Verbied smartphones in de Tweede Kamer

Enige tijd geleden werd het gebruik van mobiele telefoons, tablets en smartwatches niet meer toegestaan in de klas op basisscholen, middelbare scholen en het (voortgezet) speciaal onderwijs. Graag leg ik een parallel met de Tweede Kamer, maar dit mag van mij ook doorgetrokken worden naar alle politieke arena's op lokaal-provinciaal en landelijk gebied.

In een betoog van een middelbare scholier stond te lezen: "Leerlingen vinden school maar saai en letten soms minder goed op. Sommige gaan op hun mobieltje spelletjes spelen of appen met vrienden. Het is dan ook aantrekkelijk om op je mobiel te gaan als de les niet uitdagend genoeg is of saai. Maar hoe belangrijk is school nou? Op school verbreed je je algemene kennis, leer je nieuwe mensen kennen en ontwikkel je jezelf. Misschien wel een van de belangrijkste dingen is dat je al bezig bent met je toekomst, je maakt al een keuze tussen een natuur- en economie-/maatschappijprofiel. Daarom is het niet handig als je afgeleid raakt door je smartphone. De smartphones zorgen ervoor dat het leerproces afgeremd wordt en blijven de vaardigheden van de leerlingen beperkt, daar zijn een aantal redenen voor".

Die parallel trek ik door naar de Tweede Kamer-kluchten deze week: Ministers, staatssecretarissen, Tweede Kamerleden vinden hun werk voor het landsbelang maar saai en letten soms minder goed op. Sommigen gaan dan op hun mobieltjes spelen of appen met vrienden. Weer anderen gaan treiteren op X, zoals huidig minister Fleur Agema die tijdens de debatten, waarin zij als vice-premier dus geacht wordt het landsbelang te dienen van ELKE zich in Nederland bevindende burger, gewoon op X zat te spelen over de haardoekjes-discussie. Het is dan ook aantrekkelijk om op je mobiel te gaan als de Tweede Kamer besprekingen niet uitdagend genoeg zijn of saai voor je zijn. Maar hoe belangrijk is je werk als vice-premier/minister/staatssecretaris/Kamerlid nou??

Vice-premier Agema is niet de enige die tijdens de debatten op haar smartphone zat te spelen; heel veel anderen in de Kamer deden dit ook. Kan iemand mij één voorbeeld geven van een beroep waar het is toegestaan om tijdens werktijd op je telefoon te zitten? Wat ik zie, is dat Kamer- en Kabinetsleden mekaar wel horen maar niet meer naar elkaar luisteren. Met alle gevolgen van dien. Daarom pleit ik ervoor om, net zoals op de scholen, dan maar "telefoonhotels" te maken, waarbij de Kamer- en kabinetsleden net als kleine kindjes hun telefoontjes in de telefoonhoes stoppen, zodat ze niet door hun telefoon worden afgeleid tijdens hun werk. Aantekeningen kunnen ze gewoon maken in hun schriftje met een pen of potlood.

Was het negatieve effect van smartphones in de klas direct zichtbaar in de schoolklassen (achterblijven van goede studieresultaten, waardoor er geen diploma volgde), de parallel lijkt bij dit kabinet zelfs doorgetrokken naar de bewindslieden.

Voorheen was het beroep van "Tweede Kamerlid, minister, vice-premier etcetera" het domein van erudiete personen met veel benodigde kennis over politiek en een academische achtergrond (die noodzakelijk is om zelfstandig alle bestuursstukken te kunnen lezen/begrijpen), nu zien we dat er zelfs een minister is met slechts een mavo-diploma (waar ze vijf jaren over deed), aangevuld met wat hap-snap-cursussen als "tiltechnieken" en "omgaan met agressie"; onbekend is of ze ook een veterdiploma en/of zwemdiploma heeft.

Dat de BBB niet selecteert op kennis of kwaliteit is bekend, hun frontwoman heeft ook slechts havo, maar dat een zichzelf respecterende politieke partij als de VVD dit goedkeurt?

Het niveau van de Tweede Kamer-discussies, inclusief de kabinetsleden, glijdt af naar kroegpraat. En ja, dat is niet verwonderlijk als je nooit geleerd hebt om op niveau te praten. En als dit in de Tweede kamer gebeurt, zien de mensen in het land dit en wordt dit aso-gedrag gekopieerd waardoor er een verpaupering en verhuftering van het taalgebruik in de samenleving georganiseerd is.

Zelf heb ik ook in de lokale politiek gezeten, namelijk in de lokale politiek van Nieuwegein. Eerst bij de SP en later bij D66. Bij de SP gold een best streng en geolied opleidingsprogramma: voordat je als afdeling mocht meedoen van het SP-hoofdbestuur, moest er eerst genoeg kennis en kunde in de afdeling zitten. De SP zelf organiseerde in mijn tijd opleidingen op zeer hoog niveau, waarbij erudiete personen als advocaat Bob Ruers staatsinrichting verzorgden. En geen hap-snap-dagcursusjes. Op basis van je kennis kwam je in mijn tijd op de lokale kieslijsten terecht. Misschien kan Sweet Caroline aankloppen bij Jimmy Dijk van de SP om hulp betreffende het aanleggen van een goede politieke basiskennis/debattechnieken etc?

Wanneer ik verder kijk dus dan de landelijke politiek alleen, zie ik ook in mijn geboortedorp dat er nog steeds, zoals in de agrarische tijden van de 19e eeuw, niet gekeken wordt naar de kennis/kwaliteit van de kandidaat-raadsleden, maar naar hun aantal kennissen: hoe meer mensen je kent, hoe hoger op de lijst. Het behoeft geen betoog om uit te leggen dat je hierdoor mensen in gemeenteraden/colleges hebt zitten die zelfs nog geen boek ooit lazen. Hoe kan je verwachten dat die zonder hulp van de ambtenaren kunnen presteren? Niet. In plaats dat de Eerste en de Tweede Macht de besluiten maken, zien we in veel gemeentes dat de Vierde macht dit doet: de ambtenarij. Hoezo trias politica, hoezo dualisme? Dit is een totaal onwenselijke ontwikkeling die momenteel ook zijn intrede heeft gedaan in het Haagse establishment... degradatie van het ooit zo beroemde "Huis Thorbecke", in plaats daarvan lijkt het in de Kamer meer op geschreeuw op de vismarkt van Urk.

Mij dunkt dat er slechts 1 oplossing is voor dit alles: net als kinderen op scholen zich moeten houden aan de regels (netjes taalgebruik, respect voor elkaar, geen mobieltjes en meer), moet dit ook doorgevoerd worden in de Tweede Kamer. Wanneer een puber wangedrag vertoont in de klas, krijgt deze straf. Dan ook maar straf voor de geblondeerde hofnar als deze weer eens populistisch schreeuwt. Het RVO in alle politieke gremia dient aangescherpt te worden, mijn part naar maatstaven van het Huis Thorbecke, maar zoals nu, kan het niet langer.