Verlost van de heilig verklaarde antidepressiva

Einde in zicht voor het zoeken naar de juiste antidepressiva. De medische wereld is door zijn opties heen en het werkt nog steeds voor geen meter. Alles is uitgeprobeerd. Er zijn mensen die al aan hun zesde of zevende soort antidepressiva begonnen zijn. Dat gaat hem wel worden zo.

Denken ze soms dat chemische medicatie nemen gratis is en niet op rekening? Iedereen begrijpt dat als je iets chemisch neemt als een drug, zoals xtc of cocaïne, dat je dan een gevoel creëert dat geen weerspiegeling is van hoe jij jezelf werkelijk op dat moment voelt. En iedereen begrijpt dat je de dag erna brak bent, instabiel, dat je een gevoelsmatige narekening van de dolle avond krijgt. Een terugslag. Behalve bij psychoactieve medicatie. Nee, dat is heilig. Dat kan je onbeperkt blijven nemen zonder daar gevolgen van te ondervinden. Het is en blijft een verloochening van de werkelijke emoties.

Een depressie is als het krijgen van spit. Zeer pijnlijk en de enige manier om er vanaf te komen is door in beweging te komen, wat nu juist nog meer pijn doet. Bij antidepressiva krijg je vaak het idee dat ze uitgevonden zijn om thuis stil te laten zitten en de ene peuk naar de andere te roken en daar lekker niet depressief bij zijn. Xtc komt trouwens uit de psychiatrie, zo’n beetje vijftig jaar geleden werd het toegepast op depressieve patiënten in een inrichting.

Psychiatrie heeft zichzelf weggeselecteerd door te veel in de pas te gaan lopen met de farmacie. Iemand volgooien met pillen en daar vervolgens gesprekstherapie mee beginnen, daar is geen kunst aan. Dat kan iedereen. Depressie is een mechanisme, een symbiose van dingen. Het onderbewustzijn zegt dat het op eigen kracht niet in staat is de problemen aan te kunnen. Of het geeft aan dat je op de verkeerde weg zit.

Wanneer je in beweging komt beginnen deeltjes in het totale neurose systeem in werking te komen. Symbiose is ook de werking van lichaamsorganen, zoals lever en longen, op het geheel van emoties. Roken over de longen kan een depressie in stand houden. Het is niet het oorzakelijke trauma of de gebeurtenis waardoor je in een bepaalde zelfreflectie gekomen bent en je in een depressie bent beland. Het is veel basaler dan dat. Of door het gebrek aan kracht of door beschadigde organen in het lichaam.

Medicatie wordt per toeval ontdekt. Ik zat in een inrichting lang geleden en was zo depressief als de nacht zwartgallig kan zijn. Hele dagen op mijn bed, niet naar therapie, in een inrichting in een bosrijk gebied, losgekoppeld van de maatschappij. Uit overlevingsinstinct heb ik bij de psychiater hormonen aangevraagd. Ik had bedacht dat ik zou overleven met elke dag masturberen (ongelogen). Hij zei me dat het tussen de oren zat maar werkte mee. Een kuur van drie weken, zes weken later met ontslag, en sinds 1993 nooit meer depressief geweest.

Het bracht mijn systeem in beweging. De zielenpijn voelde goed, als genezend.  Daar gaat het om. Ik kreeg honger naar de dag van morgen. Daar gaat het om. Het vertrouwen dat ik de weg naar minder geestpijn gevonden had. Een opzetje. Zonder was het me nooit gelukt. Een symbiose van dingen met een instinct naar het licht, was geboren. Daar gaat het om. De weg bewandelen, labiel, gek, tussen verwerking van oud zeer en nieuw gevoel van morgen, altijd met de gekte vooruit. Voorbij de schaamte.