Nooit verwacht dat Nederlandse journalisten zó zouden denken
Mijn boek ‘En we gaan nog niet naar huis’ ligt sinds eind oktober in de boekhandel. Het bevat vijfentwintig verhalen van kinderen van gastarbeiders over hun jeugd. Ik koos ervoor kinderen van onder andere Spaanse, Griekse, Italiaanse, Portugese, Koerdische, Joegoslavische, Turkse, Marokkaanse en Tunesische gastarbeiders te interviewen. Van de vijfentwintig mensen zijn er ongeveer vijftien onbekend en tien genieten in meer of mindere mate roem. Gelukkig trok mijn boek de aandacht van een aantal media.
Ik had er nooit bij stilgestaan dat de interviews in mijn boek gezien zouden worden als een bundel succesverhalen. Als ik journalisten vertel verbaasd te zijn over deze indruk, hoor ik dat ik nu eenmaal niet gekozen heb voor de mensen die rondhangen op straat. Ik vertel ze dat de mensen in mijn boek vaak de dertig en soms de veertig – en dus ook het eventuele rondhangen op straat – al gepasseerd zijn.