Vergeefs op de foto met Froger

Tot begin vorige eeuw was het bestaan overzichtelijk, verwart u ‘overzichtelijk’ hier niet met ‘leuk’, in tegenstelling tot wat ons wordt wijsgemaakt is het leven misschien wel helemaal niet bedoeld om ‘leuk’ gevonden te worden.

Anno 1910 zorgde je voor jezelf en je familie, de wereld bestond verder uit de straat, het dorp, de stad. Natuurlijk waren er kranten, maar je was nog niet zo irritant hoogopgeleid dat je dat allemaal begreep.

Dit veranderde rond 1920, toen het eerste elektrische massamedium, radio, de huiselijke rust beëindigde. In Duitsland liep het al snel uit de hand, doordat radiopersoonlijkheid Adolf Hitler met zijn opzwepende toespraken de massa mobiliseerde. De mensen vonden het prachtig, ze hadden nog nooit zoiets gehoord.

In de jaren vijftig kwam er televisie, vanaf dat moment moest je je als individu verhouden tot een eindeloze stroom aan beelden en indrukken. Het behoeft geen toelichting dat dit in de daaropvolgende vijfenzeventig jaar alleen maar erger werd.

Godzijdank begint het monster dat een eeuw geleden onze kalme levens kwam verstoren in zijn eigen staart te bijten. De technologie die massacommunicatie mogelijk maakt is zo ver ontwikkeld, dat we niet meer weten of wat we zien echt is.

Op alle niveaus brengt dit ontspanning. U hoeft bijvoorbeeld nooit meer achter een Bekende Nederlander aan te rennen voor een foto, want de vrienden waarop u indruk wilt maken met uw selfie zullen zeggen: ‘ja leuk, maar dat is gewoon AI’.

Ook onverkwikkelijke beelden van oorlogshandelingen komen minder hard binnen. Als uw omgeving weigert te geloven dat René Froger na een Toppers-concert breed lachend zijn arm om u heen sloeg voor een kiekje, waarom moet u dan voetstoots aannemen dat strijders elkaar in een verre vallei met bijlen te lijf gaan?

Kortom, we zijn bijna vrij, leuker wordt het leven niet, gemakkelijker waarschijnlijk wel.