Verleden hoopt zich om The Donald op

In de Amerika-podcast van BNR Nieuwsradio vraagt buitenlandcommentator Bernard Hammelburg zich af waar Donald Trumps gewoonte om documenten te verscheuren vandaan komt. 'Voer voor psychologen' noemt hij het. Ik heb een simpele doch sluitende verklaring.

Trump is een warhoofd, net als ik. Of hij officieel ADHD heeft weet ik niet, zelf kreeg ik in ieder geval de diagnose. Om als chaoot in een complexe maatschappij te overleven, gooi ik elk papier dat ik niet meer nodig heb direct weg. Dit gaat zo ver dat ik meerdere keren per dag mijn mailbox opschoon. Bericht beantwoord? Delete.

Het deponeren van de vuilniszak in de ondergrondse container voor mijn huis geeft hetzelfde opgeluchte gevoel. Ooit hoop ik licht genoeg te worden om omhoog te vallen. Trump schopte het met zijn diep ingesleten wegwerp-gewoonte immers tot president van de Verenigde Staten.

Nu keert zijn strategie zich tegen hem, omdat de FBI vermoedt dat hij staatsgeheimen letterlijk door de plee spoelde. Psychologisch is dit waarschijnlijk een zware periode voor de oud-president. Uiteraard vanwege dreigende strafvervolging, maar ook door het feit hij zijn sporen niet meer mag uitwissen.

Zijn verleden hoopt zich om The Donald op. Pennenstreken die hij als afgedaan beschouwde, blijven op last van de politie in zijn hoofd rondspoken. Als collega-weggooier gruwel ik van een dergelijk lot, tot overmaat van ramp ging mijn fantasie met het gegeven aan de haal.

Sharon Dijksma, burgemeester van de stad waar ik sinds 2003 woon, had een onaangename verrassing in petto. "Beste Raymond, om jou en je medeburgers milieubewuster te maken, hebben we bij wijze van experiment al jouw afval van de afgelopen twintig jaar opgeslagen in een loods", stond ze blijmoedig op mijn stoep.

Iedere zorgvuldig leeggelepelde pindakaaspot die ik achter me gelaten dacht te hebben, was er nog. Krankzinnig werd ik, net als The Donald.