe partner hebben en zullen dus na jaren het genot van twee salarissen, toegewezen zijn op een enkel inkomen. Helaas komt men dan op de woningmarkt bedrogen uit.

In de ideale situatie heb je een koophuis waar je lang genoeg hebt gewoond om er een centje aan over te houden en kun je dat eventueel inzetten bij een nieuwe hypotheek en/of de borg van de huur gemakkelijk bekostigen. Helaas staan de meeste huizen (de grote steden inmiddels daargelaten) onder water. De kans dat je met een schuld komt te zitten is onevenredig groot bij de verkoop van een huis, maar het aantal echtscheidingen stijgt vooralsnog. De enige betaalbare mogelijkheid voor veel van deze mensen is huren. En juist daar zit hem de crux.

Er zijn twee manieren om te huren. Dit kan via een woningbouwvereniging of via particuliere huur (woningcorporaties). Tussen deze twee zit een groot gapend gat van honderden euro’s en tal van wisselende eisen. Het gunstigste is te huren via de woningbouwvereniging, die vaak gekoppeld is aan een gemeente of aan een regio van verschillende gemeenten. Om via de woningbouwvereniging aanspraak te maken op een woning dien je ingeschreven te staan. In principe geldt hier de regel: Wie het langste ingeschreven staat, heeft als eerste recht op een woning.

Bij woningcorporaties gelden andere regels: je ziet een woning, wilt die huren en trekt (kort gezegd) je portemonnee, mits je aan de eisen voldoet. Verscheidene eisen zijn hier bijvoorbeeld: het bruto-inkomen moet bestaan uit drie maal de kale huur; de borg bedraagt twee (soms drie) maal de huurprijs; en de bemiddelingskosten zijn weer een percentage van de huur of tweemaal de huur. Inmiddels zijn deze eisen voor een gedeelte bij wet aan banden gelegd, met name als het over de borg en bemiddelingskosten gaat, niettemin worden dergelijke bedragen zonder schroom gevraagd, omdat er krapte heerst op de huurmarkt. Mensen betalen toch wel.

Bij veel woningvereniging is de wachttijd lang. Een wachttijd van enkele jaren is geen uitzondering. Koren op de molen van de woningcorporaties. Zweet in de oksels van de woningzoekende.

Het tekort aan huurwoningen bij woningbouwverenigingen loopt op als de vraag groter wordt. Ik zie dit op veel plekken terug. De oproepen op Social Media voor betaalbare woningen liegen er niet om.

Ikzelf heb zo’n oproep geplaatst en was overweldigd door de betrokkenheid van mensen die mij willen helpen. Kennelijk heb ik iets over het hoofd gezien bij de ontplooiing van het schepsel ‘Onze Samenleving’. Behulpzaamheid is onderdeel geworden van onze behoeften en kwetsbaar zijn is het nieuwe stoer. Wellicht heb je er iets aan als je hulp zoekt. Mij heeft het verrast!